Να' μαστε πάλι εδώ... Πίσω στις παλιές μας συνήθειες.
Εσύ να γυρίζεις βράδυ στο σπίτι από τη δουλειά και εγώ να μαγειρεύω φαγητά που όταν κρυώνουν, μυρίζουν ταγκίλα και εγκατάλειψη. Αγχωμένοι και οι δύο, αναζητούμε ο ένας τα μάτια του άλλου, πιανόμαστε βιαστικά και αφήνουμε στον καναπέ μικρά φιλιά πριν χαλαρώσουν τα σώματα και κλείσουν τα μάτια.
Κάθε χρόνο, σε βρίσκω τον Αύγουστο και σε χάνω τους άλλους μήνες.
Μερικές φορές μετράω τα χρόνια που είμαστε μαζί με τα καλοκαίρια. Τότε σε νιώθω. Τότε που ξυπνάς με μια αγκαλιά και έχεις χρόνο να χαϊδέψεις τα μαλλιά μου. Τότε που περνάμε ώρες διαβάζοντας σε σκιερές αυλές και μας φτάνει απλώς να ακούμε ο ένας την αναπνοή του άλλου. Ναι, δε μπορεί η ζωή μας να είναι διακοπές συνέχεια.
Πως μπορεί, όμως, να είναι και ένα αδιάκοπο και ανελέητο κυνήγι των εαυτών μας;
Θέλω να σταματήσεις και να με κοιτάξεις. Γράφω αυτή τη στιγμή, είσαι απέναντι μου, διαβάζειςαφηρημένα μια εφημερίδα και δεν έχεις αισθανθεί καν την ανάγκη να με κοιτάξεις. Κοίταξε με. Μίλα μου. Θέλω να σκεφτώ τρόπους να αλλάξει αυτό. Δε μπορώ να είμαι μαζί σου και να είμαι μόνη μου. Δε μπορώ να περιμένω έντεκα μήνες για να σε ξαναβρώ.
Σήμερα, χτένισα τα μαλλιά μου αλογοουρά. Όπως σου αρέσουν. Δεν τα είδες. Δε βλέπεις. Πως γίνεται να μη βλέπεις μετά το καλοκαίρι; Ναι, έχουμε πολλά προβλήματα. Κάτι μας είπες τώρα… πάντα είχαμε και πάντα θα έχουμε. Νόμιζα, όμως, πως όλα είναι καλύτερα που είμαστε μαζί. Αυτό μου είπες και εσύ το καλοκαίρι. Τότε που έβλεπες και άκουγες. Και σου άρεσε να πειράζεις την αλογοουρά μου και να με κάνεις να γελάω. Θέλω ξανά να με κάνεις να γελάσω. Θέλω να με πας σινεμά και να μου κρατάς το χέρι στο σκοτάδι. Θέλω να με πας σε ένα μπαρ και να μου μιλάς απαλά στο αυτί μου. Θέλω να κατέβουμε στη παραλία και να αράξουμε πάνω στη νωπή άμμο. Να με κρατάς αγκαλιά θέλω.
Θυμάσαι που μικροί φοβόμασταν ότι θα καταντήσουμε σαν τους γονείς μας;
Άνθρωποι που μένουν συμβατικά στο ίδιο σπίτι, αφήνοντας τον χρόνο να σκάψει ρυτίδες και μοναξιά στα πρόσωπα τους. Θυμάσαι που υποσχόμασταν ο ένας στον άλλον πως εμείς δε θα γίνουμε ποτέ έτσι; Φοβάμαι πως σε λίγο καιρό που η μικρή μας θα μεγαλώσει θα εύχεται και εκείνη με τη σειρά της να μην γίνει σα και εμάς. Φοβάμαι πως γίναμε ότι φοβόμασταν. Ξέρεις, κάποιες στιγμές σκέφτομαι να σε αφήσω. Δε ξέρω που θα πάω. Δε με νοιάζει. Θέλω να σε αφήσω για να σου λείψω. Και δε σε αφήνω. Τρομάζω για την περίπτωση να φύγω και να μη σου λείψω.Τρέμω μήπως φύγω και δεν το καταλάβεις.
Απλά, δε γίνεται να προχωρήσουμε και έτσι. Πρέπει να κάνουμε κάτι. Τώρα. Όχι μετά. Τώρα.
Για αυτό, λοιπόν, σήμερα θα πάρω την απόφαση να σε κυνηγήσω και να σε ξαναδιεκδικήσω. Θα είναι δύσκολο. Πάντα είναι δύσκολο να κυνηγάς κάτι που νομίζεις ότι το έχεις. Μπερδεύεσαι, σαστίζεις, δε ξέρεις τι να κάνεις. Ψάχνεις να βρεις τη λύση στα μεγάλα και εκείνη βρίσκεται στα πιο απλά. Και εγώ θα αρχίσω ακριβώς από εκεί. Από τα απλά. Όταν δεν μου μιλάς, θα σου μιλώ εγώ. Και όταν δε μου χαϊδεύεις τα μαλλιά, θα στο ζητώ. Θα σε κλέβω μεσημέρια κρυφά από το γραφείο και θα βγάζω μόνη μου εισιτήρια για το σινεμά.
Θα σε προκαλώ και θα σου δείχνω πως σε θέλω. Θα είμαι πιο χαλαρή και πιο άμεση. Θα προσπαθήσω να είμαι πιο καλοκαιρινή και λιγότερο χειμωνιάτικη. Και αυτό, γιατί θέλω να είμαι μαζί σου για πάντα. Και το για πάντα είναι τρομακτικό όταν είναι τετριμμένο και βαρετό. Θέλω να είμαι μαζί σου και να γεράσω κοντά σου όχι αγκομαχώντας, αλλά νιώθοντας μια γλυκιά ηρεμία. Αυτή την ηρεμία και την ευτυχία που βλέπουμε σε ταινίες και ονειρευόμαστε.
Αυτό θέλω να είμαστε.
Και ξέρω πως αυτό, θέλει προσπάθεια. Απλότητα και προσπάθεια. Μαγεία και τόλμη. Κοίταξε με. Τώρα σηκώνομαι και έρχομαι κοντά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου