Μια φορά και έναν καιρό πριν από περίπου σαράντα χρόνια, μια γενιά γυναικών μπήκε στην αγορά εργασίας και εντάχθηκε στο εργατικό δυναμικό με επιλογές που είχε στη διάθεση της για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας! Τι σου λέω τώρα, ε; Τα χρόνια, όμως, πέρασαν και τώρα η γενιά αυτή έκανε καριέρα, ζει καλά και θα ζούσε καλύτερα αν(!) δεν πέρναγε κρίση μέσης ηλικίας!...
Για σκέψου το λίγο! Στο παρελθόν, η σημαντικότερη αλλαγή στη ζωή μιας γυναίκας που εργαζόταν ήταν η μετάβαση από το ρόλο της μητέρας στην ελευθερία ενός ανεξάρτητου οικονομικά ατόμου. Τώρα, το επαγγελματικό μονοπάτι των εργαζόμενων γυναικών μοιάζει πολύ με αυτό των αντρών: δηλαδή οι προσδοκίες μετατοπίζονται με το πέρασμα κάθε δεκαετίας της ζωής τους, απλώς οι γυναικείες προσδοκίες «μετατοπίζονται» για διαφορετικούς λόγους.
Βλέπεις παντού γύρω σου ότι οι γυναίκες σήμερα εισέρχονται εξ αρχής στο χώρο εργασίας με υψηλές προσδοκίες για επαγγελματική ανέλιξη. Συναντάς ακόμα και στη δεκαετία των 20 κορίτσια που είναι πολύ φιλόδοξα και με εξαιρετικά συγκεκριμένους και απαιτητικούς στόχους που είναι πρόθυμα να δουλεύουν πολλές ώρες για να πετύχουν μια καλή επαγγελματική εκκίνηση.
Καθώς μπαίνουν στη δεκαετία των 30 στενεύουν την «εστίαση» στη σταδιοδρομίας τους, έχοντας ως ζητούμενο να παράγουν ουσιαστικό και «προκλητικό» έργο προκειμένου να αποδείξουν την αξία τους. Και στο στάδιο αυτό είναι που διαφοροποιούνται από τους εργαζόμενους άντρες: έρχονται αντιμέτωπες με την ανισότητα στο χώρο εργασίας, τις απογοητεύσεις, με ανικανοποίητα όνειρα και με τη συνεχή αίσθηση ότι είναι θύματα παρεξήγησης και κακοδιαχείρισης. Πολλές φορές είναι όντως, γι’αυτό και βλέπεις πολλές γυναίκες αυτής της ηλικίας να έχουν ένα σκληρό, ανταγωνιστικό κα κυνικό επαγγελματικό προφίλ που τείνουν να το χρησιμοποιούν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους.
Και τσουπ! Να τα 40! Τίποτα δεν τις ικανοποιεί, τίποτα δεν τους κεντρίζει το ενδιαφέρον και έχουν την αίσθηση ότι τα έχουν δει και τα έχουν κάνει όλα, ψευδαίσθηση που τις οδηγεί ακόμα και στα άκρα για να απεγκλωβιστούν από τη στασιμότητα, καλή ή κακή, που αισθάνονται ότι υπάρχει στη ζωή τους: χωρίζουν ξαφνικά, παντρεύονται ξαφνικά, αποφασίζουν να κάνουν παιδί αμέσως, αρχίζουν ψυχοθεραπεία, αλλάζουν εντελώς αντικείμενο εργασίας, αλλάζουν δραστικά την εμφάνιση τους -από χρώμα μαλλιών μέχρι και μύτη-...
Η γυναίκα στα 40 αμφισβητεί όλα όσα είχε ως δεδομένα ση ζωή της ως τότε, ακόμα και πράγματα για τα οποία έχει παλέψει σκληρά, αμφισβητεί ακόμα κα τον εαυτό της σε πολύ βασικά θέματα: κάνει επανεκκίνηση. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες δεν παθαίνουν απλώς κρίση μέσης ηλικίας που ξεπερνούν με νεαρές ξανθιές υπάρξεις και ακριβά αυτοκίνητα (σαν κάτι άλλους μην αρχίσω τώρα), παθαίνουν κρίση ταυτότητας!
Και αυτή η κρίση, που είναι αντιληπτή μόνο αν αναλογιστεί κανείς όλη τη διαδρομή μιας γυναίκας μέχρι τα 40, είναι τόσο έντονη που μπορεί να κρατήσει μέχρι και τα 50 της σε διάφορες μορφές! Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν μόνο για τις εργαζόμενες γυναίκες, ισχύουν για όλες τις γυναίκες γενικώς! Για τις έξυπνες γυναίκες η κρίση μέσης ηλικίας -η κρίση ταυτότητας- δεν έχει να κάνει με την αναπλήρωση μιας χαμένης ή ανικανοποίητης νιότης, αλλά με την εξερεύνηση όλων των επιλογών της και την επιβεβαίωση ότι αυτές υπάρχουν ακόμα και είναι πολλές!
Αν είσαι, λοιπόν, σε αυτή τη φάση αγαπημένη μου, είναι πολύ σημαντικό να βρεις μία φίλη που να περνά την ίδια φάση με σένα ώστε να μπορείς να το συζητήσεις χωρίς να αισθάνεσαι ότι σου ασκείται κριτική ή ακόμα και να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό ώστε να μπορείς να μοιραστείς τις ανησυχίες και τους φόβους σου. Οι παρακάτω ερωτήσεις είναι, σύμφωνα με τους ψυχολόγους, από τις πρώτες που πρέπει να Σου απευθύνεις:
marymary
Βλέπεις παντού γύρω σου ότι οι γυναίκες σήμερα εισέρχονται εξ αρχής στο χώρο εργασίας με υψηλές προσδοκίες για επαγγελματική ανέλιξη. Συναντάς ακόμα και στη δεκαετία των 20 κορίτσια που είναι πολύ φιλόδοξα και με εξαιρετικά συγκεκριμένους και απαιτητικούς στόχους που είναι πρόθυμα να δουλεύουν πολλές ώρες για να πετύχουν μια καλή επαγγελματική εκκίνηση.
Καθώς μπαίνουν στη δεκαετία των 30 στενεύουν την «εστίαση» στη σταδιοδρομίας τους, έχοντας ως ζητούμενο να παράγουν ουσιαστικό και «προκλητικό» έργο προκειμένου να αποδείξουν την αξία τους. Και στο στάδιο αυτό είναι που διαφοροποιούνται από τους εργαζόμενους άντρες: έρχονται αντιμέτωπες με την ανισότητα στο χώρο εργασίας, τις απογοητεύσεις, με ανικανοποίητα όνειρα και με τη συνεχή αίσθηση ότι είναι θύματα παρεξήγησης και κακοδιαχείρισης. Πολλές φορές είναι όντως, γι’αυτό και βλέπεις πολλές γυναίκες αυτής της ηλικίας να έχουν ένα σκληρό, ανταγωνιστικό κα κυνικό επαγγελματικό προφίλ που τείνουν να το χρησιμοποιούν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους.
Και τσουπ! Να τα 40! Τίποτα δεν τις ικανοποιεί, τίποτα δεν τους κεντρίζει το ενδιαφέρον και έχουν την αίσθηση ότι τα έχουν δει και τα έχουν κάνει όλα, ψευδαίσθηση που τις οδηγεί ακόμα και στα άκρα για να απεγκλωβιστούν από τη στασιμότητα, καλή ή κακή, που αισθάνονται ότι υπάρχει στη ζωή τους: χωρίζουν ξαφνικά, παντρεύονται ξαφνικά, αποφασίζουν να κάνουν παιδί αμέσως, αρχίζουν ψυχοθεραπεία, αλλάζουν εντελώς αντικείμενο εργασίας, αλλάζουν δραστικά την εμφάνιση τους -από χρώμα μαλλιών μέχρι και μύτη-...
Η γυναίκα στα 40 αμφισβητεί όλα όσα είχε ως δεδομένα ση ζωή της ως τότε, ακόμα και πράγματα για τα οποία έχει παλέψει σκληρά, αμφισβητεί ακόμα κα τον εαυτό της σε πολύ βασικά θέματα: κάνει επανεκκίνηση. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες δεν παθαίνουν απλώς κρίση μέσης ηλικίας που ξεπερνούν με νεαρές ξανθιές υπάρξεις και ακριβά αυτοκίνητα (σαν κάτι άλλους μην αρχίσω τώρα), παθαίνουν κρίση ταυτότητας!
Και αυτή η κρίση, που είναι αντιληπτή μόνο αν αναλογιστεί κανείς όλη τη διαδρομή μιας γυναίκας μέχρι τα 40, είναι τόσο έντονη που μπορεί να κρατήσει μέχρι και τα 50 της σε διάφορες μορφές! Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν μόνο για τις εργαζόμενες γυναίκες, ισχύουν για όλες τις γυναίκες γενικώς! Για τις έξυπνες γυναίκες η κρίση μέσης ηλικίας -η κρίση ταυτότητας- δεν έχει να κάνει με την αναπλήρωση μιας χαμένης ή ανικανοποίητης νιότης, αλλά με την εξερεύνηση όλων των επιλογών της και την επιβεβαίωση ότι αυτές υπάρχουν ακόμα και είναι πολλές!
Αν είσαι, λοιπόν, σε αυτή τη φάση αγαπημένη μου, είναι πολύ σημαντικό να βρεις μία φίλη που να περνά την ίδια φάση με σένα ώστε να μπορείς να το συζητήσεις χωρίς να αισθάνεσαι ότι σου ασκείται κριτική ή ακόμα και να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό ώστε να μπορείς να μοιραστείς τις ανησυχίες και τους φόβους σου. Οι παρακάτω ερωτήσεις είναι, σύμφωνα με τους ψυχολόγους, από τις πρώτες που πρέπει να Σου απευθύνεις:
- Τι αισθάνομαι ότι θα έπρεπε να έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου;
- Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό και ουσιαστικό στο οποίο θα μπορούσα τώρα να συγκεντρωθώ;
- Τι χρειάζομαι σε μεγαλύτερη δόση στη ζωή μου;
- Ποιο κομμάτι μου έχω καταπιέσει και χρειάζεται να απελευθερωθεί;
- Πώς μπορώ να δεσμευτώ ότι θα προσπαθήσω να ζω μια ζωή όπως τη θέλω;
marymary
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου