Στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής φαβορί δεν υπήρχε. Ακόμα και οι Ισπανοί, που κουβαλούσαν τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης και που τελικά το κατέκτησαν, πριν αρχίσει η διοργάνωση για την αντοχή τους σκόρπιζαν ερωτηματικά και όταν άρχισε, «πάγωσαν» τους υποστηρικτές τους χάνοντας από την Ελβετία.
Ισπανοί
Στον δρόμο για τη Βραζιλία οι Ισπανοί, έγραφα πριν από ένα χρόνο, μοιάζουν να έχουν κάτι παραπάνω. Ομολογώ ότι με την ανθεκτικότητα που δείχνουν ως ομάδα με έχουν καταπλήξει: τον τελευταίο χρόνο έκαναν ένα λάθος ματς όλο κι όλο, αυτό με τη Βραζιλία στον τελικό του Confederation Cup, στο οποίο παρά τις ελλείψεις τους κέρδισαν την Ιταλία -έστω στα πέναλτι. Ωστόσο δείχνουν κάποια σημάδια καμπής -κυρίως δεν σκοράρουν πολύ εύκολα. Σε έντεκα μήνες από τώρα παίκτες όπως ο Τσάβι, ο Πουγιόλ, ο Ινιέστα, ο Πικέ, ο Βίγια θα κουβαλάνε ακόμα 50 ματς στα πόδια τους: το καλό για την Ισπανία είναι ότι βγάζουν διαρκώς πρωταγωνιστές: ήδη πέρυσι βελτιώθηκαν θεαματικά παίκτες όπως ο Χάβι Μαρτίνες, ο Σολδάδο, ο Καθόρλα -το θέμα είναι αν ο Ντελ Μπόσκε θα έχει τη δύναμη (και τον κυνισμό) να ποντάρει σε κάποιους νεότερους. Δεν είναι εύκολο να το προβλέψεις, καθώς οι νέοι έχουν ταλέντο, όμως οι παλιοί τα 'χουν κερδίσει όλα και δύσκολα μπορείς να τους αφήσεις στην άκρη.
Ευρωπαίοι
Τον περασμένο Φεβρουάριο όταν είχα πρωτογράψει μια εκτίμηση για το τι περιμένω να δω στη Βραζιλία, υποστήριζα ότι ισχυρά αουτσάιντερ μπορεί να είναι οι Γερμανοί, οι Γάλλοι ακόμα και οι Ιταλοί και οι Ολλανδοί που είδαν πέρυσι τον Ρόμπεν και τον Φαν Πέρσι να διανύουν μια δεύτερη νιότη. Κάποιους μήνες μετά μου φαίνεται ότι πλην των παγκόσμιων πρωταθλητών Ισπανών η μόνη ευρωπαϊκή ομάδα που μπορεί να κάνει μια σούπερ έκπληξη σηκώνοντας την κούπα είναι οι Γερμανοί κι ας μη γνωρίζουν την τέχνη του να κερδίζεις κυνικά με 1-0, πράγμα που στις μεγάλες διοργανώσεις χρειάζεται. Οι υπόλοιποι μπορεί να κάνουν ένα καλό τουρνουά και πολλές ζημιές, αλλά δεν μπορούν να κατακτήσουν την «κούπα». Η Γαλλία, αν και πολύ γεμάτη ως ρόστερ, δεν έχει έναν ηγέτη να την πάρει από το χέρι και θα ιδρώσει να προκριθεί, αν τα καταφέρει. Ηγέτη έχει η Ιταλία και λέγεται Αντρέα Πίρλο: στη Βραζιλία λογικά θα παίξει το τελευταίο τουρνουά της τεράστιας καριέρας του, αλλά είναι πολύ μεγάλος για να σηκώσει το βάρος και οι πολλές υποχρεώσεις της Γιούβε θα τον κουράσουν κι άλλο. Είδα τους Ιταλούς με τους Βούλγαρους να κερδίζουν χάρη στον Μπουφόν: αυτό τα λέει όλα για τις δυνατότητές τους. Οι Ολλανδοί εξακολουθούν να έχουν το σαράκι της αστάθειας, οι Αγγλοι θα κάνουν απλά τη συνηθισμένη φασαρία. Οι Πορτογάλοι, οι Κολομβιανοί του Φαλκάο, οι Ουρουγουανοί αν προκριθούν, οι σταθεροί τελευταία Χιλιανοί, οι Ρώσοι του Καπέλο θα είναι ομάδες ενδιαφέρουσες. Αλλά όχι για τελικό. Αυτό μπορεί να το καταφέρουν μόνο Ισπανοί και Γερμανοί στα μάτια μου.
Μπάρτσα
Εντεκα μήνες πριν από την έναρξη του Μουντιάλ, εξακολουθώ να πιστεύω ότι το σενάριό του θα στηριχτεί πάνω σε ένα και μόνο κεντρικό γεγονός: την αναμέτρηση του Μέσι με τους γηπεδούχους Βραζιλιάνους! Ομως τελευταία μας προέκυψε ένα πρόβλημα: η κόπωση και τα μυϊκά προβλήματα του Μέσι. Πηγαίνοντας για το Μουντιάλ η Μπαρτσελόνα αναδεικνύεται σε κλειδί της ιστορίας του. Στην Καταλωνία μπορεί να μάθουν στον νεαρό ακόμα Νέιμαρ να σκέφτεται και να αγωνίζεται ευρωπαϊκά: αν το καταφέρουν, θα βοηθήσουν τους Βραζιλιάνους καθοριστικά, καθώς η εθνική τους σε αυτόν στηρίζεται. Μένει επίσης να δούμε αν φέτος οι Καταλανοί θα προσέξουν αγωνιστικά λίγο περισσότερο τον Μέσι, αν δηλαδή θα του δώσουν την ευκαιρία να αναπνεύσει γλιτώνοντας πολλά ασήμαντα ματς. Κυρίως πρέπει να δούμε αν θα σταματήσουν να τον πιέζουν να παίζει και με ένα πόδι, όπως έγινε πέρυσι. Χωρίς τον Μέσι οι πιθανότητες επικράτησης των Αργεντινών είναι ελάχιστες.
Βραζιλιάνοι
Εντεκα μήνες πριν ο χρόνος μοιάζει να δουλεύει υπέρ των Βραζιλιάνων. Στείλανε τον καλύτερο παίκτη τους στο μεγαλύτερο φροντιστήριο ποδοσφαίρου στον κόσμο. Θα δουν μέσα στη χρονιά την ωρίμανση του Γουίλιαν στην Τσέλσι, αλλά και του Λούκας στην Παρί. Και θα κοιτάζουν κυρίως τον Μέσι: κάθε φορά που θα πιάνει το πόδι του, θα σκέφτονται τους πανηγυρισμούς στους δρόμους του Ρίο…
Σβηστά...
Φοβόμουν το πρώτο ημίχρονο στο ματς της Εθνικής με τη Λετονία γιατί καιρό τώρα αυτό της έχει γίνει κακή συνήθεια. Στο πρώτο ημίχρονο με τη Λετονία εκτός έδρας έχανε, με τη Λιθουανία στο Καραϊσκάκη είχε κολλήσει στο 0-0, με τη Σλοβακία πέρασε στην Μπρατισλάβα μία θύελλα κι ένας Θεός ξέρει πώς τη γλίτωσε, με τη Βοσνία έκανε, ως ομάδα, του κόσμου τα λάθη με συνέπεια να πιέζεται διαρκώς η άμυνά της, με το Λιχτενστάιν δεν βλεπόταν. Ως ομάδα γενικά η Εθνική μας είναι λίγο ντίζελ - αργεί να ζεσταθεί. Χθες της συνέβη κάτι χειρότερο: ενώ έπαιξε καλούτσικα και πίεσε δεν βρήκε γκολ. Ευτυχώς στη μοναδική φάση που δημιούργησαν οι Λετονοί με τον Βερπακόφσκις καθάρισε ο Παπασταθόπουλος: Αν η Εθνική είχε βρεθεί στην ανάγκη να κυνηγάει όλα θα ήταν πιο δύσκολα.
ΑφοΥ δεν πληρώθηκαν ακριβά οι χαμένες ευκαιρίες της αρχής περιμέναμε όλοι το γκολ για το γνωστό 1-0. Το πέτυχε ο Σαλπιγγίδης μετά από μία μεγάλη ενέργεια του Σαμαρά και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Βενζίνη στο ρεζερβουάρ άλλωστε σε παίκτες όπως ο Μήτρογλου, ο Κατσουράνης, ο «Τόρο» δεν υπήρχε. Δύο τρεις ωραίες ενέργειες στο τελευταίο πεντάλεπτο όσων μπήκαν ως αλλαγές και ήταν πιο φρέσκοι βοήθησαν στο να ζεσταθεί ο κόσμος. Που έφυγε με τη στενοχώρια που του προκάλεσε η νίκη της Βοσνίας...
Με ηλικιακά κριτήρια
Είναι αλήθεια ότι οι πρώην Γιουγκοσλάβοι υποστηρίζονται αρκετά μεταξύ τους και πολύ δύσκολα θα ακούσεις κάποιον από αυτούς να μιλάει άσχημα για συμπατριώτη του: ακόμα και μπεκρής, που λέει ο λόγος να είναι κάποιος, ο καλός φίλος Γιουγκοσλάβος θα πει γι' αυτόν ότι είναι ευαίσθητο παιδί, είχε δύσκολα παιδικά χρόνια, είναι μαχητής της ζωής κτλ. Ομως αυτό που είπε ο φειδωλός Ντούσαν Μπάγεβιτς για τον νέο προπονητή του Αρη, μιλώντας στον Αrena FM στη Θεσσαλονίκη ξεπέρασε τη φαντασία μου: «Είναι», είπε, «ο καλύτερος προπονητής στη συγκεκριμένη ηλικία»! Την επόμενη ελπίζω να προσθέσει παραμέτρους όπως τα κιλά, το ύψος, τα χρόνια παντρειάς κτλ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου