Τα φρέσκα αμύγδαλα και οι πλανόδιοι «φυστικάδες» του ’60

                       

Μπαίνοντας ο Σεπτέμβρης, σε μια παρέα που βρέθηκα, ήρθε η συζήτηση στα περί εποχών και φθινοπώρου και συνειρμικά το μυαλό μου ταξίδεψε σε παιδικές αναμνήσεις και συγκεκριμένα στους φρέσκους ξηρούς καρπούς που τώρα είναι η εποχή που μαζεύονται.

Λέγοντας φρέσκους ξηρούς καρπούς εννοώ τα καρύδια και τα αμύγδαλα βασικά, αλλά και τα φυστίκια Αιγίνης, τα οποία δυσκολότερα τα βρίσκαμε, πριν αποξηραθούν και έχουν ακόμα την εξωτερική πράσινη φλούδα. Φροντίζαμε λοιπόν είτε να τους αγοράσουμε είτε να τους εξασφαλίσουμε από κανένα «πεσκέσι» χωριάτικο.

Το δύσκολο ήταν να βγάλουμε την πράσινη εξωτερική φλούδα, όπου για να την βγάλουμε τα χέρια μας γίνονταν κατάμαυρα! Μετά σπάγαμε το ξυλώδες περίβλημα και τα μεν αμύγδαλα καθαρίζονταν εύκολα με το στρίψιμο των δακτύλων, τα δε καρύδια είχαν μια σχετική δυσκολία. Έπρεπε με το νύχι να κάνεις μια αρχή στη φλούδα τους και μετά η δουλειά ήταν εύκολη.

Κατά τη διάρκεια λοιπόν του Σεπτεμβρίου οι πλανόδιοι «φυστικάδες», οι οποίοι ήταν κυρίως γεροντάκια, είχαν κατά κύριο λόγο προϊόν προς πώληση τα φρέσκα αμύγδαλα . Με ένα καλάθι λοιπόν περασμένο στο χέρι γύριζαν τα βραδάκια στις πλατείες τραπεζάκι-τραπεζάκι και πουλούσαν την πραμάτεια τους. Το καλάθι εσωτερικά είχε μια στρωμένη υγρή πετσέτα όπου μέσα έβαζαν τα αμύγδαλα για να μην τους στεγνώσουν, οπότε θα καθαρίζονταν δύσκολα. Στην άκρη του καλαθιού είχε χαρτάκια κομμένα τετράγωνα στο μέγεθος πακέτου κασετίνας τσιγάρων, ένα ποτήρι με αλάτι και ένα κουταλάκι.

Έρχονταν λοιπόν στο τραπεζάκι ακουμπούσαν ένα χαρτάκι και σου έβαζαν, μετρώντας τα, επάνω στο χαρτάκι, δέκα αμύγδαλα στο φράγκο (δραχμή), δεκαετία του ’60 γαρ. Στην άκρη στο χαρτάκι σου έβαζε με το κουτάλι και λίγο αλάτι για νοστιμιά. 

Υπ’ όψιν ότι τα φρέσκα αμύγδαλα εκτός του ότι ήταν αγαπητά στην πιτσιρικαρία, ήταν και το συμπλήρωμα του μεζέ στο ουζάκι που έπινε ο μεγάλος. Έτσι ήταν οι καιροί τότε, αυτό το ουζάκι ήταν η βραδινή διασκέδαση στην πλατεία και το ευχαριστιόταν.

Και να σας πω, προτιμώ αυτή την απλοϊκή ευχαρίστηση του τότε, με ένα ουζάκι με το μεζέ του και έξτρα μεζέ λίγα φρέσκα αμύγδαλα, από τη σημερινή αέναη και ατελεύτητη προσπάθεια για κάλυψη αναγκών και αναζήτηση ευχαρίστησης που δεν έχει τέλος και στερείται ουσίας!

newpost