Τον λένε Θωμά και είναι σύζυγος μιας από τις καλύτερες φίλες της γυναίκας μου. Επίσης παράδειγμα προς μίμηση. Ένας πατέρας (πλέον δυο παιδιών) που αλλάζει αδιαμαρτύρητα πάνες, ταΐζει, φροντίζει, καθαρίζει, δεν βαριέται να παίζει με τις ώρες (μαζί τους) και γενικά κάνει τα πάντα εκτός από το να θηλάζει. Ευτυχώς που μένει εκτός Αθηνών γιατί αλλιώς, αν βρισκόμασταν πιο συχνά, θα με είχε ήδη χωρίσει η δικιά μου.
Η σύγκριση ανάμεσα στον Θωμά και εμένα είναι αβυσσαλέα. Ότι εκείνος κάνει με χαρά και θεωρεί σχεδόν αυτονόητο, εγώ αποφεύγω σαν ο διάβολος το λιβάνι. Βλέπεις εκείνος είναι ιδανικός μπαμπάς. Σαν να έχει βγει από επιστημονικό εγχειρίδιο επί του θέματος. Και εγώ μέτριος προς καλός. Λίγο πάνω από τον μέσο όρο. Μια θέση στην οποία βρίσκονται λίγο πολύ και όλοι οι πατεράδες φίλοι μου. Για την ακρίβεια, όλοι σχεδόν οι πατεράδες που γνωρίζω.
Δεν είναι ότι δεν αγαπάω την κόρη μου. Την λατρεύω. Απλά βαριέμαι να παίζω μαζί της πάνω από 20λεπτο. Όπως το έχει εύστοχα θέσει ο Louis C.K. 'Είναι δύσκολο να έχεις παιδιά γιατί το να τα μεγαλώνεις είναι βαρετό'.
Επίσης, επειδή η γυναίκα μου είναι πολύ πιο ικανή από μένα σε σχεδόν τα πάντα (και, επιπλέον, τσαντίζεται επειδή κάνω τα πάντα πιο αργά και τσαπατσούλικα από εκείνη) δεν έχει χρειαστεί, 4 χρόνια χρόνια τώρα, να αλλάξω πάνες πάνω από 20 φορές, να ταΐσω πάνω από 30 και να ξενυχτίσω αντί για εκείνη (σ.σ. η δικιά μου ακόμη δεν κοιμάται φουλ νύχτα χωρίς να μας φωνάξω) πάνω από 10.
Βέβαια, από την άλλη, είμαι πολύ καλός στο να ανησυχώ ('έφαγε το παιδί;', 'μήπως είναι καρκινογόνο το made in China παιχνίδι που της έφερε η γιαγιά της από τον πλανόδιο;') και στο να δίνω οδηγίες ('μήπως να το ταΐσεις;' 'μήπως ήρθε η ώρα να την πας μπαλέτο;'). To οποίο, από μόνο του, υποθέτω ότι αποτελεί κάποιου είδους ταλέντο.
Και οι φίλοι μου, όμως, κάπως έτσι είναι. Υπάρχει ένας που σηκώνεται τα βράδια επειδή η γυναίκα του δεν ξυπνάει με τίποτα και ένας άλλος που κάνει μπάνιο μόνο εκείνος την κόρη του επειδή η γυναίκα του φοβάται, αλλά όλοι, κατά βάθος, είναι τεμπέληδες και εγωιστές. Είτε απροκάλυπτα φανερά, είτε ανομολόγητα κρυφά. Ανάλογα με το ποιος από τους δυο κάνει το πραγματικό 'κουμάντο' στην οικογένεια.
Όχι όμως ο Θωμάς. Εκείνος, παρότι δουλεύει εξίσου σκληρά με τον καθένα μας και έχει εξίσου με εμάς την ανάγκη να χαλαρώσει το βράδυ πίνοντας ένα ποτό, παίζοντας Pro ή βλέποντας Big Bang Theory και Walking Dead, το είδε το πράγμα διαφορετικά. Για την ακρίβεια ή το είδε εκείνος ή το είδε η γυναίκα του για εκείνον. Δεν είμαι σίγουρος. Δεν παίρνω όρκο.
Πάντως, από την πρώτη μέρα, από το πρώτο λεπτό που επέστρεψε από το μαιευτήριο για πρώτη φορά, έγινε πατέρας με το Π κεφαλαίο. Πάντα παρών, συχνά πρόθυμος και απρόσμενα ικανός. Από το είδος του άντρα που μια μητέρα, κάθε μητέρα, αισθάνεται ασφάλεια να αφήσει το μωρό της μαζί του. Για μια ώρα, μια μέρα, ίσως και μια ολόκληρη εβδομάδα.
Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι του έδωσε κανείς, πέρα από τους υπόλοιπους πατεράδες στη ζούλα (σ.σ. για να μην τον πάρουν είδηση οι γυναίκες τους και απαιτήσουν τα ίδια) τα εύσημα. Λογικό αφού κάθε γυναίκα, αν δει ότι είσαι καλός σε κάτι, απαιτεί από εσένα το κάτι παραπάνω. Είτε πρόκειται για το μεγάλωμα των παιδιών, το πλύσιμο των πιάτων ή την ικανότητά σου να της προσφέρεις πολλαπλούς οργασμούς.
Επίσης, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, ο Θωμάς δεν καυχιέται για την 'υπερ-δύναμη' που διαθέτει. Ούτε καν στους φίλους του. Δεν το διαφημίζει. Και αυτό το βρίσκω πολύ έντιμο εκ μέρους του. Αλλά το γεγονός παραμένει. Υπάρχει μια πιάτσα και εκείνος την χαλάει. Γιατί, κάθε φορά που στέκεσαι δίπλα του, αισθάνεσαι ανεπαρκής. Και, κυρίως, έτσι σε βλέπει η γυναίκα σου.
Για το τέλος αφήνω το εκπληκτικό quote του Louis C.K. για το πως είναι να σε ξυπνάνε νωρίς το πρωί τα παιδιά σου ''Είναι 6 το πρωί και κοιμάμαι. Έναν υπέροχο ύπνο. Αισθάνομαι ότι είμαι βουτηγμένος σε ένα ποτάμι από ζεστή σοκολάτα. Ότι ο ύπνος είναι μια πόρνη με 20 γλώσσες που που κάνει στοματικό ενώ ταυτόχρονα, με το στόμα της, με γεμίζει σιροπιαστή ηρωίνη. Είναι όλα τόσο τέλεια. Και μετά ακούω το 'Μπαμπα'. Όχι γαμώτο μου, όχι'' . Όχι, δεν έχει καμία σχέση με το θέμα μας. Αλλά το διάβασα χθες στο προφίλ που του έκανε το GQ και ήθελα με κάποιους (πατεράδες) να το μοιραστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου