Αναμφίβολα το άλμπουμ που συζητήθηκε περισσότερο αυτό το μήνα ήταν το "AM" των Arctic Monkeys που χωρίς ακριβώς να κάνουν ένα δίσκο καρμπόν με τον προηγούμενο κινούνται στην ίδια -πολλά μαζί- λογική, στις ίδιες στιλιστικά γραμμές. Έτσι διευρύνουν την απήχηση τους σχεδόν σε όλο το φάσμα της κιθαριστικής μουσικής. Από εκεί και πέρα αυτός ο Σεπτέμβριος εκτός από πολλές είχε πολύ σημαντικές κυκλοφορίες από Manic Street Preachers, Crystal Stillts, Kings of Leon και την επιστροφή των Mazzy Star μετά από 17 χρόνια.
Manic Street Preachers - Rewind the Film
8/10
Όταν τον περασμένο Μάιο, οι Manic Street Preachers είπαν ότι έχουν αρκετό υλικό για δύο άλμπουμ, φαίνεται ότι το εννοούσαν μέχρι κεραίας. Το διπρόσωπο “Rewind the Film” των 12 ευτυχώς τραγουδιών, όμως, δεν είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεσαι. Το πρώτο μέρος είναι το κατεξοχήν ποπ με σαξόφωνα, τρομπέτες, πλήκτρα, ομοιοκαταληξίες και πρακτικά ατελείωτες ευκαιρίες για singalongs. Το δεύτερο είναι κυρίως μπαλάντες με ακουστικές ενορχηστρώσεις. Και δεν είναι τόσο ότι οι MSP δεν είναι οι Generation Terrorists που ήξερες. Κάποια πράγματα όπως η αγχωμένη τσιρίδα του James Dean Bradfield έχουν μείνει να θυμίζουν τους πρώτους δίσκους. Και αν δεχτούμε ότι αυτοί είναι οι πιο ευχάριστοι MSP -στο πρώτο μισό τουλάχιστον- είναι ταιριαστό με την έννοια ότι πάντα έκαναν πράγματα κόντρα στις προσδοκίες των γύρων τους. Τέλος πάντων αν αυτή θεωρηθεί επιστροφή (να θυμηθούμε κι εκείνο το “φιάσκο” που ανακοίνωσαν την οριστική διάλυση τους και μετά από τεσσερις μήνες άρχισαν τις περιοδείες) αυτή είναι η καλύτερη επιστροφή της χρονιάς.
Bill Callahan - Dream River
9/10
Δεν είναι κανέναν παιδαρέλι ο Bill Callahan και από τη στιγμή που εγκατέλειψε τις πολύ πειραματικές πειραματίλα και δισκογραφεί με το όνομα του έχει βάλει σκοπό να φέρει το psych στο folk mainstream. Στο “Apocalypse” ο κράχτης ήταν το drover ένα -κυριολεκτικά και μεταφορικά- τεράστιο κομμάτι φορτωμένο με παραμορφωμένες κιθάρες, καλαμιά σε ένα ακουστικό κατά βάση κάμπο. Στο "Dream River" πάει πολλά βηματάκια παρακάτω. Εδώ έχουμε και το “Spring” και το “Seagull” και το “Summer Painter”. Κάτι που δείχνει ότι και -ένα άλμπουμ τη φορά- σχέδιο υπάρχει και ότι κάτι καλό συμβαίνει εκεί στα μέρη του στο Texas που διεξάγεται και το Austin Psych Festival.
Crystal Stillts - Nature Noir
9/10
Αλήθεια, υπάρχει περίπτωση να σε απογοητεύσουν ποτέ οι Crystal Stilts; Η πιο συνεπής και σταθερή μπάντα των τελευταίων ετών; Ακόμα και τώρα που μπαίνουν σε ξένα χωράφια το κάνουν με αξιοπρέπεια, σεβασμό και πολύ εμμονή στη λεπτομέρεια. Το “Spirit in Front of Me” έχει εκείνη την πρωτοπανκίλα που σε ανατριχιάζει, το “Future Folklore” κινείται σε πιο σερφ ρυθμούς, το “Sticks and Stones” είναι το psych pop τραγουδάκι του καλοκαιριού -από τις σπάνιες φορές που ο Brad Hargett τραγουδάει ψηλά, το “Memory Room” πάει πιο Americana φάση. Αν το “Alight Of Night” είναι το απολαυστικό arty garage έπος τους, το “Nature Noir” είναι το πιο σύνθετο και πιο μεστό άλμπουμ που έχουν κάνει.
Elvis Costello & the Roots - Wise Up Ghost and Other Songs
8/10
H ιδέα είναι ούτως ή άλλως έξυπνη, δεν απαντάται συχνά και στη συγκεκριμένη περίπτωση απαιτητική. Να πάρεις παλιούς στίχους ή έστω κομμάτια παλιών στίχων από τραγούδια του Costello να τα κολλήσεις σε νέους και να τους βάλεις από πάνω καινούρια μουσική. Που ακούγεται σαν ανέκδοτο για την ποπ κουλτούρα. Που δεν ήταν αυτές οι αρχικές προθέσεις αλλά περισσότερο διασκευές. Τέλος πάντων πολύ μπροστά. Και αφού οι Roots είναι η πιο πρωτοποριακή μπάντα -σε μια Αμερική που ή πολύ πίσω θα κοιτάει ή υπερβολικά ψηλά- ακούγεται λογικό να κάνουν αυτοί το εγχείρημα, να δώσουν νέα πνοή στους φορτισμένους στίχους τους Κοστέλο ανακαλύπτοντας μάλιστα νέο έδαφος μεταξύ φανκ, ραπ και μπλουζ.
Arctic Monkeys - ΑΜ
7/10
Σ’αρέσει δε σ’ αρέσει αυτό είναι το άλμπουμ με το οποίο οι Arctic Monkeys σηματοδοτούν την είσοδο τους σε ένα κλειστό κύκλο από συγκροτήματα τόσο μεγάλα που μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, να βγάζουν ότι ήχο θέλουν και να μη δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυτό το σημείο καμπής ήρθε κάπως νωρίς, δύο άλμπουμ πιο νωρίς από π.χ. τους U2 που είναι το προφανές μέτρο σύγκρισης. Δηλαδή δεν είναι σίγουρο κατά πόσο έχουν αφομοιώσει τις επιρροές τους σε κάτι δικό τους ή απλά “κολλάνε ήχους. Σίγουρα δεν θα μπορούσαν να μείνουν για πάντα τα 17χρονα που έπιναν μπύρες και έγραφαν για τις σκατόφατσες του Σέφιλντ, κανείς δεν θα το ήθελε αυτό. Απλά, στο ΑΜ βγάζουν αυτό το πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη, QOTSA, Franz, indie όλα μαζί στον ίδιο δίσκο. Το "Fireside" ας πούμε είναι οι παλιοί Monkeys με άλλη ενορχήστρωση, από το “Why’d You Only Call Me When You’re High?" ;ώρες ώρες μοιάζει να λείπει ένα #thicke. Προσοχή αυτό δε σημαίνει ότι είναι κακός δίσκος αλλά ότι είναι αυτό το “πάνω από ταμπέλες και είδη” που αλλάζει τελείως τη συζήτηση.
Mazzy Star - Seasons of Your Day
8/10
Στο πρώτο άλμπουμ των Mazzy Star μετά από 17 χρόνια, δεν έχει αλλάξει ούτε ενισχυτής. Είναι το γνωστό βαρύ ψυχεδελικό/καταθλιπτικό μιξ από fuzzy κιθάρες του David Roback πάνω στις οποίες πατάει η καθηλωτική φωνή της Hope Sandoval. Αυτό, όπως φαίνεται, είναι αρκετό από μόνο του για να βρει απήχηση σε κοινό πολύ μεγαλύτερο από το στενό 90s πυρήνα στον οποίο απευθύνονταν κάποτε. Ούτε ήχος, ούτε συνεντεύξεις, ούτε τίποτα. Οι Mazzy Star βασίζονταν πάντα στην ποιότητα των τραγουδιών.
Kings Of Leon - Mechanical Bull
8/10
Μια χαρά δίσκος είναι το Mechanical Bull, να το δούμε με ψυχραιμία. Αν υποθέσουμε ότι ο πήχυς πήγε πολύ ψηλά μετά τα πρώτα άλμπουμ, με το “Only by the Night”, με το “Sex on Fire", με το "Use Somebody.” τότε το επόμενο στάδιο δεν είναι απαραίτητα να ανακαλύψουν κάνα νέο μουσικό όργανο, να κάνουν high profile συνεργασίες και να σκάνε μύτη σαν μουσικό τοτέμ σε περιοδείες 100+ σταθμών. Από όλα αυτά το μόνο που έκαναν ήταν οι μεγάλες περιοδείες και στα υπόλοιπα παρέμειναν Kings Of Leon. Παρέμειναν γήινοι και μετά από ένα διάλειμμα για τις απαιτούμενες κρεπάλες γύρισαν με φρέσκα τραγούδια, μεγάλο εύρος στις κιθάρες -το “Supersoaker” δίνει το στίγμα με το καλημέρα, οι ιδέες τους είναι φρέσκες, τα τραγούδια ακούγονται νεράκι. Τι πιο τίμιο και τι πιο καθαρό;
Trentemøller - Lost
9/10
Ο Anders Trentemøller έχει περάσει από διάφορα στάδια και αυτά αποκρυσταλλώνονται με τον ποιο όμορφο τρόπο στο Lost όπου προσπαθεί να κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Κανονικά τραγούδια. Αφού μας συστήθηκε με πολλά μπάσα και ηλεκτρονικά ντραμς, σιγά σιγά ενσωμάτωσε μελώδίες έβαλε κιθάρες και τώρα προσπαθεί να περιορίσει τη διάρκεια των συνθέσεων και να βάλει μουσική στα φωνητικά των guest που έχουν αναλάβει αυτό αυτό το βάρος. Μουσικά αγγίζει οτιδήποτε από τους Kraftewerk και τους My Bloody Valentine μέχρι τους New Order και το κάνει με τέτοια μαεστρία που δεν αφήνει αμφιβολία ότι αυτή είναι η πιο μεστή δουλειά του Δανού δημιουργού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου