Για μερικούς ανθρώπους το να ζητήσουν συγνώμη είναι τόσο δύσκολο που το βιώνυν σαν μία προσωπικη τους ήττα.Αν και μπορεί εύκολα η συμπεριφορά τους αυτή να ερμηνευτεί σαν τρομερώς εγωισμός ή κακώς εννοούμενη υπερηφάνεια, οι αιτίες που δεν τους «επιτρέπουν» να απολογηθούν φαίνεται να έχουν συχνά μια πολύ βαθύτερη ψυχολογική δυναμική. Το ότι αρνείται κανείς να ζητήσει συγγνώμη συχνά αντικατοπτρίζει τις προσπάθειες να πρστατέψει την εύθραυστη πλευρά του εαυτού του για την οποία αισθάνεται μεγάλη ανασφάλεια και αμηχανία με αποτέλεσμα να μην αντιδρούν «κανονικά».
Για παράδειγμα, όταν πράξεις ή παραλείψεις μας προκαλέσουν σε κάποιον πραγματική βλάβη, συναισθηματική δυσφορία, ή σημαντική ενόχληση, οι περισσότεροι από εμάς σχεδόν αντανακλαστικά θα προσφέραμε μια ειλικρινή συγγνώμη, όχι μόνο γιατί αυτός που «πληγώθηκε» το αξίζει, αλλά ακι γιατί είναι ο καλύτερος τρόπος για να μας προσφέρει και εκείνος τη συγχώρεση του ανακουφίζοντας μας από τις ενοχές. Αντιθέτως,οι «δεν λέω συγνώμη» άνθρωποι σε αντίστοιχες περιπτώσεις θα προτιμήσουν να βρουν διάφορες –ακόμα και παλαβές –διακιολογίες προκειμένου να αρνηθούν την ευθύνη τους με κάθε κόστος: «δεν φταίω εγώ», «ναι,αλλά και εσύ....», «τι να κάνουμε τώρα...» Ε, ναι μπορεί και να σου γυρίσει το μάτι από τα νεύρα!
Αλλά(!) αγαπημένη, δείξε κατανόηση και μείνε ανώτερος άνθρωπος γιατί υπάρχει πολύ πρόβλημα στις περιπτώσεις αυτές σου λένε οι ειδικοί. Το να ζητήσουν «συγνώμη» έχει ψυχολογικές προεκτάσεις που τρέχουν πολύ βαθύτερα, αφού η εκφορά αυτής της μίας και μόνο λέξης φαίνεται να τους προκαλεί, συνειδητά ή ασυνείδητα, μεγάλους φόβους που απεγνωσμένα προσπαθούν να αποφύγουν:
Το να παραδεχτούν ότι έχουν κάνει λάθος σε ένα πράγμα μοιάζει σχεδόν απειλητικό για τα άτομα αυτά επειδή δεν είναι ικανά να διαχωρίσουν τις πράξεις τους απο την προσωπικότητα τους. Αν έκαναν λάθος, σημαίνει ότι είναι κακοί άνθρωποι .Αν ηταν αμελείς σημαίνει ότι είναι εγωιστές ή αδιάφοροι .Αν δεν έχουν δίκιο, μάλλον φταίει ότι είναι χαζοί ή άσχετοι....Αν ένας άνθρωπος κάνει αυτές τις σκέψεις ή νιώθει έτσι όταν χρειάζεται να απολγηθεί, είναι μάλλον ογικό να το αποφεύγει αφού η συγνώμη αυτή αποτελεί σημαντική απειλή για την ταυτότητα και την αυτοεκτίμηση του.
Ενώ για τους περισσότερους από εμάς η συγνώμη σκοτώνει την ενοχή, γι’αυτούς γεννά τη ντροπή. Η διαφορά είναι ότι ενώ η ενοχή,ως συναίσθημα, μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα για τις πράξεις μας, η ντροπή μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα για τον εαυτό μας, χαρακτηριστικό που την καθιστά πολύ πιο τοξική για τον ψυχισμό μας.
Ενώ οι περισσότεροι από εμάς θεωρούν τη συγγνώμη ευκαιρία για την επίλυση διαπροσωπικών συγκρούσεων, εκείνοι φοβούνται ότι η απολογία τους θα ανοίξει την πόρτα για περαιτέρω κατηγορίες και αντιπαραθέσεις. Πιστεύουν ότι από τη στιγμή που παραδέχονται ένα λάθος τους, σίγουρα το άλλο πρόσωπο θα βρει την ευκαιρία να «επιτεθεί» για όλα τα προηγούμενα λάθη για τα οποία αρνήθηκαν να ζητήσουν συγγνώμη.
Θεωρούν ότι ζητώντας συγνώμη αναλαμβάνουν την πλήρη ευθύνη μιας κατάστασης ανακουφίζοντας εντελώς το άλλο μέρος από κάθε ενοχή, πράγμα που μπορεί να απαιτείται συνεχώς κα στο μέλλον δημιουργώντας τους μεγάλο ψυχικό βάρος.
Με την άρνησή της συγνώμης, προσπαθούν στην πραγματικότητα να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους: ενώ με το θυμό,την ευερεθιστότητα και τη συναισθηματική απόσταση, είναι άνετοι δεν συμβαίνει το ίδιο με τη συναισθηματική εγγύτητα και την ευαισθησία .Φοβούνται ότι αν χαλαρώσουν, έστω και λίγο, την ψυχολογική τους άμυνα, θα καταρρεύσουν χάνοντας κάθε έλεγχο.
Όπως καταλαβαίνεις, η άρνηση αυτή κρύβει..... Αν είσαι εσύ «δεν λέω συγνώμη» ή αγαπάς έναν «δεν λέω συγνώμη» πρέπει να βοηθηθείς ή να βοηθήσεις με υποστήριξη, αγάπη και φροντίδα ώστε ο φόβος να δώσει τη θέση του στο άνοιγμα και την επικοινωνία.Μόνο έτσι γίνεται με τους ανθρώπους.
marymary
Για παράδειγμα, όταν πράξεις ή παραλείψεις μας προκαλέσουν σε κάποιον πραγματική βλάβη, συναισθηματική δυσφορία, ή σημαντική ενόχληση, οι περισσότεροι από εμάς σχεδόν αντανακλαστικά θα προσφέραμε μια ειλικρινή συγγνώμη, όχι μόνο γιατί αυτός που «πληγώθηκε» το αξίζει, αλλά ακι γιατί είναι ο καλύτερος τρόπος για να μας προσφέρει και εκείνος τη συγχώρεση του ανακουφίζοντας μας από τις ενοχές. Αντιθέτως,οι «δεν λέω συγνώμη» άνθρωποι σε αντίστοιχες περιπτώσεις θα προτιμήσουν να βρουν διάφορες –ακόμα και παλαβές –διακιολογίες προκειμένου να αρνηθούν την ευθύνη τους με κάθε κόστος: «δεν φταίω εγώ», «ναι,αλλά και εσύ....», «τι να κάνουμε τώρα...» Ε, ναι μπορεί και να σου γυρίσει το μάτι από τα νεύρα!
Αλλά(!) αγαπημένη, δείξε κατανόηση και μείνε ανώτερος άνθρωπος γιατί υπάρχει πολύ πρόβλημα στις περιπτώσεις αυτές σου λένε οι ειδικοί. Το να ζητήσουν «συγνώμη» έχει ψυχολογικές προεκτάσεις που τρέχουν πολύ βαθύτερα, αφού η εκφορά αυτής της μίας και μόνο λέξης φαίνεται να τους προκαλεί, συνειδητά ή ασυνείδητα, μεγάλους φόβους που απεγνωσμένα προσπαθούν να αποφύγουν:
Το να παραδεχτούν ότι έχουν κάνει λάθος σε ένα πράγμα μοιάζει σχεδόν απειλητικό για τα άτομα αυτά επειδή δεν είναι ικανά να διαχωρίσουν τις πράξεις τους απο την προσωπικότητα τους. Αν έκαναν λάθος, σημαίνει ότι είναι κακοί άνθρωποι .Αν ηταν αμελείς σημαίνει ότι είναι εγωιστές ή αδιάφοροι .Αν δεν έχουν δίκιο, μάλλον φταίει ότι είναι χαζοί ή άσχετοι....Αν ένας άνθρωπος κάνει αυτές τις σκέψεις ή νιώθει έτσι όταν χρειάζεται να απολγηθεί, είναι μάλλον ογικό να το αποφεύγει αφού η συγνώμη αυτή αποτελεί σημαντική απειλή για την ταυτότητα και την αυτοεκτίμηση του.
Ενώ για τους περισσότερους από εμάς η συγνώμη σκοτώνει την ενοχή, γι’αυτούς γεννά τη ντροπή. Η διαφορά είναι ότι ενώ η ενοχή,ως συναίσθημα, μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα για τις πράξεις μας, η ντροπή μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα για τον εαυτό μας, χαρακτηριστικό που την καθιστά πολύ πιο τοξική για τον ψυχισμό μας.
Ενώ οι περισσότεροι από εμάς θεωρούν τη συγγνώμη ευκαιρία για την επίλυση διαπροσωπικών συγκρούσεων, εκείνοι φοβούνται ότι η απολογία τους θα ανοίξει την πόρτα για περαιτέρω κατηγορίες και αντιπαραθέσεις. Πιστεύουν ότι από τη στιγμή που παραδέχονται ένα λάθος τους, σίγουρα το άλλο πρόσωπο θα βρει την ευκαιρία να «επιτεθεί» για όλα τα προηγούμενα λάθη για τα οποία αρνήθηκαν να ζητήσουν συγγνώμη.
Θεωρούν ότι ζητώντας συγνώμη αναλαμβάνουν την πλήρη ευθύνη μιας κατάστασης ανακουφίζοντας εντελώς το άλλο μέρος από κάθε ενοχή, πράγμα που μπορεί να απαιτείται συνεχώς κα στο μέλλον δημιουργώντας τους μεγάλο ψυχικό βάρος.
Με την άρνησή της συγνώμης, προσπαθούν στην πραγματικότητα να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους: ενώ με το θυμό,την ευερεθιστότητα και τη συναισθηματική απόσταση, είναι άνετοι δεν συμβαίνει το ίδιο με τη συναισθηματική εγγύτητα και την ευαισθησία .Φοβούνται ότι αν χαλαρώσουν, έστω και λίγο, την ψυχολογική τους άμυνα, θα καταρρεύσουν χάνοντας κάθε έλεγχο.
Όπως καταλαβαίνεις, η άρνηση αυτή κρύβει..... Αν είσαι εσύ «δεν λέω συγνώμη» ή αγαπάς έναν «δεν λέω συγνώμη» πρέπει να βοηθηθείς ή να βοηθήσεις με υποστήριξη, αγάπη και φροντίδα ώστε ο φόβος να δώσει τη θέση του στο άνοιγμα και την επικοινωνία.Μόνο έτσι γίνεται με τους ανθρώπους.
marymary
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου