Η Μακρυνίτσα πρόκειται για έναν παραδοσιακό και γραφικό οικισμό του Πηλίου. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν την επισκέφθηκε, το 1934, την ονόμασε «μπαλκόνι του Πηλίου», και όχι άδικα αφού φημίζεται για την εξαιρετική θέα που προσφέρει προς την πόλη του Βόλου και τον Παγασητικό κόλπο.
Η Μακρυνίτσα είναι χτισμένη σε υψόμετρο από 300 μ. μέχρι 850 μ. Πλησιάζοντας από το Βόλο και 3 χλμ. πριν φτάσουμε, έχουμε μπροστά μας τη θέα ολόκληρου του χωριού. Χτίσθηκε το 1204, όπως ενημερώνει μία πινακίδα λίγο πριν την κεντρική πλατεία. Το χωριό ξεχωρίζει για την αρχιτεκτονική του φυσιογνωμία, τα καλοδιατηρημένα και αναστηλωμένα αρχοντικά του, τα γραφικά και αριστοτεχνικά καλντερίμια του και το καταπράσινο τοπίο με τα πλατάνια, τις καστανιές, τις καρυδιέςκαι τις οξιές.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, στη Μακρυνίτσα το 1969 γυρίστηκαν οι περισσότερες σκηνές της ταινίας «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά», με πρωταγωνιστές την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον Άγγελο Αντωνόπουλο, τον Παντελή Ζερβό και το Σπύρο Καλογήρου.
Για να φτάσουμε από το Βόλο στο χωριό υπάρχουν δύο δρόμοι. Μπορεί όλοι οι τουριστικοί οδηγοί να προτείνουν το στενό και με πολλή κίνηση δρόμο που οδηγεί ύστερα από άπειρες στροφές στην Πορταριά (13 χλμ.) και από κει ακόμη 4 χλμ. σύνολο ως τη Μακρυνίτσα 17 χλμ., ωστόσο υπάρχει πολύ συντομότερη διαδρομή. Μπορείτε λοιπόν να ανέβετε από το Βόλο ανηφορίζοντας την οδό Κ. Καρτάλη (μονόδρομος). Κατόπιν οι πινακίδες θα σας κατευθύνουν στην οδό Ελευθερίου Βενιζέλου (διπλής κατεύθυνσης). Εκεί ακριβώς που τελειώνει αυτή η ανηφορική ευθεία, μόλις περάσετε τη συνοικία του Αγ. Γεωργίου αν πάτε αριστερά, περνάτε το μικρό γεφυράκι και ανηφορίζετε χωρίς κίνηση σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο φτάνοντας στη Μακρυνίτσα σε 7 χλμ. αντί για 17.
Φτάνοντας λοιπόν στη Μακρυνίτσα ο δρόμος τερματίζει στην πλατεία Μπράνη, όπου αναγκαστικά παρκάρετε και ύστερα απολαμβάνεται το όμορφο τοπίο με το πόδι. Στην πλατεία χύνεται κι ένας μικρός καταρράκτης, ακριβώς δίπλα στο cafe bar Λίθινο. Ακολούθως θα συναντήσετε «το μαγαζάκι της φύσης» με τα εκατοντάδες βότανα και στη συνέχεια μπαίνετε στον κεντρικό πεζόδρομο με τα δεκάδες τουριστικά μαγαζάκια, που καταλήγει στο «Παζάρι», δηλαδή την γειτονιά στην οποία περιλαμβάνεται και η κεντρική πλατεία με τα πλατάνια, τα τραπεζάκια και τον ναό του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου (του 1792).
Πίσω από την εκκλησία θα δροσιστείτε στη μαρμάρινη κρήνη «Λιοντάρια» ή «Αθάνατο Νερό», έργο του 1809. Το νερό βγαίνει από τρεις χάλκινες λεοντοκεφαλές και χύνεται σε μία ωραία στέρνα που περιβάλλεται από χαμηλό καγκελάκι.
Το καλοκαίρι η πλατεία είναι μονίμως γεμάτη από κόσμο ενώ ακριβώς κάτω από την πλατεία υπάρχουν μερικά ακόμη μαγαζάκια με τουριστικά. Δέκα μέτρα από την είσοδο της εκκλησίας του Αγ.Ιωάννη θα βρείτε το παλιό καφενείο, που σήμερα λειτουργεί ως τσιπουράδικο, ότι πρέπει για να ξεκουραστείτε και να απολαύσετε ένα τσιπουράκι με μεζέ.
Μετά το παλιό καφενείο ένα καλντερίμι θα σας οδηγήσει στη συνοικία της Αγ. Τριάδας, όπου ξεχωρίζει ο πύργος των Αξελών.
Αξίζει μια επίσκεψη στο «Μουσείο λαϊκής τέχνης και ιστορίας Πηλίου», που στεγάζεται στο αρχοντικό Τοπάλη, με πλήθος λαογραφικών εκθεμάτων από ολόκληρο το Πήλιο, όπως π.χ. παραδοσιακά κουστούμια, βιβλία, παλιές φωτογραφίες, εργαλεία, κειμήλια, φιρμάνια, κοσμήματα, το λάβαρο του 1878, όπλα, εξαρτήματα παρασκευής τσίπουρου και μια εκπληκτική συλλογή από έργα του λαϊκού Πηλιορείτη ζωγράφου Ν. Χριστόπουλου (με θέματα από ταρσανάδες, καΐκια και καραβοκύρηδες). Ανοικτά το χειμώνα από Τρίτη ως Παρασκευή 10:00 με 16:30, Σάββατο και Κυριακή 10:00 με 17:00 ενώ τη Δευτέρα είναι κλειστό. Το καλοκαίρι Τρίτη ως Κυριακή 10:00 με 14:00 και 18:00 με 22:00 ενώ τη Δευτέρα είναι κλειστό. Η είσοδος είναι 2€. Τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι δωρεάν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου