Η άγνωστη αλλά σαγηνευτική Τέλενδος !

Ηφαίστειο να την πεις; Πυραμίδα; Χελώνα; Αλλόκοτο νησί, όπως και να 'χει. Ολα αυτά βέβαια αν την κοιτάς από τις Μυρτιές, το Μασούρι και......

τον Αρμεό της Καλύμνου. Και ειδικά την ώρα του ηλιοβασιλέματος, τότε που οι πάντες σωπαίνουν και κοιτούν το μεγαλειώδες θέαμα.

Ικανή να εκμηδενίζει τον ήλιο με την επιβλητική σιλουέτα της, η Τέλενδος που δεν ξεπερνά τα 5 τ.χλμ., που δεν είναι παρά το κομματάκι που κόπηκε από την Κάλυμνο κατά τον σεισμό του 6ου αιώνα, μπορεί να χαρίσει δυσανάλογα μεγάλη απόλαυση.

Στην παλαιοχριστιανική νεκρόπολη

Ούτε μισό μίλι δεν απέχει από τις Μυρτιές. Από εκεί τα πλοιάρια αναχωρούν κάθε μισή ώρα από νωρίς το πρωί έως τις 12 το βράδυ. Κι όταν φτάσεις καταλαβαίνεις πως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και οι πολλές ανέσεις περιττές. Ενα λιμανάκι με ψαρόβαρκες, ένα πλακόστρωτο κάνα χιλιόμετρο, μια παραλία σκιασμένη από τα πεύκα, μερικές ταβέρνες με δωμάτια από πάνω, όπως παλιά.

Αώνια κατοίκηση

Αυτοκίνητα εννοείται πως δεν κυκλοφορούν, δεν υπάρχουν δρόμοι. Μόνο μονοπάτια. Απ' αυτά ανακαλύπτεις το νησί. Αρχής γενομένης από τα ερείπια των βασιλικών στον οικισμό, καταλαβαίνεις πως η Τέλενδος δεν κατοικήθηκε έτσι τυχαία από τους σύγχρονους ψαράδες. Εδώ υπήρχε πόλη από την Υστερη Ελληνιστική μέχρι την παλαιοχριστιανική περίοδο, η οποία κατακρημνίστηκε με τον σεισμό και κείτεται στον βυθό.

Το εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη στη δυτική ακτή

Μετά, κάπου στον 7ο αιώνα, οι κάτοικοί της μετακινήθηκαν στα ορεινά για να επιστρέψουν πάλι στη θάλασσα τον 11ο αιώνα και σιγά σιγά να μετοικήσουν την Κάλυμνο. Στα ερείπια του βυζαντινού οικισμού σε οδηγεί μονοπάτι 2 χλμ. από το χωριό. Το ίδιο που θα ακολουθήσεις για να πας στις παραλίες Παραντάιζ και Μικρή Πόθα.

Από εκεί άλλο μονοπάτι σε πάει προς τα συγκλονιστικά αναρριχητικά της πεδία. Από την άλλη πλευρά του οικισμού, φτάνεις στην παλαιοχριστιανική νεκρόπολη με τους «θόλους», στο εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη και στις παραλίες Χόχλακας, Παπά και Πνιγμένος.

Μα η αλήθεια είναι πως στην Τέλενδο θα απολαύσεις πρώτα απ' όλα ησυχία και ραχάτι. Θα αφήσεις τη νύχτα να πέσει, τα πλοιάρια με τους μονοήμερους τουρίστες να φύγουν, κι εσύ θα μείνεις στα τραπεζάκια του Μιχάλη του Ελληνα που όλοι τον λένε «Καψούλι» να ακούς ιστορίες.

Με την Κάλυμνο φάτσα, το ούζο στα ποτήρια, το χταπόδι στο πιάτο. Να έχουν όλα λες αλλιώτικη γεύση, πιο αληθινή. Και οι άνθρωποι μαζί.

πηγη