Τα οπαδικά «soundtracks» ανέκαθεν προκαλούσαν το ενδιαφέρον, παρότι πολλά από αυτά είναι απίστευτα υβριστικά και όσο δεν παίρνει αιχμηρά. Ευτυχώς υπάρχουν και τα «blues» των γηπέδων...
Η μουσική υπόκρουση ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου είναι κάτι που από μικρό με γοήτευε. Τα ματς του αγγλικού πρωταθλήματος τα παρακολουθούσα στην ΕΡΤ μικρός περισσότερο για να ακούω τους Αγγλους να τραγουδάνε, παρά για το θέαμα. Το Νever Walk Alone των οπαδών της Λίβερπουλ είναι ένα από τα μεγαλύτερα σουξέ παγκοσμίως! Φυσικά, όπως συμβαίνει πάντα με τα σουξέ, η υπερπαραγωγή τους έχει ως αποτέλεσμα τη φθορά τους. Θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια ότι σε ένα τελικό του Τσάμπιονς λιγκ που έπαιζε η Λίβερπουλ, η UEFA για να τους σιγοντάρει να το τραγουδάνε είχε ζητήσει από τους διοργανωτές να φροντίσουν να τους το υπενθυμίζουν! Ακούγονταν, δηλαδή από τη μικροφωνική εγκατάσταση του γηπεδούχου οι αρχικές νότες του τραγουδιού και μετά οι Αγγλοι ξεσηκώνονταν σαν τραγουδιστές που λειτουργούν κατά παραγγελία! Δεν ήταν ό,τι το καλύτερο ως αποτέλεσμα.
Στο αγγλικό πρωτάθλημα, τα συνθήματα φλέρταραν πάντα με το ροκ εντ ρολ. Οι Αγγλοι τραγουδούν ακόμα και σήμερα διάφορες παραλλαγές του Yellow Submarine των Beatles, π.χ. Αντίθετα, στη Γερμανία, ο ήχος του γηπέδου ήταν πιο βαρύς. Μπορούσες να ακούσεις το κοινό να φωνάζει ρυθμικά τα ονόματα των ποδοσφαιριστών, αλλά δύσκολα κάτι περισσότερο. Οι προτροπές της εξέδρας ήταν απλές προσταγές του τύπου «βάλτε ένα γκολ», «μη σταματάτε» κ.λπ.
Στο Σάο Πάολο, το γήπεδο πριν από την έναρξη του παιχνιδιού θυμίζει τα δικά μας κλαμπ με εκατοντάδες κοριτσόπουλα να λικνίζονται στους ήχους των τοπικών σουξέ!
Στην Ισπανία, αντίθετα, είχε για χρόνια την τιμητική του το ταμπούρλο. Οχι τυχαία ο γνωστότερος των Ισπανών οπαδών ανά την υφήλιο ήταν ο Μανόλο με το θρυλικό ταμπούρλο του! Οι Ιταλοί από τη μεριά τους διακρίνονταν για μια σειρά ιδιότυπα τραγούδια, όχι απαραίτητα με ρυθμούς βασισμένους σε ιταλικά σουξέ: Kάποια ήταν γηπεδικές μελωδίες-ρεφρέν γραμμένα για το γήπεδο. Οταν βρέθηκα στην Ιταλία διαπίστωσα ότι μερικές από αυτές τις γλυκές μελωδίες ήταν γεμάτες από τα χειρότερα αισχρόλογα που μπορούσε να φανταστεί άνθρωπος! Οι οπαδοί της Ρόμα, π.χ., τραγουδάνε ακόμα και σήμερα ρυθμικά ότι στις 28 Οκτωβρίου του 1984 έκαψαν έναν οπαδό της Λάτσιο (!) με φωτοβολίδες. Αν δεν γνωρίζεις τα λόγια του τραγουδιού και δεν ξέρεις τι τελικά τραγουδάνε, πιστεύεις ότι πρόκειται για άσμα του κατηχητικού.
Εντυπωσιακός ο ήχος και στα βραζιλιάνικα γήπεδα που γνώρισα το περασμένο καλοκαίρι, όταν η Εθνική μας βρέθηκε στη χώρα των καριόκας. Ανάλογα με τη σύσταση του πληθυσμού της πόλης, ο ήχος στο γήπεδο διαφέρει. Στο Σάο Πάολο όλα ακούγονται αρκετά ευρωπαϊκά, νομίζεις ότι βρίσκεσαι κάπου στην Ισπανία. Στο Ρίο, αντίθετα, ο ήχος παραπέμπει στο γνωστό καρναβάλι και υπάρχει αρκετό φολκλόρ. Σε πόλεις όπως το Σαλβαδόρ όλα είναι αρκετά αφρικανικά –όρεξη να έχεις ν ακούς μαράκες και τουμπερλέκια. Πάντως, ειδικά στο Σάο Πάολο, το γήπεδο πριν από την έναρξη του παιχνιδιού θυμίζει τα δικά μας κλαμπ με εκατοντάδες κοριτσόπουλα να λικνίζονται στους ήχους των τοπικών σουξέ! Οι οπαδοί των λατινοαμερικάνικων εθνικών ομάδων έχουν τη συνήθεια να τραγουδούν ένα τραγούδι συγκεκριμένο - αφιερωμένο στον αντίπαλο τον οποίον αντιμετωπίζουν. Οι Αργεντινοί, για παράδειγμα, για να πικάρουν τους Βραζιλιάνους τους υπενθυμίζουν διαρκώς ότι το 1990 ο Μαραντόνα εξευτέλισε την άμυνα τους στο μουντιάλ της Ιταλίας πριν δώσει την μπάλα στον Κανίγια για να μπει αυτός στα δίχτυα! Το σουξέ ολοκληρώνεται με τη διαπίστωση ότι κάθε Βραζιλιάνος ξέρει ότι ο Ντιέγκο είναι καλύτερος του Πελέ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου