Τα μπάνια των παιδικών μας χρόνων

                

Δεν ήταν μονάχα η παιδική ηλικία που τα έκανε να φαίνονται όλα πιο όμορφα. Ούτε η θαμπάδα του χρόνου που αφήνει να περνάνε στη μνήμη μόνο τα καλά και σβήνει τα άσχημα. Οι παραλίες αυτής της χώρας κάποτε ήταν διαφορετικές, πιο καθαρές, πιο παρθένες, πιο κοντά σε αυτό που υπήρξαν από γέννεσης του κόσμου. 

Αυτός ο ευλογημένος τόπος πορεύθηκε με τόση ασέβεια προς το περιβάλλον, προς τα έμβια όντα, προς τον ίδιο τον άνθρωπο, που μόνο ως αυτοκαταστροφή μπορεί να χαρακτηριστεί η διαδρομή του στη λεγόμενη "ανάπτυξη".

Η θάλασσα, η μεγάλη μητέρα, αλλά και η μεγάλη κυρία αυτού εδώ του τόπου! Ποια τύχη

της επιφυλάξαμε; Την πουλάμε, λες και είναι δική μας, λες και μπορούμε να την ανταλλάξουμε με κάτι, λες και μπορούμε να την αντικαταστήσουμε όταν φθαρεί.

Ύβρις, μεγάλη ύβρις οι κάθε είδους εμπορευματικές εγκαταστάσεις εντός και στα όριά της. Σα να μην είναι αρκετή  η αμμουδιά, σα να μη μας φτάνει η πέτρα, το βότσαλο, η άμμος η ξανθή, ο βράχος, το αρμυρίκι, σαν όλα αυτά να τα περιφρονούμε ως ευτελή, τα πιο πολύτιμα! Σκάφη κάθε μεγέθους, τραπεζοξαπλώστρες και ομπρέλες σε τέτοια έκταση και ποσότητα που απορεί κανείς με την αυθάδεια και την απληστία. 

Κι όμως κάποτε δεν τα χρειαζόμασταν, ζούσαμε χωρίς αυτά και χωρίς να τα έχουμε αποζητήσει ποτέ. Είναι γνωστή η λεγόμενη κατασκευή αναγκών για την μεγιστοποίηση του κέρδους, όμως εδώ δυσκολεύεται ο κοινός νους να διακρίνει ποια έστω και κατασκευασμένη ανάγκη εξυπηρετεί όλος αυτός ο εξοπλισμός και μόνο ως μια βέβαιη μετάλλαξη των ιθαγενών ετούτου εδώ του παραδείσου σε κάτι αλλότριο, μπορεί να ερμηνευτεί. 

Το δυστύχημα είναι πως οι νεότερες γενιές δεν γνωρίζουν πως έχει υπάρξει ένας άλλος τόπος και ένας άλλος τρόπος να συμβιώνεις με τη θάλασσα. Νομίζουν ίσως πως οι ομπρελοξαπλώστρες φύτρωναν από πάντα στις παραλίες στις αρχές του καλοκαιριού και μαραίνονταν το φθινόπωρο, μαζί με τα φύλλα των δέντρων, κάτι σαν φυσικό φαινόμενο. Θλιβερό είναι να βλέπεις νέους ανθρώπους, ακόμα και εφήβους και παιδιά, να είναι τόσο εξαρτημένα από την κατανάλωση όλων αυτών των υποτιθέμενων αξεσουάρ της παραλίας. Το λάιφ στάιλ των περιοδικών κουτσομπολιού, μόδας, η τηλεόραση, όλα καλλιεργούν μια εικόνα του εαυτού και της σχέσης του με τους άλλους ανθρώπους, με τη φύση, με τα αντικείμενα. Το πιο σημαντικό είναι πως πρόκειται για την κυρίαρχη εικόνα και τον κυρίαρχο τρόπο, που σημαίνει πως όποιος δεν μοιάζει, αποκλείεται. Και επειδή ο άνθρωπος είναι κατεξοχήν κοινωνικό ον και πολύ περισσότερο η νεολαία εύκολα μιμείται για να ανήκει, ο τρόπος και η εικόνα που διδάσκουν τα κυρίαρχα μέσα εξαπλώνεται σαν πανούκλα.

Ελπίζουμε στους αιρετικούς, ελπίζουμε στους διαφορετικούς να διασώσουν ότι πολύτιμο έχει απομείνει και μπορεί να αποτελέσει το σπόρο για την επαναφορά σε έναν κόσμο πιο ανθρώπινο. Ελπίζουμε και στη μνήμη, να διασώσει μέσα από διηγήσεις αυτό που κάποτε υπήρξε.

Τα μπάνια των παιδικών μας χρόνων δεν περιλάμβαναν ομπρέλες, αντηλιακά, ξαπλώστρες, ακριβά αξεσουάρ, μουσικές στη διαπασών, μοδάτα ρούχα, φραπέδες.

Τα μπάνια των παιδικών μας χρόνων ήταν μόνο αναζήτηση στο βυθό για κοχύλια, βουτιές με βαθιά αναπνοή, μια κερδισμένη μάχη με τα κύματα, μια πέτρα που αναπηδά στην επιφάνεια του νερού, ένας λόφος στην άμμο, μια χούφτα χρωματιστά βότσαλα. Στεγνώναμε καθισμένοι στα βράχια, τα πόδια μας λερωμένα με άμμους και πετραδάκια, τα μαλλιά μας άνω κάτω, το δέρμα γεμάτο αλάτια. Ξαπλώναμε σε μια φτηνή ψάθα και αφηνόμασταν στον ήλιο και το αεράκι.

Αυτή είναι όλη κι όλη η θάλασσα. Τόσο λίγη, τόσο απλή, τόσο ταπεινή. Και η σχέση μας μαζί της αυτή είναι: στεκόμαστε μαγεμένοι και ευγνώμονες μπροστά στο θαύμα.

kerasiakrinoi