Εντάξει προφανώς αφορμή ψάχνουμε, αλλά εμείς φταίμε που βρίσκουμε όλο και περισσότερους λόγους για ένα ταξιδάκι στη Νέα Υόρκη; Αυτή τη φορά, εντοπίσαμε μια έκθεση του Μουσείου στο Fashion Institute of Technology που έχει στο επίκεντρο της ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας: τα εσώρουχα.
Γνωστό για τις καινοτόμες εκθέσεις του και φημισμένο ως "το πιο μοντέρνο μουσείο στη Νέα Υόρκη", το FIT μέχρι τις 15 Νοεμβρίου ξεναγεί τους επισκέπτες στον "εσωτερικό κόσμο" της γυναίκας από τον 18ο αιώνα μέχρι σήμερα. Και όχι μόνο δείχνει τι επέλεγαν αλλά το συνδέει με τάσεις της εποχής, τις εκάστοτε σιλουέτες και την εξέλιξη της τεχνολογίας τα τελευταία 200 χρόνια.
Για όσες λοιπόν από εσάς δεν καταφέρετε να κάνετε το υπερατλαντικό ταξίδι, ρίξαμε μια ματιά και αναλαμβάνουμε καθήκοντα ξεναγού. Το αρχαιότερο εσώρουχο της είναι ένας κορσές του 1770 με καταγωγή ευρωπαϊκή, ενδεικτικός της "άπνοιας" που ήταν τότε στη μόδα ώστε οι γυναίκες να έχουν λεπτότερη γραμμή και μεγαλύτερο μπούστο.
Το κόνσεπτ "φοράω εσώρουχο ως ρούχο" αν και έχει συνδυαστεί με το 1980, φαίνεται πως είναι πολύ παλιότερο - τουλάχιστον αυτό υποστηρίζουν οι διοργανωτές, παρουσιάζοντας και σχετικά εκθέματα όπως αυτό, που χρονολογείται στο 1880.
Περνώντας στον 19ο αιώνα, οι γυναίκες φαίνεται ότι έπεφταν στο κρεβάτι σχετικά σεμνά ενώ το δεύτερο μισό αποφάσισαν να βάλουν λίγο χρώμα στον "εσωτερικό" τους κόσμο. Στις αρχές του 20ου αιώνα, τα ρούχα "σπιτιού" καθώς γίνονταν πιο άνετα στολίστηκαν λίγο περισσότερο, όπως αυτή η φορεσιά για τσάι που χρονολογείται στο 1900 και ακριβώς επειδή μπορούσε να φορεθεί και για την υποδοχή επισκεπτών ήταν πιο "γκράντε".
Με την λεπτή και νεανική σιλουέτα να γίνεται "in" τη δεκατία του 1920, τα εσώρουχα αναγκάστηκαν να γίνουν πιο ευκολοφόρετα. Οι κορσέδες εκσυγχρονίστηκαν και στολίστηκαν, ενώ τα σουτιέν όχι μόνο δεν καταπίεζαν αλλά δε "στήριζαν" καν το μπούστο όπως αυτό.
Στην δεκαετία του 1930 το αδύνατο σώμα παραμένει στη μόδα αλλά παίρνει ένα πιο έντονο σχήμα. Πολλοί κορσέδες αυτής της εποχής λειτουργούσαν "όλα σε ένα νοικοκυρεμένα": εκτός από την "ένταση" που έδιναν στα στήθη, αφαιρούσαν ταυτόχρονα πόντους από τη μέση και έκοβαν όγκο από τους γοφούς. Χαρακτηριστικός κορσές της εποχής, αυτός του 1930 από την Cadolle.
Το 1950 η κλεψύδρα έκανε come back και έτσι ζητούμενο ήταν ο όγκος στο κάτω μέρος μέρος του σώματος. Βαριά υφάσματα και τούλι επιστρατεύτηκαν, όπως φαίνεται και από το έκθεμα του Christian Dior.
Το ελεύθερο πνεύμα της δεκαετίας του '60, αποτυπώνεται εξαιρετικά στα σχέδια του Rudi Gernreich και συγκεκριμένα, στο έκθεμα "σουτιέν χωρίς σουτιέν" που δεν έχει μπανέλα και αγκαλιάζει χωρίς πρόσθετη υποστήριξη το στήθος στη φυσική του μορφή.
Το 1976 η Valerie Porr τόνισε με διαφορετικό τρόπο το γυναικείο σώμα, σε αυτή τη μεταξένια πυτζάμα που έχει μοτίβο μια γυμνή γυναίκα που κοιτάει τον καθρέπτη της.
Συνεχίζοντας στη δεκαετία του 1980, χαρακτηριστικό έκθεμα είναι το κορμάκι της Patricia Fieldwalker. Αν και ο συνδυασμός του πάνω μέρους και του κάτω στα εσώρουχα χρονολογείται πίσω στο 1920, η ματιά της Fieldwalker το 1985 είναι αναμφισβήτητα κάτι καινούργιο μιας και έχει πολύ παρτό κάτω μέρος και ένα αποκαλυπτικό V.
Φυσικά από την έκθεση δε λείπουν και σύγχρονα εσώρουχα, όπως αυτό της Jean Yu που σχεδιάστηκε το 2005.
Κάπου εδώ ολοκληρώνεται η ξενάγηση. Περισσότερες πληροφορίες και εκθέματα, θα υπάρχουν στο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει από το FIT με το όνομα της έκθεσης "Exposed: A History of Lingerie".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου