Η σατιρική φλέβα των Ληξουριωτών δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα στον κόσμο, ίσως μόνο με το ίδιο το ζωηρό και χαρούμενο Ληξούρι και την Παλική, τη μεγάλη χερσόνησο που φοράει στις εκθαμβωτικές ακτές της τα πιο φωτεινά χρώματα της ουράνιας παλέτας.
«Αν εκατέβαινε ο Χριστός, στον κόσμο σαν ετότες, δε θα 'κανε παρέα, παρ' ει μόνο με Ληξουριώτες»· κι αν ακόμα δεν το ακούσεις απ' το στόμα τους αυτό το δίστιχο, θα το καταλάβεις γρήγορα μόνος σου, χωρίς πολλά πολλά.
Οι Ληξουριώτες το έχουν το πείραγμα στο αίμα τους, είναι γεννημένοι «για να περνάνε τον κόσμο γενεές δεκατέσσερες», για να σχολιάζουν τους πάντες και τα πάντα με εκείνη τη λόξα, την καλοσυνάτη τρέλα, την «κουρλαμάρα» που λένε κι εκείνοι, που δεν αφήνει τίποτα να πέσει χάμω. Ανθρωποι ευφυείς, ετοιμόλογοι όσο δεν φαντάζεσαι, θα σε «ποστιάσουν» με τις έξυπνες ατάκες τους που λες και τις βγάζουν από την τσέπη τους. Αλλωστε και το «φευγάτος» σε -άτος τελειώνει, έτσι δεν είναι;
Απαραίτητη η εισαγωγή αυτή όταν μιλάς για το Ληξούρι, για το «όγδοο Επτάνησο» όπως το λένε οι ντόπιοι. Κι έχουν δίκιο,·γιατί η Κεφαλονιά είναι το μοναδικό νησί στην Ελλάδα που έχει εσωτερική συγκοινωνία με πλοίο, άλλο ένα φαινόμενο αποκλειστικά κεφαλονίτικο.
Μπορείς, βέβαια, να έρθεις εδώ και με το αυτοκίνητο, κάνοντας τον γύρο του κόλπου του Αργοστολίου -η 45λεπτη διαδρομή πραγματικά αξίζει τον κόπο- ο πιο σύντομος τρόπος, ωστόσο, είναι με το καραβάκι που κάθε μία ώρα μπαρκάρει από το λιμάνι και συνδέει σε μισή ώρα το Ληξούρι με την πρωτεύουσα της Κεφαλονιάς.
Πρωτεύουσα είπα; «Πρωτεύουσα τση Κεφαλονιάς μας είναι το Αργοστόλι, και πρωτεύουσα του Αργοστολίου είναι το Ληξούρι», με «διορθώνει» ο Μάκης Γαλανός, γέννημα-θρέμμα Ληξουριώτης. Δάσκαλος στο επάγγελμα, αεικίνητος πνευματικός άνθρωπος, ψυχή και κινητήριος δύναμη της εκπαιδευτικής και πολιτιστικής ζωής του Ληξουρίου, ο Μάκης είναι ο άνθρωπός σου: εκείνος θα σου μιλήσει για την πόλη του, για τους συντοπίτες του, για την «κόντρα» με τους Αργοστολιώτες, για τους σπουδαίους ανθρώπους που έβγαλε ο τόπος, για την πλούσια παράδοση.
Το Ληξούρι, λοιπόν, είναι ο πιο σημαντικός οικισμός της Παλικής, της μεγάλης χερσονήσου που καλύπτει ολόκληρο τον δυτικό βραχίονα της Κεφαλονιάς. Στα πεντακόσια και βάλε χρόνια ιστορίας του γνώρισε κι εκείνο κατακτητές και εξουσίες, που άφησαν τα σημάδια τους στον τόπο. Ο πιο σκληρός «επισκέπτης» ήταν κι εδώ ο σεισμός του 1953, που χτύπησε αλύπητα την πόλη και δεν σεβάστηκε ούτε κτίσματα, ούτε ανθρώπους. Μεταξύ των ερειπίων ήταν και το Μαρκάτο, το μεγαλόπρεπο περίστυλο κτίριο που στέγαζε τα δικαστήρια, στην κεντρική πλατεία του Ληξουρίου.
Σήμερα, στην πλατεία βρίσκεται ο γιγάντιος φίκος, σημείο συνάντησης Ληξουριωτών και ξένων, περιτριγυρισμένο από καφετέριες και μπαράκια. Λίγο πάνω από την πλατεία στέκει η Ιακωβάτειος Βιβλιοθήκη με τα σπάνια βιβλία, καμάρι και καύχημα των ντόπιων.
Μπροστά στην πλατεία απλώνεται η προκυμαία, για τη βόλτα δίπλα στη θάλασσα το πρωί και το σεργιάνι χωρίς προορισμό το απόγευμα. Και εκεί, στην άκρη της προκυμαίας, τρέχει ο «Σηκουάνας», ο μικρός χείμαρρος που διασχίζει το Ληξούρι και του χαρίζει και τον τίτλο «πίκολο Παρίσι» (μικρό Παρίσι). Είπαμε, ο αυτοσαρκασμός κι η σάτιρα των Ληξουριωτών δεν έχουν το ταίρι τους!
Στην Παλική φτιάχνεις Ανωγή και Κατωγή
Τα ανώγια και κατώγια τα φτιάχνουν, λένε, με τα λόγια,· την Ανωγή και Κατωγή της Παλικής, όμως, την έφτιαξε ο χρόνος με υλικά σπάνιας ομορφιάς, από εκείνα που δεν τα βρίσκεις όπου κι όπου. Είναι τα δύο κομμάτια της Παλικής, το βόρειο και το νότιο, με τα μικρά χωριουδάκια τους, το φυσικό περιβάλλον όπου η άναρχη ανάπτυξη δεν έκανε ευτυχώς ακόμα την εμφάνισή της και θάλασσες που η καθεμιά τους μπορεί εύκολα να σε κάνει να μη θες να... ξεκολλήσεις, όχι για να φύγεις, αλλά απλά για να πας στην επόμενη!
Τα Λέπεδα, μόλις 2 χλμ. νότια από το Ληξούρι, σε βάζουν γρήγορα στο νόημα: πάνε αυτά που ήξερες για ξανθή άμμο στην παραλία κ.λπ. Εδώ η άμμος είναι κόκκινη, κόκκινη σαν παπαρούνα, άλλο ένα μυστήριο που δίνει -κυριολεκτικά- το δικό του χρώμα στην κεφαλονίτικη περιπέτεια.
Βέβαια η πιο ξακουστή «κόκκινη» παραλία της Παλικής και της Κεφαλονιάς ολόκληρης είναι το Ξι, με το περίεργο όνομα και το αλλόκοτο σχήμα του κολπίσκου. Η έντονη αντίθεση των χρωμάτων στο Ξι, του χτυπητού κόκκινου με το γαλάζιο της θάλασσας, το σιέλ του ουρανού και το λευκό απ' τα σύννεφα, κάνει και τον πιο εμπνευσμένο ζωγράφο να πετάξει την παλέτα του στο καλάθι των αχρήστων...
Κοντά στο Ξι, σχεδόν στο νοτιότερο σημείο της Κατωγής, στέκει η Κουνόπετρα. Τώρα αν στέκει ή αν κουνιέται, αυτό είναι ένα ερώτημα: για πολλά χρόνια όλοι έβλεπαν έναν μεγάλο βράχο, λίγο έξω από την ακτή, να κουνιέται με αργές, ρυθμικές, περιοδικές κινήσεις.
Το ανεξήγητο γεωλογικό φαινόμενο έδωσε αφορμή για πολλές ερμηνείες, όμως όλες λειψές, χωρίς καμιά να δίνει μια πειστική απάντηση. Τη λύση φαίνεται πως έδωσε ο σεισμός του '53, που μάλλον μετατόπισε κάπως το υπόβαθρο της Κουνόπετρας και ο βράχος περιόρισε το λίκνισμά του, θαμπώνοντας έτσι τον θρύλο του...
Καθώς κάνεις τον κύκλο της Παλικής και ανεβαίνεις προς την Ανωγή περνάς, θες δε θες, από τη μονή Κηπουραίων, στην άκρη ενός γκρεμού 90 μ. πάνω από τη θάλασσα. Εναν μόνο καλόγερο θα βρεις εδώ ή μάλλον μόνο έναν τυχερό που απολαμβάνει απερίσπαστος την παραδεισένια γαλήνη, πανέτοιμος ωστόσο να σε φιλέψει ό,τι βρεθεί, σαν τύχει και χτυπήσεις την πόρτα του. Λίγο μετά τα Κηπουριά απλώνεται και η Πλατιά Αμμος, μια μεγάλη αμμουδιά με ολόλευκη άμμο, και άγρια νερά, ένα αληθινό φυσικό έργο τέχνης.
Θα πρέπει να κατέβεις περίπου 300 σκαλοπάτια (και να τα ξανανέβεις μετά) για να φτάσεις και μάλιστα με δική σου ευθύνη, γιατί έχουν σημειωθεί και κατολισθήσεις στην περιοχή, ωστόσο αν ψάχνεις το πιο μαγευτικό ηλιοβασίλεμα στο νησί, μόλις το βρήκες!
Και όχι ηλιοβασίλεμα με τον ήλιο να κρύβεται πίσω από βουνά ή τίποτα βραχονησίδες, από κείνες που πάντα «αναδύονται» εκεί ακριβώς που δεν πρέπει και χαλούν την καρτποσταλική σου φωτογραφία! Εδώ ο ήλιος χαμηλώνει απερίσπαστος από τέτοιες γήινες λεπτομέρειες και χάνεται αργά αργά στη θάλασσα, ντύνοντας με χίλια δύο χρώματα το στερέωμα... Οπως και στους Πετανούς, στην Ανωγή πια, στη μαγευτική παραλία με τον γραφικό κολπίσκο, τις «γλίστρες» όπου στερεώνονται οι βάρκες και την ταβέρνα της Ερασμίας.
Το ταξίδι στην Παλική τελειώνει (αν τελειώνει ποτέ) περνώντας από τον υγρότοπο του Λιβαδιού, στον μυχό του κόλπου του Αργοστολίου, και έπειτα ακόμη πιο ψηλά, στο βόρειο άκρο της Ανωγής και το χωριό Αθέρας, με το πετρόκτιστο καμπαναριό της Αγίας Παρασκευής και τον μικρό, γραφικό κολπίσκο με τα δροσερά νερά.
Και εκεί, χωρίς να το καταλάβεις σου έρχεται στον νου μια ληξουριώτικη αριέττα, μια μικρή καντάδα σαν αυτές που τραγουδούσαν οι ερωτευμένοι στην αγαπημένη τους, αφιέρωμα τώρα στην ίδια την ξελογιάστρα Κεφαλονιά: «Σα ρόδο, σαν τριαντάφυλλο που κόβεις και μυρίζεις, έτσι κι εγώ σ' αγάπησα, μα εσύ δε το γνωρίζεις»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου