Κριτική ταινίας: 50 αποχρώσεις του Γκρι!

Έρχομαι να κάνω μια ερώτηση: είναι δυνατόν να πάρει κανείς στα σοβαρά μια ταινία βασισμένη σε ένα σαδομαζοχιστικό fanfiction με πρωταγωνιστές τους χαρακτήρες του Twilight;

Δεν τρέφω .......

.....κάποιο ιδιαίτερο μίσος για τη συγκεκριμένη σειρά ταινιών ή για τον τρόπο της σύλληψης του σεναρίου, μα εξ’ αρχής, η πρώτη εντύπωση που δίνεται αν ακούσει κανείς τα παραπάνω, θα αφορούν στο πόσο «αστείο» θα είναι το τελικό αποτέλεσμα.

Σίγουρα, η συγγραφέας του βιβλίου και ηθικός αυτουργός αυτής της ταινίας οφείλει να είναι ευτυχισμένη με τα πλούτη που της προσέφερε το δημιούργημά της. Καλό γι’ αυτήν, αλλά όταν μιλάμε για σαδομαζοχισμό στην προκειμένη περίπτωση, μιλάμε για έναν γραφικό, καθόλου ζωντανό ή ερωτικό σαδομαζοχισμό, ο οποίος θα έκανε μόνο μεστωμένες κυρίες να σοκάρονται και θα δημιουργούσε πάθη μόνο σε κυρίες οι οποίες δε θα ήθελαν να ζήσουν κάτι ανάλογο, φοβούμενες μήπως χαρακτηριστούν «ανώμαλες» ή (μη χειρότερα) πονέσουν.

Άρα μιλάμε για μια erotica που απευθύνεται στην εκάστοτε νοικοκυρά που θέλει να ξεφύγει, αλλά σε ασφαλή πλαίσια γιατί είναι πλήρως ικανοποιημένη και βαριεστημένη με τη ζωή της, οπότε για ένα στείρο, ασφαλές και δήθεν σοκαριστικό πορτραίτο που καταδικάζει εξαρχής τη σεξουαλική πράξη ως ταμπού και καθόλου απελευθερωτική, ένα φιλελεύθερο υποκριτικό μίασμα που καθόλου δε συγγενεύει με τον Mazoch ή τον De Sade.

Ως μεταφορά, μπορεί κανείς να φανταστεί πως είναι. Οι σεναριακές αστειότητες και τα κενά του βιβλίου, γεμάτη με τα αρλεκινίστικα κλισέ (μα καλά, είναι δυνατόν μια άπειρη παρθένα να προσαρμόζεται έτσι σε αυτό το καθεστώς;), οι αστειωδώς χάρτινοι χαρακτήρες με το κωμικό κακό στα μάτια του κυρίου Γκρέυ και την τυφλά ερωτευμένη Anastasia που ανακαλύπτει το σώμα της και ανήκουστες απολαύσεις, δεν είναι κάτι που κάποιος λογικά σκεπτόμενος θα μπορούσε να πάρει στα σοβαρά.

Όλη αυτή η σκηνοθεσία που είναι πηγμένη στη γκλαμουριά, τη χλίδα και τον συγκρατημένα βίαιο ερωτισμό σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να αποτελεί μια τέλεια παραβολή για τη διαφθορά της ανώτερης τάξης, όχι όμως εδώ. Χρησιμοποιείται κυριολεκτικά, για να δημιουργήσει ασφάλεια στην τάδε θεατή που μαγεύτηκε από τις σελίδες του βιβλίου και να μην τη διώξει ποτέ από τη ζεστασιά της. Ακόμα και ως ρομάντζο, όμως, αποτυγχάνει το σκοπό της, καθώς το wannabe «ακραίο» μελόδραμα δεν πρόκειται ποτέ να χαρακτηριστεί ούτε ως προκλητικό, αλλά ούτε και ως μια εναλλακτική εκδοχή του έρωτα. Παραμένει ακίνδυνο από την αρχή μέχρι το τέλος.

Αν ο κόσμος προσβλήθηκε από το Nymphomaniac και δε βρίσκει αυτό εδώ το έκτρωμα προσβλητικό για τη νοημοσύνη του κοινού νου, τότε γίνεται κατανοητό το στραβό της περαντζάδας. Καθόλου δεν απέχει από τα μεξικάνικα που σήμερα κοροιδεύουμε με περίσσιο πάθος, αλλά ένα είναι σίγουρο: πουλάει περισσότερο.

Σκηνοθεσία: Sam Taylor-Johnson. Πρωταγωνιστούν: Dakota Johnson, Jamie Dornan, Jennifer Ehle. Στους κινηματογράφους από τη UIP.

πηγη