Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών τιμά το ερωτικό σινεμά και εμείς κάνουμε μια αναδρομή στους σημαντικότερους σταθμούς του.
Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, σε συνεργασία με τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο και τη Lifo, σας προτείνει δύο νύχτες με ταινίες που υμνούν τον ερωτισμό, την Παρασκευή 19 και το Σάββατο 20 Ιουνίου, στην......
ταράτσα της Στέγης με θέα όλη την Αθήνα, συνοδεία ποτού και φαγητού.
Το πρόγραμμα διαμορφώνεται ως εξής:
Παρασκευή 19 Ιουνίου
A song of love (1950) του Jean Genet (26', βωβό)
Vampyros Lesbos (1971) του Jesus Franco (89', με αγγλικούς υπότιτλους)
Shortbus (2006) του John Cameron Mitchell (101', με ελληνικούς υπότιτλους)
Shame (2011) του Steve McQueen (101', με ελληνικούς υπότιτλους)
Σάββατο 20 Ιουνίου
Diary of a nudist (1961) του Doris Wishman (72', στα αγγλικά χωρίς υπότιτλους)
Pink Narcissus (1971) του James Bidwood (64', βωβό)
Balkan Erotic epic (2007) της Marina Abramović (29', στα αγγλικά χωρίς υπότιτλους)
Woman in the dunes (1964) του Hiroshi Teshigahara (147', με ελληνικούς υπότιτλους)
Τιμές εισιτηρίων: 7 ευρώ ανά ημέρα
Με αφορμή αυτή την εκδήλωση της Στέγης, αδράξαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια αναδρομή στις ταινίες που όρισαν το ερωτικό σινεμά όπως το ξέρουμε σήμερα. Βεβαιωθείτε λοιπόν ότι... είστε ενήλικες και προχωρήστε παρακάτω.
«Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι» (1972)
Μια φορά που βλέπεις το «Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι» και μια που δεν το ξεχνάς ποτέ. Το art-house κομψοτέχνημα του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι μας χάρισε μια από τις πιο ιδιαίτερες ερμηνείες του Μάρλον Μπράντο και μια σκηνή που σόκαρε το 1972 και μνημονεύεται έντονα ακόμη και σήμερα. Το μόνο που χρειαζόταν είναι λίγο βούτυρο. Ένας δυσαρεστημένος μεσήλικας από την Αμερική γνωρίζει μια νεαρή Γαλλίδα και μαζί μπαίνουν σε μια ακραία σαδομαζοχιστική σχέση που σε συνδυασμό με τη σκηνοθεσία του Μπερτολούτσι, τη φωτογραφία και την ατμοσφαιρική μουσική επένδυση εκτίναξε τον ερωτισμό στα ύψη.
«Εμμανουέλα» (1974)
Το 1974 η «Εμμανουέλα» προκάλεσε επανάσταση, εισάγοντας το γαλλικό κύμα του σοφτ πορνό. Η Σίλβια Κριστέλ υποδύεται την καταπιεσμένη σύζυγο ενός διπλωμάτη που ξυπνά τις ερωτικές της φαντασιώσεις και αφήνεται σε αυτές στα χέρια διάφορων καυτών ανδρών και γυναικών. Ας αφήσουμε στην άκρη τις προκαταλήψεις και τις συνέχειες που ακολούθησαν και ας παραδεχτούμε αυτό που έχει τονίσει και ο Ρότζερ Έμπερτ: αυτή η ταινία είναι πολύ καλύτερη απ’ ό,τι χρειαζόταν να είναι.
«Αυτοκρατορία των αισθήσεων» (1976)
Στην ερωτική επανάσταση που συνέβαινε στο σινεμά των 70s συμμετείχε και η Ιαπωνία με μια ταινία που έχει αναχθεί σε σύμβολο του είδους της. Στην «Αυτοκρατορία των αισθήσεων» η σαρκική επιθυμία γίνεται ένα με την πλατωνική φύση του έρωτα και κάθε ταμπού καταρρίπτεται. Μετά από τόσα χρόνια το φιλμ του Ναγκίσα Όσιμα αγγίζει ακόμη τρισδιάστατα όλες τις αισθήσεις του θεατή. Στα άκρα.
«9 ½ εβδομάδες» (1986)
Το 1986 όλος ο πλανήτης αναστέναζε με τις ερωτικές περιπέτειες των Μίκι Ρουρκ και Κιμ Μπάσιντζερ. Η Νέα Υόρκη γίνεται το σημείο συνάντησης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους καριέρας που ταυτόχρονα μοιράζονται το αχαλίνωτο πάθος του ενός για τον άλλο. Έτσι μπαίνουν σε ένα παιχνίδι ακραίων ερωτικών φαντασιώσεων και τι κι αν η ταινία είναι κακή; Έχει γράψει ιστορία, εξερευνά τη δυναμική των σεξουαλικών σχέσεων και διαθέτει την κλασική πια σκηνή στριπτίζ της Κιμ Μπάσιντζερ υπό τους ήχους του «You Can Leave Your Hat On» του Τζο Κόκερ. Η στιγμή που το σεξ μπήκε μια και καλή στην ποπ κουλτούρα.
«Βασικό ένστικτο» (1992)
Το ερωτικό θρίλερ του Πολ Βερχόφεν διαθέτει ένα κακό και πρόχειρο σενάριο, αντικατοπτρίζει τα στερεότυπα της εποχής για τις γυναίκες και τους ομοφυλόφιλους και όμως έχει καταφέρει να γίνει μια από τις πιο αναγνωρίσιμες ταινίες όλων των εποχών. Και όλοι ξέρουμε για ποιο λόγο συνέβη αυτό. Η Σάρον Στόουν κουβαλά όλη την ταινία μόνη της και διαθέτει τέτοιο σεξ απίλ ικανό να αναστατώσει μια ολόκληρη γενιά ανδρών και όλες τις επόμενες. Το στυλιζάρισμα του Βερχόφεν στη σκηνοθεσία ανέδειξε την Στόουν σε διαχρονικό σύμβολο του σεξ και η σκηνή με το σταυροπόδι αρκεί ακόμη και αν δεν έχεις ιδέα για την υπόλοιπη ταινία.
«Ερωτική επιθυμία» (2000)
Ο τίτλος τα λέει όλα. Το αριστούργημα του Γουονγκ Καρ Βάι είναι μια από τις πιο ερωτικές ταινίες όλων των εποχών χωρίς να διαθέτει ούτε μια ερωτική σκηνή. Τουλάχιστον με την κυριολεκτική σημασία του όρου, γιατί ολόκληρη η ταινία μπορεί να ιδωθεί ως μια ερωτική σκηνή. Η ερωτική απιστία των συζύγων τους φέρνει έναν άνδρα και μια γυναίκα κοντά, στο Χονγκ Κονγκ του 1962. Μεθυστική ατμόσφαιρα, ατελέσφοροι έρωτες, ανομολόγητα μυστικά και τα συναισθήματα που παρεισφρέουν εκεί που δεν το περιμένεις δημιούργησαν μια ταινία που δεν μπορείς να τη δεις χωρίς να τη βιώσεις. Τόνι Λενγκ και Μάγκι Τσενγκ σε ένα ασυγκράτητα αισθησιακό ταγκό χρωμάτων και βλεμμάτων.
«Το σεξ και η Λουσία» (2001)
Ο ρεαλισμός συναντά τον ερωτισμό σε αυτή την ταινία του Χούλιο Μέντεμ που καταφέρνει συνεχώς να αποφεύγει το φθηνό ευρωπαϊκό σοφτ πορνό στο οποίο θα μπορούσε εύκολα να κατρακυλήσει. Η πολυεπίπεδη ερωτική σχέση ενός συγγραφέα με μια σερβιτόρα αναβιώνει σε ένα νησί της Μεσογείου και παρά το σεξουαλικό πλαίσιο η ιστορία κυλά σαν ένα ρομαντικό ποίημα. Στο οπτικό κομμάτι το φιλμ είναι όσο όμορφο και η Παθ Βέγκα.
«Οι ονειροπόλοι» (2003)
Το σινεμά του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι ξεχειλίζει από ερωτισμό και όμως τίποτα από ό,τι έχει κάνει δε μοιάζει ίδιο με τους «Ονειροπόλους». Τρεις φοιτητές με κοινή αγάπη για τον κινηματογράφο (ένας Αμερικανός και δύο αδέρφια από τη Γαλλία) ενώνουν τους δρόμους τους στο Παρίσι του 1968 και ενώ ο κόσμος γύρω τους αλλάζει, εισέρχονται σε μια ερωτική δίνη δίχως προηγούμενο που θα συνεπάρει και τους τρεις τους. Ο ερωτισμός της Εύα Γκριν διαπνέεται από την αύρα του κλασικού και προσιδιάζει με τη γοητεία και τη χάρη μιας Αφροδίτης και οι Μάικλ Πιτ και Λουί Γκαρέλ εμφανίζονται μεθυσμένοι από την ξεχωριστή ομορφιά της. Ο Μπερτολούτσι τονίζει τη δύναμη του σινεμά πάνω από ο,τιδήποτε άλλο και χρησιμοποιεί τα κατάλληλα μέσα για να μας πείσει.
«Η ζωή της Αντέλ» (2013)
Ο,τιδήποτε έβγαινε από το Φεστιβάλ Καννών του 2013 σχετιζόταν με τη «Ζωή της Αντέλ». Καθόλου άδικα. Ο Γαλλοτυνήσιος Αμπντελατίφ Κεσίς αποτύπωσε με γλαφυρότητα ένα πορτρέτο ερωτικής ενηλικίωσης, είναι οι δύο πρωταγωνιστικές ερμηνείες που εξύψωσαν ωστόσο το φιλμ. Η Αντέλ Εξαρχόπουλος ήρθε από το πουθενά και με μια σαρωτική ερμηνεία έγινε σταρ από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά είναι δύσκολο να τη φανταστούμε μακριά από τις σκηνές που μοιράζεται με τη Λέα Σεϊντού. Το πάθος και η εξερεύνηση της σάρκας στην πρώτη σκηνή που μοιράζονται έχει τόση άγρια ομορφιά που δικαιολογεί την εκτεταμένη διάρκεια ως ζωτικό κομμάτι της πλοκής.
Bonus: «The Duke of Burgundy» (2015)
Η φετινή σοδειά ταινιών μας χάρισε ένα διαμάντι στο είδος του ερωτικού σινεμά. Στο κέντρο της ταινίας του Πίτερ Στρίκλαντ βρίσκεται η λεσβιακή σαδομαζοχιστική σχέση ανάμεσα σε μια μαθητευόμενη λεπιδοπτερολόγο και τη μεγαλύτερη σε ηλικία μελετήτρια ορθόπτερων ερωμένη της. Ο τίτλος παραπέμπει σε ένα συγκεκριμένο είδος πεταλούδας, ωστόσο υπάρχει μια άχρονη αριστοκρατική αίσθηση στον τρόπο που σκηνοθετεί ο Στρίκλαντ. Οι δύο γυναίκες ξεκινούν μια τελετουργία απόλαυσης-τιμωρίας και όσο εθίζονται πιο πολύ σε αυτό το ερωτικό παιχνίδι τόσο εξωθούνται στα άκρα. Το έξυπνο και πρωτότυπο σενάριο, η κρυστάλλινα όμορφη φωτογραφία και η χημεία των δύο πρωταγωνιστριών δημιουργούν ένα αισθησιακό φιλμ που το στυλ και η ουσία πάνε παρέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου