Στις 12 Μαρτίου, ο Κώστας Μήτρογλου θα κλείσει τα 26. Δεν ξέρω αν θα γιορτάσει τα γενέθλιά του στην Αθήνα ή στο Λονδίνο ή κάπου αλλού, αλλά δεν βρίσκω καλύτερο δώρο από την πρόταση της Φούλαμ στον Ολυμπιακό για να τον κάνει δικό της από αύριο αν γίνεται. Το δώρο, βέβαια, δεν είναι η πρόταση καθεαυτή, αλλά η ουσία της.
Αρχίζοντας να ξεντύνει αυτό το δώρο για να δούμε τον πυρήνα του, πέφτει κανείς πάνω στα εξής συμπεράσματα:
Α) Τα 14-15 εκατομμύρια που ρίχνει ο Πακιστανο-Αμερικάνος Khan στο τραπέζι δεν θα πάνε στην τσέπη του Μήτρογλου, αλλά είναι εξαιρετικά σημαντικά ως συμβολισμός της αξίας του παίκτη. Ακόμη κι αν δεν γίνει το deal, με δεδομένο ότι είναι απίθανο το να περάσει ο παίκτης αυτό το καλοκαίρι στην Ελλάδα, οι μετοχές και το κασέ του εκτοξεύονται ενόψει της επόμενης μεταγραφικής περιόδου.
Β) Η Φούλαμ δεν είναι μες στις ομάδες στις οποίες ονειρεύεται να παίξει μπάλα ένας φιλόδοξος ποδοσφαιριστής, αλλά η Premier League είναι αναμφίβολα η ιδανική πίστα στο μυαλό των περισσότερων.
Γ) Η Φούλαμ θα παλέψει φέτος για την παραμονή. Το ενδεχόμενο να υποβιβαστεί κάνει τη συγκεκριμένη μεταγραφή τόνους λιγότερο λαμπερή.
Δ) Τι σημασία έχουν στην καρδιά και το μυαλό του Μήτρογλου το Α, το Β και το Γ; Ο άνθρωπος έχει ήδη αρχίσει να ζει το όνειρο, το οποίο έχτισε γκολ προς γκολ από το 2007 και την πρώτη του κλωτσιά ως παίκτης του Ολυμπιακού.
Ο Μήτρογλου έχει δουλέψει για όλο αυτό που γίνεται με κάτι φοβερά αποτελέσματα όπως το χατ-τρικ στην έδρα της Άντερλεχτ, ή πιο συγκεκριμένα όπως το τρίτο γκολ στο Constant Vanden Stock.
Και πάλι όμως, η δουλειά είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι η τρέλα του με την μπάλα. Η τρέλα του να σκοράρει. Ο Μήτρογλου δεν είναι ο ποδοσφαιριστής που θα μιλήσει με κορώνες σε κόκκινες, πράσινες ή ασπρόμαυρες καρδιές.
Αυτός ο 'κάγκουρας', ο υποτιθέμενος λάτρης των φτιαγμένων παπιών είναι αρκούντως σοβαρός ώστε να μην ευχαριστεί δημόσια τον Θεό 'που τον έχει καλά για να κάνει τον κόσμο του Ολυμπιακού ευτυχισμένο'. Παρότι ειδικά φέτος, τον έχει κάνει πολύ.
Αν καθόμουν ποτέ απέναντί του και είχα μόνο μια ερώτηση να του κάνω, είτε αύριο είτε σε δεκαπέντε χρόνια που φαντάζομαι ότι θα έχει κρεμάσει τα παπούτσια του, θα τον ρωτούσα τι σκεφτόταν κάθε φορά που, Ισπανού παρόντος ή απόντος, οι οπαδοί φώναζαν το κλασικό τους 'Εεεεεεεεεεεερνέστο Βαλβέεεεεερδε'.
Τι σκεφτόταν κάθε φορά που αποθεωνόταν ο προπονητής που δεν τον πίστεψε/συμπάθησε/εκτίμησε (διάλεξε εσύ το ρήμα);
Βέβαια, ο Μήτρογλου δεν είναι και κολλητός με τα λόγια, θες από τα ελληνικά που δεν έμαθε τόσο τέλεια στη Γερμανία, θες επειδή το μόνο που τον νοιάζει είναι το γκολ, θες επειδή ασχολείται περισσότερο με το στιλ του.
Τη συνειδητή, προσωπική του παράδοση στο να παίζει ποδόσφαιρο την έδειξε τις δύο φορές που έφυγε δανεικός (με αρκετές πιθανότητες για ένα 'κι αγύριστος') από το λιμάνι.
Την πρώτη έσωσε τον Πανιώνιο από τον διαφαινόμενο υποβιβασμό, σκοράροντας και κατά του Παναθηναϊκού και δίνοντας λίγο ρεύμα στο αόρατο τότε κύκλωμα αμοιβαίας συμπάθειας με τους οπαδούς του Ολυμπιακού.
Τη δεύτερη έβαζε ένα γκολ σε κάθε δύο παιχνίδια πρωταθλήματος με τον Ατρόμητο. Στο σύνολο, 17 γκολ σε 34 ματς. Δεν συμβαίνουν κάθε μέρα αυτά.
Και μετά γύρισε σαν κύριος στον Ολυμπιακό. Του Λεάντρο Ζαρντίμ. Δεν ξέρω αν το είπε αυτολεξί σε κάποιον κολλητό του, αλλά η περσινή του σεζόν πρέπει να ξεκίνησε με ένα τεράστιο "Και τώρα, τη γ***ήσατε" προς κάθε ενδιαφερόμενο.
Σβήσε τον φετινό Μήτρογλου. Πες ότι δεν έγινε ποτέ αυτή η έκρηξη, πες ότι απλά παίζει την μπάλα που ξέρει, πες ότι δεν έκανε ούτε ένα χατ-τρικ. Ξέρεις πολλούς Έλληνες παίκτες που έχουν νιώσει την αμφισβήτηση, που έχουν φύγει δανεικοί δύο φορές, που έχουν βγάλει μάτια και στους δύο δανεισμούς και που επιστρέφουν like a boss για να αποδείξουν την αξία τους, που τελικά αποδεικνύουν στο τετράγωνο;
Όχι ρε παιδιά, αυτά γίνονται μόνο στον κινηματόγραφο(σωστά είναι ο τόνος εκεί, προσδίδει αξία στο μέσο).
oneman
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου