Ή αλλιώς, γιατί δεν χρειάζεται να πας ούτε μέχρι το ψιλικατζίδικο για να περάσεις αληθινά όμορφες διακοπές.
Για αρχή να ξεκαθαρίσω ότι σε απευθείας συνέχεια του άκρατα κομπλεξικού μανιφέστου που ξεκίνησα την περασμένη εβδομάδα, το παρόν άρθρο γράφτηκε για να ξορκίσει το εσωτερικό μου δράμα, που μεγαλώνω στο χωριό και το μόνο της ζωής μου ταξίδιον ήταν ως το πανηγύρι του Αη-Λιά, κι αυτό γιατί έπρεπε να φτάσω τη Μοσχούλα τη Γίδα που μας το είχε σκάσει. Ήταν πανηγυριώτισσα η Μοσχούλα. Ταξιδιάρα ψυχή.
Πέρα από την πλάκα όμως, δεν μπορεί να είμαι ο μόνος άνθρωπος που ενώ βγάζει καρτερικά το μεροκάματο στον τίμιο και λεβέντικο πάγκο της ευθύνης –πάνω που νομίζατε ότι τα καλαμπούρια τέλειωσαν στην προηγούμενη παράγραφο- βομβαρδίζεται από σέλφιζ ποδιών σε παραλίες, ονειρεμένα ακρογιάλια, προσφορές για Μαλδίβες σε εξευτελιστικές τιμές, μυρωδιά Πιζ Μπουάν (sic) σχεδόν από παντού και μια γενικότερη χαρμόσυνη αύρα βάσει της οποίας είμαι ο τελευταίος μαγκούφης επάνω στην Γη, ακριβώς επειδή δεν ανεμίζω το παρεό μου σε ξέφρενους ρυθμούς πατροπαράδοτης Ελληνικής ΚαγκουροψευδοEBM.
Αλήθεια τώρα. Δεν αμφισβητώ ότι μπορεί *όντως* να πάει κάποιος στην Μύκονο και να περάσει τέλεια. Και στις Μαλδίβες. Και στο πανηγύρι του Αη-Λιά. Αμέ. Είναι μεγάλος κόσμος και γεμάτος ομορφιές.
Και καμιά τους δεν αξίζει τίποτα δίχως την σωστή παρέα.
Μερικές από τις καλύτερες διακοπές που θυμάμαι περιλαμβάνουν ένα δωμάτιο με κλιματισμό, 86 ώρες που δεν γράφτηκαν ποτέ σε κανένα ρολόι, μια γενναία ποσότητα εκλεκτού ρουμιού Αβάνας, εμπεριστατωμένη ανάλυση του Γλυκού Τίποτα που διαφεντεύει τις ζωές μας και μπόλικα παράπονα των γειτόνων για διατάραξη κοινής ησυχίας. Δεν άλλαξα καν ταχυδρομικό κώδικα και όμως, το άλμπουμ με τις αναμνήσεις έγινε μερικές ολόχρυσες σελίδες πλουσιότερο.
Και φυσικά η εορτή είναι κινητή. Μπορείς να μεταφέρεις αυτή τη θαυμάσια φουσκίτσα σε κάθε πιθανό μήκος και πλάτος των Ισημερινών.
Αλλά δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να μπεις στον ηλίθιο χορό των «Ποδοσέλφιζ™ Σε Παραμυθένια Αμμουδιά» αν δεν το αισθάνεσαι.
Σε πείσμα του αστικού θρύλου, ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει, τα λουλούδια θα εξακολουθήσουν να ανθίζουν και οι γείτονες θα εξακολουθήσουν να παραπονιούνται. Μερικά πράγματα είναι αδύνατο να τ’ αποφύγεις σ’ αυτή τη ζωή.
Και πέρα από τις καλοκαιρινές διακοπές, το ζεν αξίωμα ισχύει για κάθε εκλεκτή περίσταση όπου ο social-mediακός περίγυρος προσπαθεί να σε τραμπουκίσει προκειμένου να επιδείξεις "σωστή” συμπεριφορά και να κερδίσεις και ‘συ άξια το «Λάικ» το επιούσιο. Η ζωή σου είναι μόνο δική σου και αν αυτό ακούγεται ύποπτα σαν διαφημιστικό τζινγκλάκι της Κόκα-Κόλα, είναι επειδή κάποιος άθλιος τύπος προσεταιρίστηκε την βασική του αλήθεια ώστε να σου πουλήσει ακόμη περισσότερες αλυσίδες. Είναι αστείο, παλιότερα οι άνθρωποι καταπιέζονταν γιατί «Τι θα πει ο κόσμος» και «Τι θα πει η γειτονιά». Το 2014, μπορεί ο κόσμος και η γειτονιά να έχουν διαλυθεί, αλλά…τι θα σκεφτούν οι «φίλοι» σου στο Facebook; Θα παγώσει άραγε το λαϊκοδάχτυλο, μετέωρο πάνω από την αδυσώπητη έλλειψη Ευτυχισμένης Καλοκαιρινής Σέλφι σου; Είσαι σίγουρος πως θα έχει υπάρξει το καλοκαίρι σου εάν δεν μάθει κανείς γι’ αυτό;
Μια φορά κι ένα καιρό, βγαίναμε έξω, κάναμε πράγματα, ενίοτε μαζώχναμε και κάτι μικρά μαύρα κυλινδράκια που λέγονταν «φίλμ», γυρνούσαμε σπίτι τινάζοντας άμμο, σκόνη και όνειρα από τα ρούχα μας και καμιά βδομάδα μετά, τα πηγαίναμε στον φωτογράφο για εμφάνιση. Γεμίζαμε και το τραπεζάκι στο σαλόνι με κάτι χοντρά βιβλία, περίπου σαν τετράδια, που τα λέγαμε «άλμπουμ». Κι έρχονταν οι φίλοι μας σπίτι και τα χαζεύαμε και λέγαμε ιστορίες. Μαζί. Και ρωτάγαμε για τις πρώην και τους χαμένους φίλους μας αντί να έχουμε οχτώ ψυχακοπροφίλ τύπου «Κύριος Μπανανόφλουδας» και «Rockpage United» και να κυνηγάμε ολομόναχοι υδρατμούς και φαντάσματα από χρόνια ξοδεμένα.
Και κάπου εδώ θαλασσοδαρμένα μου αδέρφια, σας καλώ να υψώσουμε περήφανα το αθάνατο και διαχρονικό κωλοδάχτυλο, ως απάντηση στο αιώνια κεφάτο «Λάικ» που έχει εξελιχθεί σε Ύστατο Τύραννο-Βασιλιά της καθημερινότητας. Κάντε διακοπές ή μην κάνετε, ερωτευτείτε ή ανεβάστε το Gamerscore σας σε ασύλληπτα ύψη, μάθετε να κουμαντάρετε ιστιοπλοϊκό ή ξεκινήστε συλλογή γραμματοσήμων. Κόψτε το μαλλί σας ή κάντε ένα αληθινά φανταστικό τατουάζ που δεν θα βγάλετε ούτε μια φωτογραφία. Αγοράστε ένα καινούριο λουλούδι και αρχίστε να του διαβάζετε Καμύ κάθε βράδυ ενώ παράλληλα γκρινιάζετε για την σαφή έλλειψη ιντελεξουέλ κοριτσιών στα μπουζούκια. Δώστε άδεια στον εαυτό σας να τρελαθεί και φυλάξτε αρκετή ψυχή για μια μεγαλειώδη επιστροφή. Υπάρχουν ακόμη χαραματιές που αφήνουν το φως να περνά, κόντρα στη ρουτίνα και το σκοτάδι. Υπάρχουν μικρές, καθημερινές νίκες. Υπάρχουν ανάσες και ήλιος που δεν χρειάζεται «Λάικς» για να λάμψει. Υπάρχουν θάλασσες και αγκαλιές. Καινούριες ημέρες, όμορφες, παράξενες ημέρες.
Log out τώρα και βαλίτσες. Και αν ιδωθούμε στο δρόμο, θα είναι το μικρό μας μυστικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου