Ετοιμάζεσαι να γυρίσεις πίσω για τα καλά και κάτι σε κρατάει να μη το κάνεις.
Δεν είναι ότι δεν αγαπάς τη ζωή στη πόλη. Την αγαπάς. Και τη δουλειά σου αγαπάς. Και το σπίτι σου. Σκέφτεσαι, όμως, την επιστροφή και κάτι σε πνίγει. Θέλεις να είναι καλός ο Οκτώβρης και δεν ξέρεις αν θα είναι. Δε βλέπεις ειδήσεις τόσες μέρες. Δε θέλεις να ξέρεις τι θα βρεις. Αλλά κάτι σε τρώει.
Αισθάνεσαι ότι θα είναι δύσκολος Οκτώβρης. Βαριά τα πρόσωπα γύρω σου. Μελαγχολικές οι φιγούρες. Για αυτό και δε θέλεις να γυρίσεις πίσω. Θέλεις να μείνεις εδώ στην αμμουδιά. Να απλώνεις τα πόδια σου και να αγγίζεις το κύμα. Να τρως με τις χούφτες την αλμύρα. Να χορταίνεις από τον ήλιο.
Να βαστάς τη νύστα σου για να μη χάσει το μάτι σου λεπτό από αυτή τη θέα: θάλασσα, ουρανός, ησυχία, ευτυχία.
Όχι. Δε θέλεις να γυρίσεις πίσω. Θέλεις λίγο ακόμα. Λίγο ακόμα από αυτή τη ζωή που έχεις ξεχάσει τρέχοντας να μαζέψεις ό,τι προλάβεις: χρέη, λογαριασμούς, δάνεια, χαμένα όνειρα, χαμένα χρόνια. Τρέχεις δώδεκα μήνες παρά δέκα μέρες. Αυτές τις μέρες που κατάφερες να αποδράσεις. Για αυτό και αυτές τις μέρες θέλεις να τις κάνεις να κρατήσουν όσο περισσότερο γίνεται. Μπορείς να μη κοιμάσαι ούτε λεπτό αυτές τις μέρες; Μπορείς;
Αρκεί να μην τελειώσει ο χρόνος που έχει το μυαλό σου για να ξεχάσει. Να ταξιδέψει. Να πετάξει αλλού. Να ξεφύγει. Μπορείς να ξεφύγεις; Ετοιμάζεσαι να γυρίσεις πίσω. Ψάχνεις να βρεις λόγο να παρατείνεις την ευτυχία. Κανείς δε σου βρίσκει καμιά δικαιολογία. «Είσαι τυχερός που έχεις δουλειά». Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει αυτά τα χρόνια αυτή τη φράση που σε έχει κάνει να μη βγάζεις άχνα για όσα τραβάς; Πόσες φορές δεν έχεις σκύψει το κεφάλι με αυτές τις πέντε λέξεις;
Ναι. Είσαι τυχερός. Και δειλός. Και άτολμος. Που δε μπορείς να τα βροντήξεις όλα για τρεις πενταροδεκάρες. Για ένα τόσα δα αχαμνό μισθό που δε σε φτάνει ούτε τα χρέη σου να ξεπληρώσεις, ούτε τη ζωή σου να ζήσεις, ούτε τα όνειρα σου καν να προσεγγίσεις. Είσαι «τυχερός» που κόλλησες στην Αθήνα που πνίγει ένα- ένα όσα είχες μέσα στη καρδιά σου. Σε ένα διαμέρισμα βουβό. Σε ένα χώρο γκρίζο. Σε ένα τόπο αφιλόξενο.
Όσα αγαπάς εκεί πεθαίνουν. Ετοιμάζεσαι να γυρίσεις αλλά δε θέλεις να το κάνεις έτσι απλά. Θέλεις να το κάνεις με το δικό σου τρόπο. Αυτή τη φορά δε θέλεις να γυρίσεις στα ίδια και στα ίδια. Βυθίζεις τα πόδια σου στην άμμο και σκέφτεσαι. Πρέπει να βρεις μια λύση. Έναν τρόπο να ζεις και τους δώδεκα μήνες και όχι μόνο τις δέκα μέρες. Πως θα το κάνεις αυτό; Πως γίνεται να γίνει αυτό όταν όλα μοιάζουν να γκρεμίζονται γύρω σου; Πως θα κρατηθείς;
Φιλαράκο ηρέμησε.
Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία συμβαίνει. Κάθε χρόνο, ο Σεπτέμβριος μαζί με τις χαρές μας κουβαλάει και τους αναστεναγμούς μας. Και συνεχίζουμε να προχωράμε γιατί δεν έχουμε μάθει να το βάζουμε κάτω. Αλλά.. που είσαι… Γυρνώντας αυτή τη φορά στη πόλη, φρόντισε να φέρεις μαζί σου λίγη χαρά και άφησε στα κύματα τη μιζέρια. Κράτησε στα μάτια σου τις εικόνες του καλοκαιριού. Και θάψε στην άμμο όσο περισσότερο γίνεται γκρίζο.
Γύρισε πίσω φορτωμένος θετικότητα.
Δε θα αλλάξεις τίποτα καταριώντας τη μοίρα σου. Όλα θα μείνουν ίδια αν είσαι γκρίζο μέσα στο γκρίζο. Κάνε εσύ τη διαφορά και μη περιμένεις τους άλλους να αλλάξουν. Όταν μπορείς και όσο μπορείς δραπέτευε από τη ρουτίνα. Βρες όμορφους τόπους να αράζεις γύρω από τη πόλη. Σκαρφάλωνε σε μικρά βουνά, τρέχα σε παραλίες. Υπάρχουν ακόμα πράγματα που δεν έχεις δει.
Γύρω από τη πόλη. Μέσα στη πόλη.
Φύλαγε ώρα για σένα. Κλέβε μικρές στιγμές μέσα στη μέρα και στύλωνε τα μάτια σου στονουρανό. Φτιάξε το δικό σου παραμύθι. Ζήσε τη ζωή που θέλεις να ζήσεις. Μην αφήνεις τα χρόνια να περνάνε τσάμπα. Ετοίμασε τα πράγματα σου γρήγορα και γύρνα πίσω. Έχεις δουλειά να κάνεις. Σταμάτα να είσαι πια απαθής. «έχεις τα πινέλα, έχεις και τα χρώματα. Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα».
Έτσι, έλεγε ο Καζαντζάκης. Έτσι, είναι. Αν φτιάξει ο καθένας μας ένα κομμάτι παράδεισο, μπορεί και κάτι να αλλάξει.
galsnguys
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου