Καθόμουν, λοιπόν, και σκεφτόμουν κατά πόσο τα άπιαστα όνειρα είναι άπιαστα. Σίγουρα η «δύναμη του θέλω» μπορεί να μας οδηγήσει στην πραγματοποίηση πολλών από των στόχων μας. Κάποια πράγματα, όμως, παρόλα αυτά δεν είναι εντελώς στο χέρι μας...Και ίσως για κάποια πράγματα δεν αξίζει να ρισκάρεις.
Οι περισσότεροι συνήθως ονειρευόμαστε την/τον τέλειο σύντροφο, μία επιτυχημένη καριέρα, μια ζωή με διασκέδαση, λεφτά και έμπιστους φίλους. Πόσο είναι όμως το ποσοστό των ανθρώπων που τα αποκτά όλα αυτά;
Μ’ αρέσει να περνάω τις ώρες μου βλέποντας ρομαντικές ταινίες. Με κάνουν να σκέφτομαι ότι η ζωή μου θα μπορούσε να είναι έτσι, ρομαντική, ευχάριστη. Και πως ακόμα και αν δεν είναι έτσι τώρα θα γίνει κάποια στιγμή...κάποια στιγμή…κάποια στιγμή...θα γίνει;
Με τη λογική του ότι θα μπορούσαμε να πεθάνουμε από στιγμή σε στιγμή και αργά ή γρήγορα αυτή η στιγμή θα έρθει, θα έπρεπε να ζούμε τη ζωή μας όπως θέλουμε χωρίς αναστολές;
Λες σε κάποιον «αν αύριο καταστρεφόταν η ανθρωπότητα, τι θα έκανες σήμερα;» Και αρχίζει να σου λέει ένα σωρό πράγματα όπως« Θα έκανα πολύ έρωτα, θα έλεγα σε όλους τι πραγματικά νιώθω για αυτούς, θα έτρωγα ό,τι ήθελα, θα έκανα αυτό το ταξίδι, θα περνούσα χρόνο με αυτούς που αγαπώ..»
Τελικά η μέρα της καταστροφής της ανθρωπότητας δεν έρχεται, αλλά καθημερινά άνθρωποι χάνονται. Μπορεί αύριο και γω και συ. Μήπως θα έπρεπε να ζούμε τη ζωή μας πιο έντονα κάνοντας όσο πιο πολλά μπορούμε κάθε μέρα; Ίσως το μεγαλύτερο λάθος μας είναι που αντί να ζούμε το σήμερα οι περισσότεροι περιμένουμε το αύριο…
Στη ζωή μας, μαθαίνουμε να δεχόμαστε ότι έρθει και αφήνουμε τα όνειρα μας στην άκρη, καταλήγοντας μόνο να ελπίζουμε σε όμορφα πράγματα που δεν κάνουμε τίποτα για να συμβούν στην πραγματικότητα.
Πόσες πιθανότητες έχουμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε; Όπως ονειρευόμασταν όταν ήμασταν παιδιά. Όπως ακόμα ονειρευόμαστε κάθε νύχτα όταν ξαπλώνουμε στο κρεβάτι...
Και ακόμα και αν τα άπιαστα όνειρα μας χρειάζονται μεγάλα ρίσκα, μέχρι που πρέπει να φτάσουμε για αυτά;
Αξίζει τον κόπο να ρισκάρεις; Αξίζει να κυνηγήσεις αυτό ή αυτήν/αυτόν που αγαπάς ακόμα και ας υπάρχουν πολλές πιθανότητες να καταλήξεις με μια μεγάλη απογοήτευση;
Μήπως τελικά πρέπει απλά να συμβιβαζόμαστε με αυτά που έρχονται; Να κάνουμε ένα επάγγελμα ακόμα και αν δεν είναι η πρώτη μας επιλογή, να κάνουμε σχέσεις με άτομα ακόμα και αν δεν είναι ο μεγάλος μας έρωτας και να ζούμε τη ζωή μας με τον εύκολο δρόμο;
Όσο και να το γυρίζω στο κεφάλι μου δεν ξέρω τι είναι καλύτερο να κάνει κανείς, αλλά ξέρω πως αν καταφέρεις να πραγματοποιήσεις ένα από αυτά τα άπιαστα όνειρα τότε είναι τόσο υπέροχη η αίσθηση που ίσως αξίζει να πιστεύουμε σε αυτά μόνο για αυτό το λόγο..Γιατί αν ποτέ μας φέρει κάποιο από αυτά η ζωή, άξιζε όλη την αναμονή του…
Μ’ αρέσει να περνάω τις ώρες μου βλέποντας ρομαντικές ταινίες. Με κάνουν να σκέφτομαι ότι η ζωή μου θα μπορούσε να είναι έτσι, ρομαντική, ευχάριστη. Και πως ακόμα και αν δεν είναι έτσι τώρα θα γίνει κάποια στιγμή...κάποια στιγμή…κάποια στιγμή...θα γίνει;
Με τη λογική του ότι θα μπορούσαμε να πεθάνουμε από στιγμή σε στιγμή και αργά ή γρήγορα αυτή η στιγμή θα έρθει, θα έπρεπε να ζούμε τη ζωή μας όπως θέλουμε χωρίς αναστολές;
Λες σε κάποιον «αν αύριο καταστρεφόταν η ανθρωπότητα, τι θα έκανες σήμερα;» Και αρχίζει να σου λέει ένα σωρό πράγματα όπως« Θα έκανα πολύ έρωτα, θα έλεγα σε όλους τι πραγματικά νιώθω για αυτούς, θα έτρωγα ό,τι ήθελα, θα έκανα αυτό το ταξίδι, θα περνούσα χρόνο με αυτούς που αγαπώ..»
Τελικά η μέρα της καταστροφής της ανθρωπότητας δεν έρχεται, αλλά καθημερινά άνθρωποι χάνονται. Μπορεί αύριο και γω και συ. Μήπως θα έπρεπε να ζούμε τη ζωή μας πιο έντονα κάνοντας όσο πιο πολλά μπορούμε κάθε μέρα; Ίσως το μεγαλύτερο λάθος μας είναι που αντί να ζούμε το σήμερα οι περισσότεροι περιμένουμε το αύριο…
Στη ζωή μας, μαθαίνουμε να δεχόμαστε ότι έρθει και αφήνουμε τα όνειρα μας στην άκρη, καταλήγοντας μόνο να ελπίζουμε σε όμορφα πράγματα που δεν κάνουμε τίποτα για να συμβούν στην πραγματικότητα.Πόσες πιθανότητες έχουμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε; Όπως ονειρευόμασταν όταν ήμασταν παιδιά. Όπως ακόμα ονειρευόμαστε κάθε νύχτα όταν ξαπλώνουμε στο κρεβάτι...
Και ακόμα και αν τα άπιαστα όνειρα μας χρειάζονται μεγάλα ρίσκα, μέχρι που πρέπει να φτάσουμε για αυτά;
Αξίζει τον κόπο να ρισκάρεις; Αξίζει να κυνηγήσεις αυτό ή αυτήν/αυτόν που αγαπάς ακόμα και ας υπάρχουν πολλές πιθανότητες να καταλήξεις με μια μεγάλη απογοήτευση;
Μήπως τελικά πρέπει απλά να συμβιβαζόμαστε με αυτά που έρχονται; Να κάνουμε ένα επάγγελμα ακόμα και αν δεν είναι η πρώτη μας επιλογή, να κάνουμε σχέσεις με άτομα ακόμα και αν δεν είναι ο μεγάλος μας έρωτας και να ζούμε τη ζωή μας με τον εύκολο δρόμο;
Όσο και να το γυρίζω στο κεφάλι μου δεν ξέρω τι είναι καλύτερο να κάνει κανείς, αλλά ξέρω πως αν καταφέρεις να πραγματοποιήσεις ένα από αυτά τα άπιαστα όνειρα τότε είναι τόσο υπέροχη η αίσθηση που ίσως αξίζει να πιστεύουμε σε αυτά μόνο για αυτό το λόγο..Γιατί αν ποτέ μας φέρει κάποιο από αυτά η ζωή, άξιζε όλη την αναμονή του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου