Δεν με ξέρεις, δεν σε ξέρω, αλλά πάω στοίχημα ότι έχουμε ένα κοινό: μαζί με χίλια δύο άλλα να βασανίζουν τη ζωή μας, έχουμε… κυτταρίτιδα.
Εγώ, τουλάχιστον, έχω. Νομίζω γεννήθηκα…
μαζί της. Εκεί γύρω στα 14 και ενώ μέχρι τότε με έλεγες «κανονική» – για το βάρος μου, μιλάω – στην εφηβεία κάτι αλλαξοδρόμησε και μαζί με τα κιλά – που ευτυχώς έχασα σχετικά γρήγορα – έκανε την εμφάνιση του και ο φλοιός πορτοκαλιού.
Εμφανής, επιθετικός, εκεί να «στέκεται» σε όλα τα απαγορευμένα σημεία και να μου… πιάνει κουβέντα. Στην αρχή ήταν ψηλά, εκεί στο μπούτι. Με το που ψήλωσα, λες και κάποιος του είπε να επεκταθεί σε όλη την πίσω πλευρά των ποδιών.
Έκανε «κατάληψη» στα πόδια και στην… ψυχολογία μου. Μέχρι τα 18 «κλείδωσα» όλα τα σορτσάκια και τις μίνι φούστες στην ντουλάπα, μη θέλοντας να τα ξαναδώ. Το jean έγινε δεύτερο δέρμα και το καλσόν το χειμώνα ήταν το απαραίτητο αξεσουάρ για οποιαδήποτε πιο… προσεγμένη εμφάνιση.
Ξεκίνησα γυμναστική, κατανάλωνα… λίτρα ολόκληρα νερού και πράσινου τσαγιού μέσα στην ημέρα, έκανα δίαιτα, άλλαξα όλη τη γκαρνταρόμπα και τα καλοκαίρια έβρισκα όλες τις απίθανες δικαιολογίες για να βουτάω στη θάλασσα όταν είχε μπει όλη η παρέα πρώτα και για να βγαίνω πριν πατήσει κάποιος από τους φίλους μου το πόδι του στην άμμο.
Ζήλευα τις κοπέλες που κάθονταν σταυροπόδι χωρίς άγχος. Ζήλευα όλα αυτά τα σορτσάκια που κατέκλυζαν την πόλη τα καλοκαίρια και δεν σταματούσα ποτέ τη μάχη με τις κρέμες, τους ορούς, τα λεμφικά μασάζ και την εντατική γυμναστική.
Βελτίωση; Καμιά. Ήμουν το κορίτσι με το jean, χειμώνα – καλοκαίρι. Ήμουν κάποια που κοιμόταν και το βράδυ ονειρευόταν ότι η κυτταρίτιδα εξαπλώνεται στα χέρια, στην κοιλιά, παντού. Αισθανόμουν μια καταραμένη, χωρίς υπερβολές.
Μέχρι που έγινε η «στραβή» και αναγκάστηκα να φορέσω μίνι. Μη ρωτάς πώς. Δεν ήταν παρόρμηση. Δεν ήταν απωθημένο.
Χρειάστηκε να πάω κάπου και μια φίλη με… δάνεισε ρούχα.
Λίγες μέρες μετά κάποιος με taggaρε στο Facebook. Εγώ, καθισμένη σταυροπόδι, με το μήκος της φούστας να υπόσχεται καταστροφές μεγατόνων, αλλά… θαύμα! Ήταν τέτοιος ο τρόπος που καθόμουν και τέτοια η λήψη που το πόδι (μπούτι πες καλύτερα) το ‘λεγες και… μοντέλου.
Άρχισα να προσέχω πώς κάθομαι, να πειραματίζομαι με το μήκος των φορεμάτων και για πρώτη φορά μετά από καιρό φόρεσα σορτσάκι. Μη φανταστείς κάτι… σούπερ μίνι, αλλά το φόρεσα. Συνέχισα τη γυμναστική, τη… νεροθεραπεία, την καλή απολέπιση και μέσα σε λιγότερο από 3 χρόνια ήταν σαν κάποιος να μου ‘δωσε και πάλι πίσω το λείο δέρμα μου στα πόδια.
Φέτος, για πρώτη φορά μετά από χρόνια θα φορέσω μπικίνι. Σιγά τα αυγά, θα μου πεις. Ναι, αλλά όλα τα προηγούμενα καλοκαίρια ήμουν εκείνη που έμπαινε στη θάλασσα με τα παρεό.
Και να μη σου πω ψέματα: η άτιμη η κυτταρίτιδα – ας είναι καλά τα οιστρογόνα – δεν μ’ έχει εγκαταλείψει. Όμως, έχει περιοριστεί κι εγώ έχω πάψει να θεωρώ ότι μου αφαιρεί ευκαιρίες. Σκέψου το κι εσύ και βγάλε από τη ντουλάπα τις φούστες και τα κοντά παντελόνια που πίστεψες ότι θα τα ξαναφορέσεις, όταν ξαναγεννηθείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου