Έρωτας: Η αρρώστια του θανάτου

Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη, συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις, συ που ξενυχτάς τα κορίτσια με τα τρυφερά μάγουλα, που δρασκελάς πάν’ από θάλασσες και τρυπώνεις στους κήπους, κανείς δε γλυτώνει από ‘σε, μήτε Θεός μήτε θνητός. Όποιον αγγίξεις, τονε παλαβώνεις. Σοφοκλής...

Τι είναι ο έρωτας; Τι είναι ο έρωτας τελικά; Τι τον δημιουργεί μέσα μας και τι μας προκαλεί; Γιατί είναι ανίκητος; Και τελικά τι μένει, αν μένει κάτι, όταν μια μέρα φύγει έτσι ξαφνικά όπως ήρθε.

Συχνά συνδέουμε τον έρωτα με το χρώμα ροζ ή με το κόκκινο και τον συνοδεύουμε με απαλά τρυφερά ακούσματα μελωδικών συνθέσεων καθόλου τυχαίων τολμώ να πω.

Δικαιολογούμε κάθε τρελή συμπεριφορά και πράξη κάτω από την επήρεια του και κανένας μα κανένας δεν έχει γλυτώσει από την δύναμη του. Αυτό το κοινωνικό φαινόμενο που υφίσταται από την γέννηση της  ανθρώπινης κοινωνίας, ο έρωτας, μήπως τελικά είναι μια αρρώστια;

Μια πάθηση του νου και της ψυχής που συντηρείται και δεν θεωρείται άξια θεραπείας γιατί καλύπτεται κάτω από μια εύηχη λέξη και έχει γίνει συνώνυμο όμορφων ρομαντικών στιγμών;
Ερωτευόμαστε για να ζήσουμε μέσα από τον άλλον, για να πραγματοποιήσουμε το όνειρο μας, να βιώσουμε την αγωνία και το απρόβλεπτο, που σιγά-σιγά γίνεται εθιστικό, ερωτευόμαστε για να κάνουμε τη ζωή μας όμορφα πολύπλοκη και ερεθιστικά ανασφαλή. Τα συμπτώματα είναι απλά, βασικά και κλασικά ανά τους αιώνες.

Εκατομμύρια ερωτοχτυπημένοι σε όλο τον κόσμο υποφέρουν, χτυπάνε το κεφάλι τους με τα δυο τους χέρια και  αναρωτιούνται τι είναι αυτό που τους βρήκε και τι αμαρτίες πληρώνουν Θεέ μου!

Η μελαγχολία αργά η γρήγορα θα διαδεχθεί την απόλυτη ευτυχία και η παράλογη πίστη ότι αυτό το άτομο που έχουμε ερωτευτεί είναι το άλλο μας μισό και πρέπει να είμαστε μαζί του σιγά-σιγά αρχίζει και μοιάζει με ουτοπία, και φυσικά το κλασικό αίσθημα ότι κανείς άλλος δεν έχει αγαπήσει αυτόν τον άνθρωπο όσο εμείς ακούγεται μετά από λίγο στα αφτιά μας σαν χαζομάρα.

Ο έρωτας γεννιέται και ξυπνά γρήγορα και με τον ίδιο γρήγορο τρόπο κοιμάται και πεθαίνει. Γι’ αυτό πρέπει να τον ζούμε, ανεξήγητα, απρόβλεπτα, κεραυνοβόλα και παρορμητικά. Αμοιβαίος ή χωρίς ανταπόκριση, κατακτητικός ή  ανυπεράσπιστος, ο έρωτας είναι συναρπαστικός και κάθε φορά μοναδικός και πιο έντονος.

Είναι ο έρωτας έκσταση και μαρτύριο, ελευθερία και σκλαβιά μαζί; Είναι ένα συναίσθημα που αν έλειπε οι ποιητές και στιχουργοί αυτού του κόσμου θα έμεναν κενοί χωρίς ερέθισμα για τόσα μεγάλα έργα; Είναι ο έρωτας τελικά αυτός που κινεί τον κόσμο μας;

Προσωπικά πιστεύω ότι ερωτευόμαστε πριν ακόμα γνωρίσουμε τον άλλον, ζούμε έναν έρωτα που γεννιέται, ζει και αναπτύσσεται στο μυαλό μας, υποσυνείδητα, και όταν τυχαία συναντήσουμε κάποιον ή κάποια που συμπίπτει με αυτό που ονειρευτήκαμε τότε ερωτευόμαστε συνειδητά. Ο έρωτας συνήθως χτυπά την πόρτα μας χωρίς να μας ζητήσει την άδεια.

Και όχι, δεν έχει να κάνει μόνο με την ερωτική επιθυμία. Είναι κάτι πέρα και πάνω από την σαρκική επαφή. Στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, μια γυναίκα, η Διοτίμα εξηγεί ότι ο έρωτας εκφράζει την ανάγκη και την επιθυμία μας να κατακτήσουμε την αιωνιότητα. Ό,τι κι αν είναι ο έρωτας, ένα είναι το σίγουρο, όλοι θέλουμε να τον ζήσουμε ακόμα και αν δεν έχει happy end.

Οι άνθρωποι ερωτευόμαστε, λατρεύουμε, αναζητούμε, παθιαζόμαστε και μαγευόμαστε, και μισούμε, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο. Ξέρει κανείς πως νιώθει ο ερωτευμένος; Όσο ξεχωριστός είναι κάθε άνθρωπος εξωτερικά είναι και εσωτερικά, αν λοιπόν συνειδητοποιήσουμε πόσο ελάχιστα μοιάζουμε ο ένας στον άλλο από εξωτερικής απόψεως θα καταλάβουμε με πόσο διαφορετικό τρόπο νιώθουμε, αγαπάμε και ερωτευόμαστε φυσικά.

Έρωτας, κινητήρια δύναμη της ζωής
Είναι ο έρωτας η ακαταμάχητη επιθυμία μας για κάποιον που συναντάμε τυχαία για πρώτη φορά καθώς ανοίγουν οι πόρτες ενός ασανσέρ σε ένα ρουφ καφέ καθώς εμείς ανέμελοι απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας; Ή μήπως ο έρωτας είναι απλά η κινητήρια δύναμη της ζωής που μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για κάτι και δεν έχει τελικά σημασία πάνω σε πιο πρόσωπο εκφράζεται αυτή η δύναμη;

Τι και αν ο έρωτας τελικά δεν είναι τίποτα άλλο από μια μικρογραφία της ίδιας της ζωής που αργά η γρήγορα θα καταλήξει στο θάνατο; Τόση πολλή ενέργεια, τόσος πολλής χρόνος και τόσες πολλές ορμόνες που προκαλούν τόσες πολλές σκέψεις και τόσα πολλά συναισθήματα, όλα σπαταλημένα χωρίς κανένα ουσιαστικό νόημα όταν πια ο έρωτας τελειώσει;

Κάποιοι παλιοί έρωτες μας αφήνουν κάτι γραμμένο στην ψυχή μας και μας ακολουθούν γιατί έχουν παίξει το δικό τους ρόλο στο να σχηματιστούν τα όνειρα μας και η ζωή μας όπως είναι σήμερα. Κάποιους άλλους δεν θέλουμε να τους θυμόμαστε γιατί μας πλήγωσαν, και κάποιους, τραγικό, τους έχουμε εντελώς ξεχάσει.

Πολλές φορές αυτό που ήμαστε τελικά οφείλεται στους έρωτες αυτούς που πέρασαν και μας άφησαν άλλοτε ανοιχτές πληγές και άλλοτε μικρά σημάδια. Και αν κάποιες στιγμές από σουρεαλιστικούς συνειρμούς του νου ή από ένα στίχο κάποιου ποιήματος, ή από ένα ξεχασμένο ρούχο στην ντουλάπα,  όλοι μας φέρνουμε στο μυαλό μας τους περασμένους έρωτες μας, ένα αεράκι που φυσά από το μισάνοιχτο παράθυρο τους παίρνει πάλι πίσω εκεί που ανήκουν...

all4fun