«Παίζουμε για να παραμένουμε παιδιά. Παραμένουμε παιδιά για να παίζουμε». Είναι δυο προτάσεις που χαρακτηρίζουν όσους διατηρούν μια ιδιαίτερη σχέση με τα επιτραπέζια παιχνίδια. Ανταγωνισμός και συνεργασία, γέλιο και καβγάδες, στρατηγική, φαντασία, γνώσεις... όλα χωρούν όταν μια παρέα επιλέγει τη «σπιτική» διασκέδαση με ένα επιτραπέζιο.
Στους περισσότεροι από εμάς, όταν ακούμε επιτραπέζια, έρχεται αυτόματα στο μυαλό το τρίπτυχο Μοnopoly-Taboo-Trivial. Ο κατάλογος όμως είναι μακρύς και πλούσιος, προσφέροντας επιλογές για όλα τα γούστα.
Λάτρεις του είδους, που διατηρούν μεγάλες ή μικρότερες συλλογές από παιχνίδια, προτείνουν στους αναγνώστες το δικό τους αγαπημένο επιτραπέζιο. Άλλωστε, καθώς οι γιορτές πλησιάζουν, οι περισσότεροι τουλάχιστον από εμάς θα έχουμε στη διάθεσή μας περισσότερο χρόνο για να γνωρίσουμε έναν εναλλακτικό τρόπο διασκέδασης με τους φίλους μας, που ίσως μας βγάλει από τη ρουτίνα των συνηθισμένων δραστηριοτήτων.
Mansions of Madness
Ο Βασίλης είναι 30 ετών και διαθέτει μια συλλογή που αριθμεί 126 παιχνίδια. Αφιερώνει κάθε εβδομάδα περίπου 5-10 ώρες τόσο στο διάβασμα κανόνων όσο και στο παίξιμο και τη δοκιμή τους. «Το αίσθημα του ανταγωνισμού και της συνεργασίας που προσφέρουν τα επιτραπέζια παιχνίδια με κέρδισε από μικρή ηλικία με αποτέλεσμα να ξεκινήσω τη δική μου συλλογή», σημειώνει. Σύμφωνα με τον ίδιο, «ο εναλλακτικός τρόπος ψυχαγωγίας, ο σχεδιασμός στρατηγικής και η διαδικασία σκέψης, γενικότερα, καθώς και ο πρωτότυπος και δημιουργικός τρόπος με τον οποίο οι παίκτες ενώνονται ή εναντιώνονται, είναι κάποιοι από τους λόγους που θεωρώ τα επιτραπέζια παιχνίδια σημαντικά».
Από τη συλλογή του, ο Βασίλης ξεχωρίζει το Mansions of Madness. Όπως εξηγεί, είναι ένα παιχνίδι για 2 έως 5 παίκτες και διαρκεί 2 με 3 ώρες. Ο σκοπός του παιχνιδιού είναι η εξέλιξη μιας ιστορίας τρόμου, η οποία βασίζεται στα διηγήματα του H.P. Lovecraft. Ένας παίκτης παίζει τον «κακό», σκοπός του οποίου είναι η εξέλιξη της ιστορίας προς όφελός του ώστε οι υπόλοιποι παίκτες, οι οποίοι παίζουν τον ρόλο των ερευνητών να καθυστερήσουν στην αναζήτηση τους ώστε να είναι αυτός ο οποίος θα καταφέρει πρώτος να ολοκληρώσει την αποστολή του και να νικήσει τους ερευνητές. Οι ερευνητές, από τη μεριά τους, δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο νικούν κι έτσι θα πρέπει να ψάξουν για στοιχεία, να αντιμετωπίσουν τέρατα, να λύσουν γρίφους και να ξεφύγουν από τις παγίδες που τους στήνει στο παιχνίδι ο αντίπαλος τους. Μόλις αποκαλύψουν και οι ερευνητές τον τρόπο νίκης τους, ξεκινάει ένας αγώνας μεταξύ των ερευνητών και του κακού ώστε να βγει ο νικητής.
Arkham Horror
Ένα παιχνίδι που βασίζεται στη μυθολογία και δημιούργησε ο συγγραφέας φαντασίας και τρόμου Howard Phillips Lovecraft αποτελεί την πρόταση του επίσης 30χρονου Παναγιώτη, ο οποίος έχει μια συλλογή 32 παιχνιδιών, είτε αγορασμένα εξ ολοκλήρου από τον ίδιο είτε με παρέα.
Το Arkham Horror, περιγράφει ο ίδιος, είναι ένα συνεργατικό παιχνίδι έως 8 παικτών, οι οποίοι παίζουν το ρόλο μίας ομάδας ερευνητών που προσπαθούν να επιλύσουν κάποια μυστηριώδη συμβάντα. Στην πορεία θα πρέπει να μαζέψουν αντικείμενα, δεξιότητες, ξόρκια, μαγικούς τόμους και άλλα εργαλεία, ώστε να μπορέσουν να σταματήσουν πραγματικές ορδές από απαίσια πλάσματα που προσπαθούν να ξυπνήσουν έναν από τους Μεγάλους Παλαιούς που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο, με μεγαλύτερο σταρ του παιχνιδιού τον διαβόητο Cthulhu.
Το παιχνίδι ουσιαστικά κινείται με το να τραβάς κάρτες συμβάντων που αποκαλύπτουν κομμάτια του κόσμου του Lovecraft και ζάρια που αποτελούν το βασικό τρόπο επίλυσης των συμβάντων.
«Παρά την απαιτητικότητα του παιχνιδιού έχει γίνει το αγαπημένο μου, διότι μπορεί να προσφέρει απίστευτες στιγμές σε μια παρέα. Το ασφυκτικό πλαίσιο που έχουν να αντιμετωπίσουν οι παίκτες δημιουργεί μία καταπληκτική ατμόσφαιρα πίεσης και άγχους που λίγα παιχνίδια μπορούν να δημιουργήσουν. Όπως στο Risk, μια ζαριά μπορεί να διαλύσει φιλίες, στο Arkham Horror, μία ζαριά μπορεί να προκαλέσει κύματα ενθουσιασμού», εξηγεί ο Παναγιώτης.
Το σπίτι του έχει μετατραπεί σε κέντρο παιχνιδιού, αν και ο ίδιος κρίνει τη συλλογή του «φτωχή», έχοντας ήδη στο μυαλό του πολλά ακόμη παιχνίδια που θέλει να προσθέσει σε αυτήν. «Ο λόγος που αγαπώ τα επιτραπέζια είναι γιατί θεωρώ ότι αποτελούν την πιο διαδραστική αφηγηματική εμπειρία που μπορεί να μοιραστεί μία ομάδα ανθρώπων. Ανταλλάζεις αναμνήσεις, συναισθήματα και δυναμικές που μέσα όπως το βιβλίο ή το σινεμά δεν μπορούν. Είναι πολύ κοντά στο θέατρο, θα έλεγε κάποιος, χωρίς όμως φραγμούς θεατών πρωταγωνιστών. Πραγματικά πιστεύω ότι οι σχέσεις αναπτύσσονται μέσα από το παιχνίδι, και αυτό είναι κάτι που έχω ζήσει από κοντά με δικούς μου ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια, και πιστεύω ότι υπάρχουν τρόποι να αξιοποιήσουμε αυτούς τους μηχανισμούς και σε ευρύτερο κομμάτι της καθημερινότητας μας», σημειώνει.
Οι Άποικοι του Κατάν (The Settlers of Catan)
«Μέχρι και αλλαγή χρόνου έχω κάνει -χωρίς να το καταλάβω- παίζοντας...». Ο Αποστόλης, 33 ετών σήμερα, από μικρό παιδί ακόμη παθιαζόταν με τα επιτραπέζια, κάτι που το κουβαλάει μέχρι σήμερα, όπως λέει. «Βέβαια μεγαλώνοντας υπάρχει λιγότερος χρόνος αλλά και αυτό έχει τη μαγεία του. Για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό, το Σάββατο έχει καθιερωθεί ως η μέρα του επιτραπέζιου. Μαζευόμαστε συγκεκριμένη παρέα και παίζουμε 2-3 διαφορετικά επιτραπέζια μέχρι αργά. Ειδικά το Σάββατο το να βγεις να πιεις ένα ποτό είναι μεγάλη ταλαιπωρία. Υπάρχουν οι καθημερινές για αυτού του είδους τη διασκέδαση που είναι πιο χαλαρά τα πράγματα. Τα επιτραπέζια μας δίνουν λοιπόν την ευκαιρία να επικοινωνούμε, να διασκεδάζουμε, να τσακωνόμαστε, να γελάμε αλλά και να βάζουμε το μυαλό μας να δουλεύει με πολλές στροφές μιας και υπάρχουν τρομερά πολύπλοκα παιχνίδια με στρατηγική από την αρχή μέχρι το τέλος».
Εάν πρέπει να διαλέξει ένα παιχνίδι, αυτό είναι «Οι Άποικοι του Κατάν». Ένα κλασικό μοντέρνο παιχνίδι, στο οποίο οι παίκτες προσπαθούν να γίνουν η κυρίαρχη δύναμη στο νησί Κατάν, χτίζοντας δρόμους, πόλεις και οικισμούς. Παίζεται με 2-4 παίκτες, ενώ ο αριθμός τους αυξάνει με την επέκταση (expansion) του παιχνιδιού. Βασικό στοιχείο του παιχνιδιού είναι ότι σου δίνει τη δυνατότητα της ανταλλαγής διάφορων υλικών. Η μαύρη αγορά αναλαμβάνει τον ρόλο της και τα παρακάλια δίνουν και παίρνουν. Επίσης εκτός του γεγονότος ότι πρέπει να αναπτυχθείς εσύ ο ίδιος, πρέπει να εμποδίσεις ταυτόχρονα τους αντίπαλους, κόβοντας ύλες, πράγμα που όταν συμβαίνει άμεσα γίνεσαι το «μαύρο πρόβατο». Το τι μπορεί να σκαρφιστεί κανείς για να αποφύγει τον «Ληστή», ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας....
«Δεν υπάρχει περίπτωση να τελειώσει παιχνίδι και να μην έχουν τσακωθεί όλοι μεταξύ τους», σημειώνει ο Αποστόλης κι διευκρινίζει: «Να ξεκαθαρίσω, όμως, ότι οι τσακωμοί με το τέλος του παιχνιδιού έχουν ξεχαστεί και μάλιστα τις περισσότερες φορές γελάμε με αυτούς. Είναι μάλλον και αυτός ένας ανώδυνος τρόπος να βγάζουμε όλη την ένταση της εβδομάδας με ανθρώπους που έχουμε οικειότητα».
Puerto Rico
Ο 45χρονος Αλέξης, που διαθέτει μια συλλογή 12 παιχνιδιών, προτιμάει τα παιχνίδια που δεν έχουν ζάρι, καθώς μειώνεται σημαντικά ο παράγοντας τύχη. Βάζει ένα ακόμη κριτήριο για να του αρέσει ένα επιτραπέζιο: τον «δείκτη κακίας ή αλητείας», όπως τον χαρακτηρίζει ο ίδιος. «Υπάρχουν πολλά όμορφα παιχνίδια, αλλά αν με μια κίνηση μπορείς να πετάξεις έξω τον άλλον, όπως π.χ. στους Αποίκους του Κατάν -παρόλο που είναι ένα από τα καλύτερα παιχνίδια- παίζει ρόλο στην προτίμησή μου», λέει. Για τον λόγο αυτό, ξεχωρίζει το Puerto Rico. «Δεν καταστρέφεται κάποιος παίκτης, ενώ στο Κατάν έχουν βγει άνθρωποι από τα ρούχα τους», εξηγεί.
Το Puerto Rico είναι ένα οικονομικό επιτραπέζιο παιχνίδι διαχείρισης εμπορευμάτων, χτισίματος και ανάπτυξης της πόλης. Οι παίκτες είναι ιδιοκτήτες γης, καλλιεργούν τις εκτάσεις τους και φυτεύουν τα σπαρτά τους, τα οποία αργότερα θα πουλήσουν στο λιμάνι για να κερδίσουν χρήματα. Ο σκοπός είναι ένας: να αποκτήσετε τον περισσότερο πλούτο και τη μεγαλύτερη φήμη!
Σύμφωνα με τον Αλέξη, πρόκειται για ένα ισορροπημένο παιχνίδι, το οποίο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το παίξιμο των άλλων. Δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη στρατηγική που διασφαλίζει τη νίκη, αλλά πολλοί τρόποι που μπορεί κανείς να βγει νικητής. Η μεγαλύτερη γοητεία του έγκειται στο γεγονός ότι μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι, δεν ξέρεις ποιος είναι ο νικητής. «Υποπτεύεσαι, αλλά δεν ξέρεις. Το μυστήριο κρατά μέχρι τέλους», σημειώνει με νόημα.
Napoleon’s Triumph
Η πρόταση του 33χρονου Κωνσταντίνος είναι το Napoleon’s Triumph, ένα παίγνιο πολέμου που αναπαριστά τη μάχη του Άουστερλιτς του 1805. Διαθέτει συνολικά 8 επιτραπέζια, εκ των οποίων τα πέντε είναι παίγνια πολέμου. Για τον ίδιο, τα παιχνίδια αποτελούν ένα εφαλτήριο για να μάθει ιστορία, ενώ είναι και ένα μέσο κοινωνικής ζωής. «Μέσω των παιχνιδιών έκανα τους καλύτερους φίλους μου», υπογραμμίζει.
Το Napoleon’s Triumph παίζεται με 2-8 παίκτες, χωρισμένους σε δύο ομάδες. Η μία ομάδα είναι οι Γάλλοι και η άλλη οι Αυστρο-Ρώσοι. Η κάθε πλευρά διαθέτει έναν αριθμό σωμάτων στρατού, αποτελούμενα από μονάδες διαφορετικού τύπου και ικανότητας. Εκτός αυτού, υπάρχει και ένας συγκεκριμένος αριθμός ενεργοποιήσεων, που μπορεί να κάνει η κάθε πλευρά στις μονάδες της. Οπότε η κάθε ομάδα πρέπει να αποφασίσει τις προτεραιότητές της. Το ωραίο είναι ότι δεν ξέρεις τη δύναμη των αντίπαλων μονάδων μέχρι να συγκρουστείς μαζί τους, περιγράφει ο Κωνσταντίνος.
Όπως σημειώνει, «τα στοιχεία τις διαχείρισης χαρακτήρων (συμπαίκτες σου), μονάδων, στόχων, πεπερασμένων δυνατοτήτων για τη διεκπεραίωση απαιτητικών στόχων, συν το στοιχείο της έλλειψης τελείας γνώσης για τον αντίπαλο, δημιουργεί ένα εξαιρετικά σύνθετο παίγνιο. Και όμως ο δημιουργός κατάφερε να δώσει αυτή τη σύνθεση μέσω των δυνατοτήτων, και όχι μέσω σύνθετων κανόνων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου