Στον Βορρά της Κεφαλονιάς λάμπουν τα πιο ακριβά στολίδια της: η παραμυθένια Ασσος, το κοσμοπολίτικο Φισκάρδο και ο εξωπραγματικής ομορφιάς Μύρτος σκορπούν απλόχερα το εκτυφλωτικό τους φως χωρίς να ζητούν τίποτε σε αντάλλαγμα. Μόνο μια υπόσχεση επιστροφής που, μεταξύ μας, τη χαρίζεις από την πρώτη στιγμή.....
Είναι παλιά η κουβέντα για το αν η Κεφαλλονιά μπορεί να είναι η ομηρική Ιθάκη, το πραγματικό «σπίτι» του πολυμήχανου Οδυσσέα. Αλήθεια ή ψέματα, οι φίλοι Θειακοί μπορούν να είναι ήσυχοι πως κανείς δεν θα κλέψει τη δόξα από το νησί τους. Ξέρεις γιατί; Γιατί απλά δεν γίνεται η Ιθάκη και το νησί των Σειρήνων να είναι ένα και το αυτό.
Είναι τέτοια η ομορφιά της βόρειας Κεφαλονιάς, τόσο εντυπωσιακά μεγαλοπρεπής και επιβλητική, τόσο ανέλπιστα πλούσια σε χρώματα και εικόνες, που δεν μπορεί, αυτή πρέπει να ήταν η μυθική γη των Σειρήνων, κι όχι κάποιο νησί με αιθέρια πλάσματα χαμένο στο πέλαγος.
Η κεφαλονίτικη ομορφιά στην Ασσο και στο Φισκάρδο εντυπώνεται ανεξίτηλα στον νου, πυροδοτεί συναισθήματα πρωτόγνωρα, γεννάει ποιητές. Ο μέγιστος Νίκος Καββαδίας είχε την «προπατορική τύχη» να έλκει την καταγωγή των γονιών του και από τα δύο αυτά χωριά. Χρειάζεται κι άλλη εξήγηση γιατί τα λόγια του μας αγγίζουν τόσο;
Ο δρόμος από τα Μακριώτικα μέχρι το βόρειο άκρο της Κεφαλονιάς συνεχίζει παραλιακά, με το Ιόνιο να χρυσίζει από τον ήλιο και να απλώνεται απέραντο χαϊδεύοντας το βλέμμα. Δεν γίνεται να κάνεις λάθος, δεν μπορείς να παραστρατήσεις, ο δρόμος είναι ένας και θα σε βγάλει εκεί που πρέπει.
Και στροφές να είχε, δηλαδή, είναι τέτοια η αύρα του Μύρτου που θα σε έκανε να τον ανακαλύψεις ακόμη κι αν οδηγούσες αμάξι με φιμέ, απροσπέλαστα από το φως τζάμια. Στο χωριό Αντυπάτα θα δεις την ταμπέλα για τη διάσημη παραλία και έπειτα από μερικές στροφές –όλα τα ακριβά στη ζωή αυτή έχουν το κόστος τους– θα βρεθείς μπροστά σε ένα αληθινό θαύμα.
Είναι πλεονασμός να πει κανείς ότι ο Μύρτος έχει βραβευτεί 11 φορές ως η καλύτερη παραλία της Ελλάδας, ότι πάντα είναι μέσα στις 4-5 καλύτερες παραλίες ολόκληρου του κόσμου. Και να μην το ξέρεις, το μαντεύεις.
Τα καταγάλανα νερά του δεν έχουν όμοιά τους πουθενά και τα άσπρα του βότσαλα χαρίζουν στην ακτή ένα χρώμα πιο λαμπερό κι απ' το λευκό. Οι Κεφαλονίτες έφτιαξαν μάλιστα έναν ειδικό χώρο στάθμευσης πάνω στον δρόμο, για να χαρείς τον Μύρτο κι από ψηλά, σαν μικρός θεός που απολαμβάνει ένα από τα πιο εκθαμβωτικά δημιουργήματα της πλάσης...
Είναι θέμα λίγων λεπτών πριν φτάσεις από τον Μύρτο στο επόμενο στολίδι του κεφαλονίτικου Βορρά. Θα τη γνωρίσεις από την αλλόκοτη θέση της, από την ασυγκράτητη ορμή της να χυθεί στη θάλασσα, για να τιμήσει το όνομα που της χάρισαν κάποτε οι Μικρασιάτες ναυτικοί.
Xτισμένη πάνω σε μια γλώσσα γης που ενώνει ένα μικρό νησάκι με το «κυρίως σώμα» της Κεφαλονιάς, η Ασσος είναι το πιο γραφικό χωριό στο νησί, ίσως και από τα πιο «δυσκολοφωτογράφητα». Πώς να κλείσεις μέσα σε ένα κλικ της μηχανής ένα τέτοιο μυστήριο;
Στο μικρό της λιμανάκι, αραξοβόλι για τα μικρά σκάφη της περιοχής και ανόθευτη πηγή έμπνευσης, θα ταξιδέψεις με καΐκι σου τις ιστορίες των παλιών ψαράδων και ούριο άνεμο το καλοσυνάτο κέρασμα στα ταβερνάκια και τους καφενέδες του χωριού. Και έχουν πολλά να σου πουν, και για θάλασσες και για χρόνια περασμένα και για τη συμφορά του σεισμού που γκρέμισε τότε την Ασσο.
Η αγάπη των ξενιτεμένων, κυρίως στη Γαλλία, για τον τόπο τους την έκανε ωστόσο να σταθεί και πάλι στα πόδια της, μην απορείς λοιπόν γιατί η πλατεία του χωριού λέγεται «Πλατεία Παρισίων». Απέναντι ακριβώς, στο νησάκι που προστατεύει το χωριό από τους αέρηδες, θα ανέβεις στο βενετσιάνικο κάστρο, άλλοτε φρούριο-φύλακας αλλά και φυλακές, και σήμερα το καλύτερο σημείο για να χαρείς την καλύτερη θέα της Ασσου.
Το τέλος της διαδρομής προς τον Βορρά είναι από εκείνα που λες «ναι, άξιζε τον κόπο!» Γεμάτο χρώματα και μεθυστικά αρώματα της θάλασσας, το Φισκάρδο δεν είναι μόνο το λατρεμένο, κοσμοπολίτικο αραξοβόλι των «σκαφάτων» και των διασημοτήτων. Είναι και το απάνεμο λιμάνι που με το όνομα Πάνορμος διαφέντευε στο Ιόνιο από τα χρόνια των Ρωμαίων.
Είναι και ο τόπος που πόθησε ένας Νορμανδός κατακτητής πριν χίλια χρόνια, ο Ροβέρτος Γαϊσκάρδος, ο «διάβολος της θάλασσας», όπως έμεινε να τον θυμούνται. Δεν κατάφερε να κάνει δικό του το χωριό, έμεινε όμως μαζί του για πάντα χαρίζοντάς του το όνομά του, που έφτασε σήμερα να λέγεται Φισκάρδο.
Είναι ακόμα το μοναδικό στολίδι της Κεφαλονιάς που έμεινε ανέγγιχτο από τον καταστροφικό σεισμό, γι' αυτό και σήμερα έχει το χάρισμα να σε ταξιδεύει στο χαμένο παρελθόν του νησιού, μέσα από τα στενά του καντούνια και τα σπίτια με την πελεκητή την πέτρα και τα περίτεχνα φουρούσια.
Η θάλασσα το αγκαλιάζει στοργικά ενώ τα εστιατόρια του λιμανιού του κρατούν σταθερά τις πρώτες θέσεις στο γαστρονομικό «λίμπρο ντ' όρο» ολόκληρης της χώρας. Η κατάφυτη χερσόνησος στην άκρη του Φισκάρδου είναι η τέλεια αφορμή για σεργιάνι κάτω απ' τα δέντρα μέχρι τον παλιό ενετικό φάρο, απ' όπου η θέα της Ιθάκης, σε απόσταση χειραψίας, είναι απλά συγκλονιστική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου