Κατάλευκη άμμος, καταπράσινες πλαγιές, καταγάλανα νερά. Να κολυμπάς και να αγναντεύεις τον Αθω, να περιηγείσαι και να σκιάζεσαι από τον Ιταμο. Εδώ είναι η Χαλκιδική που αγάπησαν οι πάντες, στη Σιθωνία.....
Βαθιά ανάσα. Να γεμίσουν τα πνευμόνια από τη μυρωδιά των πεύκων, να πιάσει η αλμύρα κόκαλο, να μείνεις βυθισμένος στα γαλαζοπράσινα νερά όσο περισσότερο γίνεται, να κοπάσεις το καρδιοχτύπι που σε έπιασε απ' όταν αντίκρισες την πρώτη εικόνα.
Λες και δεν είχες ξαναδεί κρυστάλλινα νερά, δεν είχες πατήσει πιο αφράτη άμμο ή δεν ξέρεις πώς είναι τα πεύκα. «Ονειρο που το βλέπεις ξύπνιος», «επίγειος παράδεισος», «εξωτικό σκηνικό»... Ολα τα κλισέ που ξέρεις και δεν ξέρεις δεν φτάνουν για να το περιγράψεις. Σκέψου άλλα.
Είναι που σε συνεπαίρνει αυτό το καλοκαιρινό αίσθημα. Το ελαφρύ βορινό αεράκι της νύχτας και η κάψα της μέρας. Οι πευκοβελόνες που μπλέκονται στα μαλλιά σου, η ζεστασιά που χαρίζουν τα γλυπτά βράχια όταν βεντουζάρεις πάνω τους σαν πεταλίδα, η ευδαιμονία στα πέλματα όταν βυθίζονται στην άμμο - πούδρα.
Αυτές οι παχιές σκιές των πεύκων όπου ξοδεύεις ευχαρίστως όλο τον καιρό σου. Κάνοντας αυτό το λατρεμένο «τίποτα». Το ελληνικό καλοκαίρι είναι εδώ, στη Σιθωνία, φορτωμένο όλα τα καλά του κόσμου. Και τα κακά του...
Τα «βάλε το καπέλο σου» και τα «γεια μας» στα ταβερνάκια στην άμμο, τα ξυπολητιλίκια στις προβλήτες, τα παρεΐστικα ξενύχτια έξω από τις σκηνές... Τα τροχόσπιτα πρώτο τραπέζι θάλασσα, τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και τα ξενοδοχεία προηγούμενων δεκαετιών που υψώνουν τείχη στις ακτές, τα κοσμικά beach bar που αραδιάζουν ξαπλώστρες και κοκτέιλ για χιλιόμετρα, και τα «χύμα» μπαράκια-καντίνες που κερνάνε σφηνάκια και μπίρες.
Ολα θα τα βρεις στη Σιθωνία. Μα κυρίως ελευθερία. Κι αυτή τη φυσική ομορφιά που ελαφρά τη καρδία αλώθηκε στην Κασσάνδρα. Μα κανένας λόγος δεν υπάρχει για συγκρίσεις. Τον Αύγουστο κοιτάς με άλλο μάτι, ακούς με άλλο αυτί... Οπως παντού στην Ελλάδα.
Να τα φανταζόταν όλα αυτά άραγε ο Καρράς όταν αγόραζε τη μισή Σιθωνία που λέει ο λόγος κι έφερνε τα πάνω-κάτω στα τουριστικά δρώμενα της Ελλάδας; Πιθανότατα. Ο Καρράς έφυγε. Το Πόρτο Καρράς έμεινε και συνεχίζει να μονοπωλεί το ενδιαφέρον των εχόντων. Λίγες οι υπερπολυτελείς μονάδες άλλωστε εδώ.
Τα '70s ξενοδοχεία επιβάλλονται στους άναρχους οικισμούς που στήθηκαν στις ακτές για να προλάβουν τους τουρίστες. Τους Γερμανούς που όργωναν κάποτε τη Σιθωνία, και τους Ελληνες που παραμένουν εδώ και αρνούνται να αφήσουν αυτόν τον παράδεισο ως αποκλειστικότητα των Βορειοελλαδιτών! Και τα τροχόσπιτα επιβάλλονται στη Σιθωνία. Τραβούν χειρόφρενο στις εξωπραγματικές παραλίες για όλο το καλοκαίρι. Το ίδιο και οι σκηνές. Η ελευθερία που λέγαμε...
Δυτική ακτή
Νικήτη. Κλασικό παράδειγμα χαλκιδικιώτικης (και ελληνικής βέβαια) ανάπτυξης. Αμα υπάρχει ωραία παραλία, να δεις για πότε το ψαροχώρι γίνεται παραθαλάσσιος οικισμός με όλα τα κομφόρ. Διαφορά: εδώ υπάρχει και παλιό χωριό, λίγο ψηλότερα.
Μια σύντομη βόλτα αξίζει. Στον μεγάλο Αγιο Νικήτα του 1867 και στη μικρή Κοίμηση της Θεοτόκου. Στα στενά δρομάκια με τα πέτρινα σπίτια. Στο σκιερό καφενεδάκι... ό,τι πρέπει στην κάψα του μεσημεριού.
Υπόμνηση: στην παραλιακή Νικήτη άνοιξε δρόμο ανάμεσα στα τουριστικά δρώμενα και βρες τα ερείπια της παλαιοχριστιανικής βασιλικής Σωφρονίου. Ψηφιδωτό δάπεδο κι αρχιτεκτονικά μέλη ορατά. Και τα λουκέτα όμως. Αναζήτησε και το διάσημο μέλι της. Η Νικήτη είναι από τα πιο φημισμένα μελισσοχώρια της Ευρώπης, υπόψη.
Και ξανά στις αμμουδιές μετά. Κορόνα ή γράμματα; Ούτε το κέρμα μπορεί να βοηθήσει. Εχει δύο επιλογές κι εσύ δεκάδες. Αγιος Ιωάννης, Καστρί, Κωβιός, Καλόγρια, Σπαθιές... Εκτός από την Καλόγρια, στις άλλες είναι πιο ήσυχα τα πράγματα. Ελιά, Λαγόμαντρα, Τριπόταμος... Χίλιοι καλοί χωράνε.
Αφιξη στον Νέο Μαρμαρά. Νέος σημαίνει προσφυγική ιστορία. Κόλποι μέσα στον κόλπο. Αλλεπάλληλοι. Δέκα να είναι; Μαγαζιά με ρούχα, με τρόφιμα, με τι χρειάζεσαι είπαμε; Εδώ θα το βρεις. Τραπεζάκια πλάι και πάνω από το νερό, ξενοδοχεία, κίνηση... Κομπλέ.
Από πάνω του, στο βουνό, ο Παρθενώνας. Χωριό είναι. Μέσα στην πλούσια βλάστηση. Το πιο παραδοσιακό κιόλας, λέει. Ας λέει. Ωραία είναι, μα μην περιμένεις πολλά πολλά. Ησυχα, πάντως, είναι και δροσερά. Ανάλογα βέβαια και το πότε θα έρθεις, τα 'παμε.
Αμα θες από εδώ ανεβαίνεις και στο βουνό, τον Ιταμο. Να δεις θέα που κόβει γόνατα, να δεις ησυχία να ξεχάσεις πού είσαι... Να οδηγήσεις κατά μήκος του, στους δασικούς δρόμους, κι όποτε το θελήσεις να κατέβεις πάλι στις ακτές. Να βρεις και τον Ιταμο που τον βάφτισε. Το περιφραγμένο
δέντρο στην κορυφή του. 2.000 ετών, λένε. Δηλητηριώδες, επίσης.
Μετά τον Νέο Μαρμαρά, κάτω στη θάλασσα πάλι, είναι το Πόρτο Καρράς. 18.000 στρέμματα έκταση. Εκτός από τα ξενοδοχεία περιλαμβάνουν το καζίνο, τους φημισμένους αμπελώνες και 25 πριβέ κολπίσκους...
Σου τη δίνει που απαγορεύεται η διέλευση, ε; Αμα πάρεις τον παραθαλάσσιο χωματόδρομο θα βγεις κάποτε σε πιο ήσυχες παραλίες. Από την Κουτσουπιά έως το Διαπόρτι και από το Αζάπικο έως τις Αρετές και την Τριστινίκα... Οχι πως θα είσαι εσύ κι οι γλάροι. Σε κάποιες υπάρχουν και δωμάτια, αλλού κάμπινγκ, αλλού beach bars (τo «Las Bandidas» στο Στυλαδαριό και το «Ethnik» στην Τριστινίκα δελεάζουν επικίνδυνα).
Οπως και να το κάνεις, όμως, εδώ τα πράγματα είναι πιο... χύμα ας πούμε. Πιο... συνωμοτικά. Και κάπως έτσι φτάνεις στην Τορώνη. Κάστρο Ληκύθου εδώ. Στην άκρη του κόλπου, επάνω στη μικρή χερσόνησο. Η μία από τις δύο ακροπόλεις της αρχαίας Τορώνης, της σπουδαιότερης πόλης της Χαλκιδικής, που εκτεινόταν από εδώ προς το Πόρτο Κουφό.
Ελάχιστα βρίσκεις από δαύτη. Οικοδομικά λείψανα μέσα στη θάλασσα και δυσδιάκριτα ίχνη τριγύρω. Στην υπόλοιπη παραλία βρίσκεις καφέ, ταβερνάκια και λιμανάκι. Κλασικά πράγματα. Κάπως έτσι και στο Πόρτο Κουφό. Εδώ όμως «μιλάει» και το τοπίο. Από τους πιο εντυπωσιακούς κόλπους που έχεις δει.
Φημισμένο ασφαλές λιμάνι από την αρχαιότητα, κλεισμένο από δύο πελώριους βραχίονες. Αυτό χρησιμοποίησαν ως αραξοβόλι και οι Γερμανοί στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πάνω στον βόρειο βραχίονα έστησαν το αρχηγείο τους κι αν ακολουθήσεις το μονοπάτι βρίσκεις το νοσοκομείο, καταφύγια και πυροβολεία.
Στην αντίθετη κατεύθυνση μια γλώσσα στεριάς σχηματίζει λιμνοθάλασσα και μέσα στον τεράστιο κόλπο ρίχνουν άγκυρα οι μυημένοι οικογενειάρχες παραθεριστές. Καλά έως εδώ; Κι όμως τα καλύτερα τώρα αρχίζουν... Στα ανατολικά.
Φάτσα στον Αθω
Καλαμίτσι. Ζωηρή υποδοχή στην ανατολική ακτή. Με την ωραία παραλία και τον μεγάλο κόλπο. Κράτα δυνάμεις και όρεξη. Από εδώ και πέρα οι βουτιές αποκτούν άλλη χάρη. Αλλο φως. Πολλοί οικισμοί δεν υπάρχουν. Αμμουδιές μόνο που φέρνουν παραμιλητά και μια φανταστική διαδρομή μέσα στο πράσινο και πάνω από τη θάλασσα.
Και διαρκής θέα στην κορυφή του Αθω. Να νιώθεις παράλληλα λίγο δέος και πολλή ελευθερία. Πηγαδάκι, Τουρκολίμανο, Κριαρίτσι... Ενας σκασμός ήσυχα κολπάκια, μα άντε να τα βρεις μες στους χωματόδρομους. Δίπλα στη Συκιά είναι όλα. Τον τεράστιο κόλπο – Σκάλα του ομώνυμου χωριού. Ζωή και κίνηση των ντόπιων αέναη. Λένε γι' αυτούς πως ήταν οι πιο ανυπότακτοι Χαλκιδικιώτες.
Από εδώ ξεκίνησε, λέει, και την επανάσταση της Χαλκιδικής ο Τσάμης Καρατάσος το 1854. Ωραίο σχολείο. Υπό αναστήλωση. Ωραίος κι ο Αγιος Αθανάσιος. Ωραία και η βόλτα ανάμεσα σε καινούργια και παλιά σπίτια για να συνέλθει το βλέμμα από το απέραντο λευκό των παραλιών. Πολλά τα ντεσιμπέλ και στη Σάρτη. Στα beach bars, στο beach volley, στις καφετέριες και τις ταβέρνες. Αμέτρητοι επισκέπτες. Και σέρφερ που ανοίγουν εδώ πανιά.
Το καρδιοχτύπι έχει αρχίσει. Ενας μυστικός χωματόδρομος μετά το Πλατανίτσι σε στέλνει στις Καβουρότρυπες. Μιλιά δεν βγάζεις. Αναστεναγμούς μόνο. Μια λαχτάρα να βυθιστείς στα μαγευτικά νερά. Να βολευτείς στις σκιές των πεύκων, να στήσεις (παράνομα θεωρητικά) τη σκηνή σου μέσα στο δασάκι έχοντας το ωραιότερο μπαλκόνι του κόσμου.
Να προλάβεις μια χούφτα από τη λιγοστή άμμο ή ακόμη καλύτερα να σκαλώσεις σαν καβούρι κι εσύ στα σμιλεμένα βράχια. Η ωραιότερη παραλία της Χαλκιδικής, λένε. Από τις ωραιότερες της Ελλάδας πες καλύτερα. Οχι τον Αύγουστο. Το ξέρουν όλοι. Κι αυτοί που κατασκηνώνουν στον διπλανό Αρμενιστή. Τον προτιμούν για το οργανωμένο κάμπινγκ όμως. Εβαλε το χεράκι του κι αυτό για την ανάπτυξη. Διάσημο εδώ και πολλά χρόνια. Μόνος; Πάρε θέση. Μια παρέα όλοι.
Αλλιώς προχωράς προς τις παραλίες Ζωγράφου και Κουτλουμούσι. Στο Καρύδι όμως ξαναρχίζουν τα παραμιλητά. Πάλι βράχια από αυτά τα χαλκιδικιώτικα. Και άμμος μπόλικη εδώ να μην τσακώνεσαι με κανέναν. Δίπλα είναι η Βουρβουρού, ένα... τεράστιο ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Πού χώρεσε τόση ανάπτυξη πάνω από το νερό;
Πιο πέρα ακόμη είναι η λιμνοθάλασσά της, το Λιβάρι. Ωραία είναι κι εδώ, μα με τέτοιες παραλίες τριγύρω δεν σε βλέπω να μένεις για πολύ, εκτός κι αν είσαι από τους μόνιμους του κάμπινγκ. Απέναντι ο Διάπορος. Το νησάκι με τις ωραίες αμμουδιές. Τώρα μάλιστα. Δεν έφταναν οι εδώ ακτές, μπαίνουν κι άλλες στο παιχνίδι. Καραγάτσι, Γαλήνη, Φανάρι...
Στον Ορμο της Παναγιάς αν θες κολυμπάς. Αν θες μένεις, μια και είναι επίσης ανεπτυγμένος. Αν θες πας θαλάσσια εκδρομή στο Αγιον Ορος με τα καραβάκια ή στον Διάπορο. Αλλιώς πας ακόμη πιο βόρεια. Βρίσκεις την παραλία Τρανή Αμμούδα με τα ερείπια πύργου – κάστρου από πάνω της. Ανήκε στη Μονή Αγίου Νικολάου του Χρυσοκάμαρου, που κτίστηκε επάνω στα ερείπια της αρχαίας πόλης Σίγγος.Αν θες ανεβαίνεις και στον Αγιο Νικόλαο. Ζωντανό, ωραίο χωριό για να αλλάξεις παραστάσεις.
Στην ακτή συνεχίζεις για παραλία Σαλονικιού και Πυργαδίκια και μετά φεύγεις για Ιερισσό... Τα καλύτερα τα είδες όμως. Ηταν εκεί στην ανατολική ακτή ένα ξημέρωμα. Τότε που έβλεπες τον ήλιο να ανατέλλει κατακόκκινος πάνω από τον Αθω. Τότε που άκουγες τα χαμηλόφωνα ερωτόλογα πίσω από το πεύκο, τα μακρινά γέλια μιας παρέας τρεις σκηνές πιο πέρα, τα κρωξίματα των γλάρων στο πρωινό ψάρεμα. Τότε που το ένιωσες στο πετσί σου: Ναι, υπάρχει Θεός. Μα δεν είναι εκεί απέναντι, στο φάτσα πόδι. Εδώ γύρω είναι, ανάμεσά μας κι Εκείνος!
* Ο διάπλους του Τορωναίου Κόλπου διοργανώνεται εδώ και 44 χρόνια. Οι αθλητές κολυμπούν τα 26 χλμ. από την Καλλιθέα της Κασσάνδρας έως τη Νικήτη της Σιθωνίας, χωρίς καθόλου βοηθητικά μέσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου