Πανηγύρια και κεράσματα!

Κεσκέκ(ι)

Είναι το πρώτο πιάτο που μου έρχεται στον νου αυτόν τον μήνα. Από την ημέρα του Αγίου Πνεύματος και σε πολλά θερινά πανηγύρια τους επόμενους μήνες, όπως αυτό της Μυτιλήνης, όπου θυσιάζεται ένας ολόκληρος ταύρος, το κεσκέκι πρωταγωνιστεί. Εντυπωσιάζει, μάλιστα, διότι πρόκειται για φαγητό διαδεδομένο από το Ιράν ως τη Συρία, γνωστό από τον 15ο αιώνα, φερμένο στην Ελλάδα από τους πρόσφυγες. «Κασκ» σημαίνει στα ιρανικά το φαγητό που γίνεται από πρόβειο γάλα, αλεύρι και κρέας. Σήμερα μπορεί να γίνεται – με βάση το βραστό σιτάρι – με την προσθήκη λιπαρής ουσίας, ενώ το κρέας μπορεί να προέρχεται από ταύρο μέχρι και κότα.

Καντίν μπουντού κιεφτέ

Στα τουρκο-ελληνικά λεξικά θα δείτε να μεταφράζεται ως σμυρναίικος κεφτές. Πρόκειται για το αποτέλεσμα της ανάμειξης καβουρντισμένου με ωμό κιμά (σε αναλογία 1 προς 1), ρύζι βρασμένο με κρεμμύδι και αβγό, που έχουν πλαστεί όλα μαζί σε σχήμα κεφτέ και έχουν τηγανιστεί. Το καλύτερο, ωστόσο, είναι η κυριολεκτική σημασία του φαγητού στα τουρκικά: κεφτές σαν γυναικείο μπούτι.

Λιρόπιτα

Πρέπει να ξέρεις πρώτα τι σημαίνει το πρώτο συστατικό της λέξης, δηλαδή η λίρα. Στην Εύβοια, λίρα ονομάζουν τη μεγάλη κίτρινη κολοκύθα, την οποία, αφού καθαρίσουν και κόψουν σε κομμάτια, τη βράζουν. Οταν τα κομμάτια μαλακώσουν, τα αναμειγνύουν με ρύζι, κανέλα, ζάχαρη, καρύδια, σταφίδες και λάδι. Ρίχνουν το μείγμα επάνω σε ένα ταψί στρωμένο με φύλλο και ψήνουν στον φούρνο.

Θυλήματα

Για να μην ξεχνάμε και τους αρχαίους Ελληνες, ας προσθέσουμε μια ακόμη λέξη, σχετική και με τη βρώση και με τις θυσίες. Τα θυλήματα ήταν μικρά γλυκά φτιαγμένα με αλεύρι, ψημένα και περιχυμένα με μέλι, το βασικό γλυκαντικό της αρχαιότητας (περνούσαν μια χαρά χωρίς ζάχαρη).

Χαμαλιά

Φθάσαμε και στα επιδόρπια. Σκόπελος, Σκιάθος και Βόρεια Εύβοια μας δίνουν ένα κέρασμα όχι πολύ συνηθισμένο στην πρωτεύουσα και τις άλλες μεγάλες πόλεις. Ισως επειδή στα σπίτια της μεγαλούπολης δεν περισσεύουν χρόνος και διάθεση για να ξεφλουδιστούν τα αμύγδαλα, να στεγνώσουν για δυο-τρεις ημέρες και να αλεστούν ώσπου να γίνουν σκόνη. Ανά 5 ποτήρια πούδρας αμυγδάλου, προστίθεται 1 ποτήρι ζάχαρη και λίγο ανθόνερο, τόσο ώστε να προκύψει μια λεία, μυρωδάτη ζύμη. Πλάθονται σε διάφορα σχήματα, κυλιούνται στη ζάχαρη και ψήνονται στον φούρνο για να βγουν από εκεί γλυκά και όμορφα.

*Δημοσιεύθηκε στο BΗΜΑ GOURMET την Κυριακή 15 Ιουνίου 2014.

πηγη