Η μεγαλύτερη ίσως ζημία που προκάλεσε η απενοχοποίηση της σπασικλοσύνης στον 21ο αιώνα, είναι πως νέα παιδιά, άκαφτα και γεμάτα προοπτικές ακόμη, θεωρούν πως είναι απολύτως εντάξει να ακούνε Clap Your Hands, Say Yeah!, να ντύνονται όπως ο προπάππους τους από τα δεκαεπτά τους χρόνια και να έχουν όλη την επιθετικότητα μαραμένης γαρδένιας ως προς τις αλληλεπιδράσεις τους με την άτιμη και μπαμπέσα κενωνία. Φυσικά γι' αυτό το αίσχος φταίει εμμέσως το διεστραμμένο χιούμορ της δικής μου γενιάς, των παιδιών του '80.
Τώρα που μας πήραν τα χρόνια και ρουφάμε τη σουπίτσα μας από τα βάθρα της κοινωνικής καταξίωσης που πήραμε ως αντάλλαγμα για τα εφηβικά μας όνειρα (...), δουλέψαμε με μεγάλη πανουργία, προκειμένου τα νερντοχόμπια που μας θυμίζουν πως είμαστε ακόμη ζωντανοί, να θεωρούνται ΟΚ και όχι κοινωνικό στίγμα.
Το πρόβλημα είναι ότι η προπαγάνδα μας απέδωσε τόσο καλά, ώστε νέα παιδιά, που αγνοούν πλήρως την πικρή διαδρομή που σε ξανακάνει δεκατέσσερα στα τριάντα τέσσερα, που δεν έχουν καμία επίγνωση της μαύρης φαρσοκωμωδίας που είναι η ζωή, υιοθετούν το τελικό αποτέλεσμα ως σημείο εκκίνησης. Και αυτό είναι τραγικό, γιατί αν κρεμάσεις το τουφέκι πριν καν βγεις στα χαρακώματα, μπορείς να ρίξεις και σπίρτο έξω από το παράθυρο και να αφήσεις τα πάντα να καούν.
H ζωή σε αυτή τη Γη είναι ζόρικη και ανελέητη. Σαν άντρες, αποστολή μας είναι να σηκώνουμε αγόγγυστα το βάρος του κόσμου, να ισορροπούμε τους δαίμονές μας με τις επιταγές της "πολιτισμένης" κοινωνίας τριγύρω μας, οι οποίες φυσικά έρχονται σε άμεση αντίθεση με τους πρωτόγονους νόμους από χιλιετίες γραμμένους στο DNA μας. Ακολουθούν πέντε βασικοί κανόνες συμπεριφοράς, που αν είμαστε τυχεροί, κάνουν τα πράγματα λίγο πιο υποφερτά. Για πρόσθετη επιστημονική απόλαυση, τους τεκμηριώνουμε με στιγμιότυπα από τη φιλμογραφία του Μέγιστου των Ανδρών, Clint Eastwood.
1. Δεν γκρινιάζεις. Ποτέ. Για κανένα λόγο.
Σοβαρά τώρα. Όπως ξήγαγε και ο Βίγκαρος στο Ντεμάκι στο φρικτά cult και παραδόξως συμπαθές G.I. Jane, "Νεκρό πέφτει το πουλί από το κλαρί, πριν ανοίξει το στόμα του για να παραπονεθεί." Ναι, ο κόσμος είναι ένα ναρκοπέδιο. Με δόντια. Και μισεί κυρίως εσένα. Σαν άντρας περιμένεις, σχεδιάζεις, εκδικείσαι. Υπομένεις καρτερικά τα χτυπήματα της βαριάς σου μοίρας, ακονίζοντας το μαχαίρι πίσω από την πλάτη. Και αλήθεια, μπορείς να φανταστείς τον Κλίνταρο να στραβώνει το στόμα και με ψιλή φωνίτσα γεροντοκόρης στρατηγού να λέει "Ρε μωρό μου, αμάν, πάλι άφησες το τηλέφωνο αφόρτιστο; Σου έχω πει τόσες φορές, θέλω όταν πηγαίνω τουαλέτα να το παίρνω μαζί, γκιργκιργκιρ, γκαργκαργκαρnagnagnagnagbitchbitchbitch...". Ποτέ. Και για κανένα λόγο.
2. Να μιλάς ελάχιστα. Αν μπορείς, καθόλου.
OK, το καθόλου είναι ζόρικο, τουλάχιστον μέχρι να το σκάσεις για το ερημητήριο. Ως τότε όμως, καλό είναι, πριν ανοίξεις το στόμα σου, να σε ρωτάς ειλικρινά, σε τι θα σε ωφελήσει αυτό που πρόκειται να πεις. Εννιά φορές στις δέκα, σε τίποτε. Όσο λιγότερο μιλάς με το στόμα, τόσο περισσότερο μιλάς με τα μάτια. Έξτρα μπόνους σε αυτό, οι γυναίκες αρχίζουν να σε θεωρούν κούλ και μυστηριώδη, άσχετα αν παραμένεις ένα φρικτά ακοινώνητο ερπετό. Δεν υπάρχει τίποτε πιο αντιερωτικό για μια γυναίκα, από ένα φαφλατά ερωτευμένο με την θεμελιώδη απουσία πνεύματός του. Ο Κλίντ ποτέ δεν είπε "Κοίταξε, σκέφτομαι αρχικά να τους πλαγιοκοπήσω από τη μεριά του σαλούν και κατόπιν, όταν ο ήλιος είναι ψηλά...". Όχι. Ο Κλίντ στράβωσε το στόμα και γρύλισε :
"Get three coffins ready."
3. Μεταξύ δυο επιλογών, η σκληρότερη για σένα, είναι πάντα η σωστή.
Όταν έχεις να διαλέξεις μεταξύ απαλής χλαπατσοσύνης και σκληρών καρφιών στην μπότα σου, επιλέγεις πάντοτε τα δεύτερα. Όχι μόνο χτίζεις χαρακτήρα, αλλά όσο περισσότερα μάθεις να απαρνιέσαι ενώ το εσωτερικό σου σκουλήκι τα ζητάει λυσσασμένα, τόσο περισσότερο συγκεντρώνεσαι, τόσο δυναμώνεις το χαρακτήρα σου. Όταν μάθεις να αγκαλιάζεις εκείνα που τρομοκρατούν τον καθένα σε ένα δωμάτιο, είσαι ο de facto ηγέτης του δωματίου. Ο Κλίντ θα μπορούσε να πει "Έλα μωρέ τώρα χρυσάφια και αηδίες, πάω για τεκίλα". Όχι όμως. Και μετά είχαμε τη Σκηνάρα Στο Νεκροταφείο (ΤΜ) και οι συναυλίες των Metallica πέρασαν στο επόμενο επίπεδο.
4. Κάθε μέρα που δεν χάνεις τα πάντα, είναι μια καλή μέρα.
Όταν ξυπνάς, πρέπει να είσαι έτοιμος να αποχαιρετήσεις ό,τι αγαπάς, καθετί ασφαλές και γλυκό. Κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο, πρέπει να είσαι σε επιφυλακή για τα χειρότερα. Με αυτό τον τρόπο, όχι μόνο δεν θα εκπλαγείς δυσάρεστα ποτέ, αλλά θα απολαμβάνεις κάθε τι όμορφο μέσα στην μέρα σου διπλά. Μπορεί οι ψυχολόγοι να το ονομάζουν παρανοϊκή μανιοκατάθλιψη, αλλά ο Κλίντ έχει ένα πολύ καλύτερο όνομα για δαύτο : "Ζωή."
5. Δεν περιμένεις τίποτε, από κανέναν.
Η μόνη βεβαιότητα στη ζωή, είναι πως όσοι ευεργετήσεις, θα γυρίσουν να σε εκδικηθούν σκληρά γι' αυτή σου την απερισκεψία. Ο, τιδήποτε κάνεις, σε κάθε επίπεδο, το κάνεις για σένα, από μεράκι, αγάπη, αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, ο, τιδήποτε. Και δεν περιμένεις *ποτέ* ανταπόδωση ή αναγνώριση. Συνεχίζεις, δημιουργείς. Ισχυροποιείς την θέση σου και ξηλώνεις τους οχτρούς σου. Κάθε μέρα από την αρχή.
Τα ανωτέρω αξιώματα, αποτελούν μικρό απόσπασμα του εκτεταμένου φιλοσοφικού πονήματος, "Η Ασκητική Του Οσίου Κλίντ", προσεχώς σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία, από τις εκδόσεις Εχθρική Λεμονόκουπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου