ΦΙΛΕΣ ;; ΦΙΛΕΣ !!!

        Οι γυναίκες έχουν ανάγκη να έχουν φίλες. Το λένε και οι ψυχολόγοι (μας). Οι άντρες αναρωτιούνται αν υπάρχει γυναικεία φιλία. Εσείς τι λέτε;

 

Με τις κολλητές μου λέμε ότι θα καταλήξουμε σαν τα "Χρυσά Κορίτσια". Στα βαθιά γεράματά μας (φτου φτου μακριά) θα καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι, θα βουτάμε με μέτρο κουλουράκια στο τσάι και θα λέμε... Ο Γιάννης μου είπε αυτό, ο Οδυσσέας μου έκανε το άλλο, γιατί ο Νίκος; Ξέρεις τι έκανε ο ανόητος; Οι συζητήσεις για τα όσα μας κάνουν οι σύντροφοί μας είναι ανεξάντλητες. Μετά λέμε για τα ρούχα που αγοράσαμε, για τις δουλειές που έχουμε να κάνουμε στο σπίτι, τις σακούλες που βάζεις μέσα το φαγητό και ψήνεται στο φούρνο, πόσα θέλουμε να αλλάξουμε. Πόσα πράγματα έπρεπε να έχουμε κάνει αλλιώς, γιατί δεν έχουμε όσα λεφτά χρειάζονται να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα... Η συζήτηση δεν τελειώνει ποτέ.

Φυσικά μιλάμε για την κυτταρίτιδα και τον ιδανικό άντρα. Αυτός που δεν θα έκανε άνω κάτω το μπάνιο, που δεν θα πέταγε τα ρούχα του στο πάτωμα, θα γύριζε νωρίτερα από μας στο σπίτι καμιά φορά, θα είχε βάλει το παιδί για ύπνο, θα είχε φορέσει τον σκούφο του σεφ και θα σέρβιρε κόκκινο κρασί την ώρα που θα άκουγε τα κλειδιά στην πόρτα... Τότε βουτάμε και πάλι με αναστεναγμό το κουλουράκι στο τσάι.

Μετά γελάμε γιατί σκεφτόμαστε ότι τουλάχιστον τώρα (στην ηλικία μας ντε!), είμαστε σαν την παρέα του "Sex And The City" (και καλά). Γυναίκες ανεξάρτητες που θέλουν να αγαπούν, να αγαπιούνται, να ψωνίζουν, να γίνουν μάνες, επιτυχημένες στη δουλειά τους και να μην της επηρεάσει ο χρόνος...

Ναι, οι γυναίκες έχουμε ανάγκη να μιλάμε στις φίλες μας διότι αυτές μας καταλαβαίνουν καλύτερα από όλους. Μας ακούνε, ταυτίζονται με το πρόβλημά μας, έχουν παρόμοιες εμπειρίες

 

... Να υπάρχει πάντα ένα τραπέζι γύρω από το οποίο ντυμένες με τα καλύτερά τους θα μπορούν να μοιράζονται όλα όσα δεν μπορούν να πουν στον άντρα τους. Την μητέρα τους ή ακόμα και την αδερφή τους. Από το πιο ανόητο μέχρι το πιο σοβαρό. Από την μόδα μέχρι τις γόνιμες μέρες. Από την Ελένη Μενεγάκη μέχρι τον καρκίνο του μαστού. Από το σαπούνι για τα πιάτα μέχρι το μάθημα που δυσκολεύεται το παιδί τους. Από τα κλάμα που έριξε κάποια βλέποντας για πολλοστή φορά μια  ελληνική ταινία μέχρι το γέλιο που την έκανε να κατουρηθεί παρακολουθώντας την Joan Rivers να σχολιάζει τους celebrities στο "Ε! Entertainment". Από το φαγητό που κάηκε, μέχρι το αφεντικό που μίλησε άσχημα.

Ναι, οι γυναίκες έχουμε ανάγκη (από μικρές) να μιλάμε στις φίλες μας διότι αυτές μας καταλαβαίνουν καλύτερα από όλους. Μας ακούνε, ταυτίζονται με το πρόβλημά μας, έχουν παρόμοιες εμπειρίες (και ορμόνες, βρε παιδί μου!). Λέμε όσα δεν μπορούμε καμιά φορά να παραδεχθούμε ή όσα θέλουμε να ακούσουμε δυνατά. Τις μεγαλύτερες ανασφάλειες και φόβους μας. Τα μυστικά μας. Την αλήθεια. Καμιά δεν θα τρομάξει όπως η μάνα μας, καμιά δεν θα μας κρίνει, κανένας δεν θα απογοητευθεί ή θα ψάξει πίσω από τις λέξεις. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να πεις και πολλά. Η φίλη σου σε καταλαβαίνει. Χωρίς να της το έχεις ζητήσει, θα προσπαθήσει να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα ή να σε κάνει να ξεχάσεις το πρόβλημά σου.

Και με ρωτάτε αν υπάρχει γυναικεία φιλία;

Τι θα έκανα εγώ αν δεν σήκωνα το τηλέφωνο να πάρω την Ερσίλια, την φίλη μου που έχω τόσο καιρό να την δω, όσο θα ήθελα να έχω δει την κυτταρίτιδα, αλλά η άτιμη κοινωνία και η απόσταση μας έχει χωρίσει; Φίλη; Ακούγεται από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής όταν βλέπει ότι την έχω πάρει τηλέφωνο εγώ. Φίλη; Της λέω κι εγώ και μιλάμε σαν να καθόμαστε στα διπλανά γραφεία, όπως τότε που δουλεύαμε μαζί, παλιά, και τα λέγαμε καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Νιώθει αμέσως αν την πήρα για καλό ή για κακό. Απλά ακούγοντας το "Φίλη"...

Φίλες για πάντα

Πολύ ωραία τα είπε και η Νίκη Χάγια στο αφιέρωμα που έκανε το Cosmo.gr στα "Φιλαράκια". Η Μόνικα, η Ρέιτσελ και η Φίμπι είναι οι φίλες που πάντα θα ήθελες να είχες. Τα κορίτσια που μένουν πολύ κοντά η μία στην άλλη, που τρώνε από το ίδιο ψυγείο, που μοιράζονται τα ίδια ρούχα, κλαίνε η μία στην αγκαλιά της άλλης όταν δεν έχουν δουλειά ή της άφησε ο γκομενός τους. Η μία είναι η μαμά της παρέας, η άλλη η τολμηρή και δυναμική και η άλλη η ονειροπόλα. Μια ζηλευτή γυνακεία παρέα που μοιάζει να είναι η παρέα της διπλανής πόρτας. Το έχω πει και στα δικά μου τα χρυσά κορίτσια: δεν πάμε να νοικιάσουμε ένα σπίτι να είμαστε όλες μαζί; Άμα έχουμε η μία την άλλη, θα βοηθάει η μια την άλλη. Νοκ Νοκ; Να μπω;

Επειδή δεν ζήσαμε μαζί το "Stand By Me";

Και λέτε τώρα εσείς οι ανόητοι (οι άντρες ντε!): οι γυναίκες δεν είναι φίλες, ζηλεύουν η μία την άλλη, υπάρχει δυνατός ανταγωνισμός και επιφανειακά αισθήματα. Από το ποια φόρεσε το καλύτερο φόρεμα μέχρι το ποια βγάζει περισσότερα χρήματα από την άλλη. Σοβαρά; Επειδή δεν ζήσαμε μαζί το "Stand By Me"; Επειδή δεν συναγωνιστήκαμε ποιος κατουράει πιο μακριά και ποιος πετάει καλύτερα την πέτρα στο τζάμι; Ή επειδή κάποια τα έφτιαξε με τον άντρα της καλύτερης της φίλης; Θα σου πω. Επειδή αυτό ήθελες να με ρωτήσεις από την αρχή: Καλά του έκανε! Αφού ήταν τέτοιος.

Θέλω να πω... Πατήστε ένα pause στην γνωστή κασέτα των ανδρικών κλισέ. Πταίσματα, φίλοι μου. Σιγά τον γκόμενο. Καμιά φορά στον κόσμο αυτό, το καλό, χρειάζεται και λίγο κακό για να μην γέρνει.

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, φίλοι και φίλες μου; Για μένα, λοιπόν, υπάρχει γυναικεία φιλία και την έχω και πολύ ανάγκη. Πάω να πάρω τηλέφωνο την "Φίλη"....

Δεν μου είπατε, εσείς τι πιστεύετε, υπάρχει γυναικεία φιλία;

cosmo