Μόλις πέρασε ένα δευτερόλεπτο το οποίο δεν θα ξαναγυρίσει. Δεν θα ξανα υπάρξει αυτό το ίδιο, ποτέ. Έτσι πέρασε και η προηγούμενη μέρα και η προηγούμενη εβδομάδα, ο μήνας και συνεπώς και αυτός ο χρόνος....
Ενός λεπτού σιγή για τον φόβο του απολογισμού που όλους μας διακατέχει.
Τι καταφέραμε, λοιπόν, τη χρονιά που πέρασε; Τι δεν καταφέραμε ενώ προσπαθήσαμε και ποια ήταν αυτά που δεν μπήκαμε καν στον κόπο να τα καταφέρουμε;
Ένας τρόπος που απαντά σε αυτά τα ερωτήματα είναι το να θέτεις τους στόχους της επόμενης χρονιάς. ‘Ετσι, αν κάποιος από αυτούς σου θυμίζει κάτι, ξέρουμε πολύ καλά το γιατί.
Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι η αξιολόγηση στόχων ανάλογων του αν κατάφερες να πληρώνεις τους λογαριασμούς πριν λήξουν ή του αν πήρες εκείνο το παλτό που τόσο πολύ ήθελες.
Το ζητούμενο, η πεμπτουσία της ζωής, είναι να ζεις την κάθε χρονιά ‘’σα να είναι η τελευταία. Ναι. Τόσο κλισέ. Μπορείς; Δε νομίζω. Προσπάθησε, τουλάχιστον.
Δεν μιλώ για κραιπάλες μέχρι πρωίας. Δε μιλώ για bungee jumping. Αναφέρομαι πολύ συγκεκριμένα σε εσωτερικούς στόχους. Στόχους με τον ίδιο σου τον εαυτό σου. Στόχους που και αυτός και εσύ θέλεις να κατακτήσετε. Που και αυτός και εσύ, μαζί, μπορείτε.
Πες εκείνο το "σ’ αγαπώ" στους δικούς σου ανθρώπους, όπως και εκείνο το ‘’ευχαριστώ’’ σε φίλους, συγγενείς, γονείς, καθηγητές, εργοδότες και γενικά σε ανθρώπους που πιστεύουν σε εσένα, που σου φτιάχνουν τη μέρα, το κέφι, που σε ακούνε, που διαθέτουν έστω και λίγο από τον χρόνο τους για σένα. Δεν είναι υποχρεωμένοι και δεν περιμένουν πάντα κάτι από εσένα ως αντάλλαγμα.
Όπως επίσης, δώσε. Δώσε σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Δώσε και πάρε ένα ευχαριστώ. Ένα χαμόγελο. Δεν τα χρειάζεσαι όλα όσα έχεις και πόσο μάλλον αυτά που θέλεις να αποκτήσεις. Και στην περίπτωση που τα αποκτήσεις, θα θέλεις κι άλλα.
Όχι. Αυτό δεν είναι η ζωή. Αυτό δεν είσαι εσύ. Αυτό είναι η ντουλάπα, το καθιστικό, το αυτοκίνητό σου. Τα οποία είσαι τυχερός και τα έχεις. Όμως αυτά δεν σου χαμογελάνε και πόσο μάλλον δεν λένε ούτε ευχαριστώ.
Ευχαριστώ θα σου πει η γιαγιά σου, που την πήρες ένα τηλέφωνο. Που δεν ξέρεις σίγουρα αν θα την έχεις μαζί σου και του χρόνου. Ευχαριστώ σου είπε και ο παππούς σου πέρυσι, όμως φέτος σε βλέπει από ψηλά και όχι από την διπλανή καρέκλα στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Επίσης, θα ήταν πραγματικό κατόρθωμα αν φέτος κατάφερνες να συγχωρήσεις. Να συγχωρήσεις επιπολαιότητες, αυτή τη μια κουβέντα παραπάνω , τα νεύρα και τις φωνές. Γιατί αυτά, πολλές φορές πηγάζουν από καλό σκοπό. Ασχέτως αν σαν τρόπος είναι λάθος.
Ωστόσο, όσο και αν συγχωρείς, ευχαριστείς, χαμογελάς, εκφράζεσαι τίποτα από αυτά δεν μετράει αν δεν είσαι ευγνώμων.
Φυσικά για κάποια από αυτά προϋποτίθεται η ευγνωμοσύνη.
Υπάρχουν όμως και φορές που χαμογελάς απλώς από υποχρέωση, που συγχωρείς γιατί σκοπεύεις να ζητήσεις. Γιατί θέλεις κι άλλα. Γιατί δε σου φτάνουν αυτά που έχεις. Γιατί θέλεις να αιχμαλωτίσεις κι άλλους δίπλα σου καθώς μόνος σου, δεν μπορείς. Δεν μπορείς εσύ και μπορούν τόσοι άλλοι άνθρωποι των οποίων ‘’η λύπη είναι η δύναμή τους.
Όμως, αν εσύ που τα έχεις όλα, δεν είσαι καλυμμένος και θεωρείς ότι σου χρειάζονται τόσα κι άλλα τόσα, τότε πως μπορούν άνθρωποι να ‘’στύβουν το λίγο και να βγάζουν πολύ;
P.S: Μην αγοράσεις δώρα φέτος. Αλεύρι πάρε, να κάνεις κουλουράκια με τη μαμά σου.
Μην πάρεις γούρια. Γίνε το γούρι κάποιου.
Αφού θέλεις όμως τόσο πολύ να ψωνίσεις και να επιδοθείς στην Χριστουγεννιάτικη καταναλωτική μανία-εσύ που μπορείς- κάν’ το!
Πάρε κουβέρτες, κάλτσες, γάλατα και δως΄τα, στειλ΄τα εκεί που τα χρειάζονται.
(Στο κείμενο αναφέρονται αποσπάσματα από ‘’Το παράπονο’’ του Οδυσσέα Ελύτη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου