«Το μικρό τρένο που μας πάει από το Βόλο στις Μηλιές του Πηλίου δεν έχει το όμοιό του. Θυμίζει τις ταχυδρομικές άμαξες του παλιού καιρού. Δεν έχει την άκαμπτη ακρίβεια κι ούτε και την αλαζονεία εκείνη των μεγάλων εξπρές, που ξεκινάνε και σταματούν σαν ανυπόμονα θυμοειδή άλογα. Δεν έχει καν το ύφος ότι εκτελεί συγκοινωνία. Θεωρείται πως βγήκε σε περίπατο για τη δική του ευχαρίστηση, Πηγαίνει αργά αργά, σα για να χαρεί περισσότερο τη φύση και τον ανοιξιάτικο ήλιο. Σταματάει κατά το κέφι του σα για να θαυμάσει μια ωραία Θέα. Και στους μικρούς σταθμούς όπου ξαποσταίνει απʼ το άσθμα του, δημιουργεί μιαν ατμόσφαιρα οικεία και εγκάρδια».
Κώστας Ουράνης
Το πηλιορείτικο τρενάκι
Οι σιδηρόδρομοι Θεσσαλίας στην προσπάθειά τους να αυξήσουν τα έσοδά τους, αποφάσισαν να κατασκευάσουν μια νέα σιδηροδρομική γραμμή. Έτσι το Μάιο του 1893, υπόγραψαν σύμβαση με το Δημόσιο για να γίνει η γραμμή από το Βόλο ως τα Άνω Λεχώνια.
Οι εργασίες κατασκευής άρχισαν το 1894 και η λειτουργία του στις 12 Οκτωβρίου 1895.
Μετά από μερικά χρόνια η γραμμή αποδείχτηκε επικερδής. Το 1900 προκειμένου να γίνει πιο ωφέλιμη, υπογράφτηκε άλλη σύμβαση για προέκταση ως τις Μηλιές Πηλίου. Δημιουργήθηκε έτσι μια γραμμή συνολικού μήκους 28 χλμ.
Το 1903 οι εργασίες κατασκευής προέκτασης τελείωσαν και δόθηκε σε κυκλοφορία. (Στη βιβλιοθήκη των Μηλεών υπάρχει η ιστορική φωτογραφία των εγκαινίων).
Στα τέλη του χειμώνα του 1903 μετά από κακοκαιρία και μεγάλες ζημιές στο δίκτυο η κυκλοφορία διακόπηκε ως το Μάιο το1904. έτσι εκτός από τα έργα αποκατάστασης αυτών των ζημιών, έγιναν κι άλλα συμπληρωματικά.
Το τμήμα της γραμμής Βόλου –Λεχωνίων έγινε εύκολα, με την κατασκευή δύο γεφυρών: του Αναύρου στο Βόλου και του Βρύχωνα, ( είναι η πρώτη γέφυρα στην Ελλάδα που φτιάχτηκε με οπλισμένο σκυρόδεμα-μπετόν) στα Κάτω Λεχώνια.
Το τμήμα της γραμμής Άνω Λεχωνίων –Μηλεών ήταν πολύ δύσκολο αφού κατασκευάστηκαν : επτά πέτρινες γέφυρες μονότοξες, τρίτοξες και μία πεντάτοξη, καθώς και μια μεταλλική, δύο σήραγγες κ.ά. Γενικός μηχανικός ήταν ο Εβαρέστο ντε Κίρικο, πατέρας του γνωστού Ιταλού γλύπτη και ζωγράφου Τζιόρτζιο ντε Κίρικο.
Οι σταθμοί Αγριάς και Άνω Λεχωνίων ήταν όμορφα χτίσματα και λειτουργικοί. Οι σεισμοί όμως τους καταστρέψανε και τελευταία ξαναχτίστηκαν στην ίδια μορφή. Ο σταθμός των Λεχωνίων είναι ένα πανέμορφο διώροφο κτίριο με ξύλινα χαγιάτια, νεοκλασικού ρυθμού.
Η σιδηροδρομική γραμμή έχει πλάτος 60 εκατοστά. Στην Αγριά και στις Μηλιές το τρένο διανυχτέρευε και συντηρούνταν οι μηχανές και το τροχαίο υλικό. Οι μηχανές ήταν ατμοκίνητες και έκαιγαν κάρβουνο. Αρχικά αγοράστηκαν τρεις γαλλικές μηχανές. Όταν το δίκτυο επεκτάθηκε πήραν σταδιακά άλλες πέντε βελγικές, που πήραν τα ονόματα Βόλος, Μηλέαι, Τσαγκαράδα, Ιάσων και Πήλιον. Τα βαγόνια ήταν 14 κλειστά και 9 ανοιχτά -καλοκαιρινά- καθώς και 10 φορτάμαξες. Σήμερα αντικαταστάθηκαν -μόνον αυτές κι όχι τα βαγόνια- με νέες πετρελαιοκίνητες.
Το τρενάκι ως συγκοινωνία ήταν πολύτιμο για το Πήλιο και κύρια για το δυτικό. Οι άνθρωποι από τα χωριά πήγαιναν στην πόλη εύκολα -αν κι όχι γρήγορα, αφού η διαδρομή Βόλος -Μηλιές ήταν 2:15 ώρες- και μετέφεραν και τα προϊόντα τους. Έσφυζε από ζωή, κάνοντας μέχρι και επτά δρομολόγια με επιστροφή την ημέρα από το Βόλο στις Μηλιές.
Ακόμη και τις Αποκριές και την Πρωτομαγιά το τρενάκι αυτός ο θρυλικός «Μουτζούρης» ντυνόταν γιορτινά … Γνώρισε δόξες και μεγαλεία, λύπες και πόλεμο (τότε καταστράφηκε μεγάλο μέρος τροχαίου υλικού), αλλά και την Αλίκη που γύρισε το έργο «Η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά»!
Στις 20 Ιουνίου 1971 έπαψε να είναι μέσο συγκοινωνίας και διέκοψε τη λειτουργία του σαν ασύμφορη αφού, η διάνοιξη αμαξιτών οδών σʼ όλο το Πήλιο -ειδικά μεταπολεμικά- και η λύση του αυτοκινήτου, υποβίβασαν την επιβατική και εμπορική κίνηση.
Σήμερα επαναλειτουργεί –αφού πρώτα χαρακτηρίστηκε παραδοσιακό και διατηρητέο- κύρια για λόγους τουριστικούς, πολιτιστικούς, αλλά και συναισθηματικούς. Ξεκινά τα Σαββατοκύριακα και τις γιορτές, το πρωί από τα Άνω Λεχώνια και καταλήγει στις Μηλιές. Επιστρέφει το απόγευμα.
Στην εποχή της ταχύτητας το τρενάκι κάνοντας μια διαδρομή 15 περίπου χλμ, βγαίνει μέσα από τους πίνακες του Ντε Κίρικο, απʼ τις φυλλωσιές των δέντρων, απʼ το άρωμα των λουλουδιών κι απʼ το απερίγραπτης ομορφιάς πηλιορείτικο τοπίο. Ας ταξιδέψουμε με τον «Μουντζούρη» αργά στο χώρο και στο χρόνο κι ας απολαύσουμε την ομορφιά του κόσμου. Αξίζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου