Την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου η τάξη του Γιωργάκη θα παρελάσει στην αυλή του σχολείου" έγραφε μεταξύ άλλων το σημείωμα στο τετράδιο επικοινωνίας που έχουμε με τις δασκάλες του στον παιδικό σταθμό. Τα παιδάκια θα φορούν μπλε παντελονάκια και λευκό πουκάμισο, μπλούζα ή κάτι τέτοιο, χωρίς να είναι υποχρεωτικό.
Ένα, ένα παιδιά...
Εκδρομή; Εκτός σχολείου; Κι εγώ δεν θα είμαι εκεί; Θα μπει στο σχολικό (το ξέρω ότι το κάνουν και άλλα παιδάκια χρόνια τώρα, εξυπνάδες...), θα βάλει, ποιος ξέρει; ζώνη ασφαλείας και θα οδηγήσει κάποιος άλλος, εκτός του πατέρα του ή εμένα; Με όλο τον σεβασμό κύριε Γιάννη, σας έχω δει να παρκάρετε και να ξεπαρκάρετε το σχολικό έξω από τον παιδικό σταθμό, μια χαρά, αλλά το κέντρο της Αθήνας είναι μια ζούγκλα! Μια φίλη μου, μού είπε ότι θα πάει μαζί. "Επιτρέπεται;" την ρώτησα, εμένα μου είπαν όχι. "Δεν επιτρέπεται" μου είπε, αλλά εγώ θα περάσω μια βόλτα. "Μέσα στο μουσείο θα πάτε" ρώτησα επίσης την δασκάλα. "Όχι η δική σας τάξη, αλλά τα πιο μεγάλα θα μπουν", μου είπε, έτσι απλά. Τα τρία ετών παιδάκια θα μείνουν έξω και θα δουν τα αεροπλάνα...
τα παιδάκια θα φορούν μπλε παντελονάκια και λευκό πουκάμισο, μπλούζα ή κάτι τέτοιο
...Ένα πολεμικό αεροπλάνο και ένα πολεμικό ελικόπτερο, όπως μου είπε ο γιος μου ενθουσιασμένος το μεσημέρι κουνώντας τα χέρια του σαν να πετάει. Ξέρω αγάπη μου, μπορεί το σώμα μου να ήταν στη δουλειά, αλλά το δίωρο που πήγες την πρώτη σου εκδρομή, η ψυχή μου πέταξε μέχρι εκεί. Τι άγχος, Θεέ μου! "Θα πάτε κι άλλες εκδρομές", ήθελα να ρωτήσω όταν τον παρέλαβα νωρίτερα από την συνηθισμένη ώρα και σκέφτηκα πώς ευτυχώς αργεί ακόμα η πενταήμερη...
Την Πέμπτη είναι η παρέλαση, μου υπενθύμισαν στην πόρτα. Πώς θα μπορούσα να το ξεχάσω; Ο γιος μου τραγουδάει από την Δευτέρα "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει". Τραγουδούσε, ενώ έπαιζε. Χριστέ μου, πόσο καιρό είχα να το ακούσω... "Η Ελλάδα ποτέ, δεν πεθαίνει" μπαίνω κι εγώ στο ρυθμό. Καλύτερα από μένα το ξέρει. "Δεν την σκιάζει, φοβέρα καμιά, μόνο λίγο, απλώς ξαποσταίνει", το "απλώς" δικό του "και ξανά προς την δόξα τραβά, τραβά, τραβά" δικό μας...
Εντάξει στον γιο μου αρέσουν τα τραγουδάκια, αλλά σε αυτό πραγματικά με εντυπωσίασε. Γιατί το άλλο;
"Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του
και τη σκούφια την ψηλή του,
μ’ όλα τα φτερά,
και μια νύχτα με φεγγάρι
την Ελλάδα πάει να πάρει,
βρε, το φουκαρά"
Το "με όλα τα φτερά" συνοδεύεται από κυκλική κίνηση των χεριών πάνω από το κεφάλι, ενώ το "βρε τον φουκαρά", είναι πιο δυνατό από τα υπόλοιπα. Το φεγγαράκι του θυμίζει επίσης το "φεγγαράκι μου λαμπρό" και ξεγεύγουμε λίγο, αλλά σύντομα επιστρέφουμε ευθυτενής...
"Τον τσολιά μας τον λεβέντη
βρίσκει στα βουνά
και ταράζει τον αφέντη
τον μακαρονά.
Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο,
με τους τσολιάδες ποιος μου είπε να τα βάνω".
Όλο το ξέρει και θέλει να το τραγουδάμε, όσο πηγαίνουμε να δούμε "Disney On Ice". Μήπως έπρεπε, μέρες που είναι εθνικής γιορτής, να τον πάω κάπου αλλού; Εγώ δεν το λέω, όχι, μου επιτρέπει μόνο να επαναλάβω "βουνά", "μακαρονά" και "αχ, Τσιάνο". Μπορεί να είμαι και παράφωνη. Δεν ξέρω.
Το πουκάμισο και το παντελόνι το έβαλε με πολύ χαρά, ενώ συνήθως πετάει ό,τι σχετικό θυμίζει πουκάμισο και δεν είναι φόρμα. Μετά την σχολική παρέλαση γύρισε με σημαία και ξέροντας τον Εθνικό ύμνο!
Η προοδός του με γεμίζει χαρά, αλλά και ενοχές. Πόσο γρήγορα μεγαλώνει... Πόσο μου λείπει. Θα ξυπνήσω ένα πρωί και θα είναι σημαιοφόρος. Η πενταήμερη, ήταν απλός ένας εφιάλτης που πέρασε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου