Περνώ από τις βιτρίνες και ψάχνω να βρω το καλύτερο δώρο για σένα. Περπατάω ώρες ολόκληρες μπροστά από φωτισμένα τζάμια και κλέβω ματιές σε πολυτελή περιτυλίγματα. Στριμώχνομαι στα φανάρια και περνάω βιαστικά τους δρόμους. Δεν θέλω να σταματήσω στιγμή πριν βρω εκείνο το δώρο που πιστεύω ότι είναι το καλύτερο για σένα.
Ποια είσαι; Εσύ είσαι εκείνη η κόκκινη καρδιά που έγινε η γκρίζα κουκίδα μου.
Και δεν το ήθελες. Δεν το έκανες επίτηδες. Απλά συνέβη. Συνέβη να μείνεις εσύ με δουλειά και εγώ να απολυθώ. Εσύ να συνεχίσεις να παλεύεις με τους δράκους και εγώ να αποσυρθώ στο διαμερισματάκι μας και να σε παρακολουθώ να λιώνεις κάθε μέρα κάτω από την πίεση μιας δουλειάς που σιχαίνεσαι, με συναδέρφους που έχουν χάσει το χιούμορ τους και με ένα μισθό που σε κάνει να μοιάζεις όλο και περισσότερο με πρωταγωνίστρια μελό ελληνικής ταινίας.
Σε αγαπάω και δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι.
Πιθανότατα να έχω και εγώ την ίδια μορφή μαζί σου, αλλά αυτό δεν το ξέρω. Αποφεύγω να κοιτάζομαι εδώ και καιρό στον καθρέφτη. Με έχει πιάσει άρνηση. Δεν αντέχω τα μούτρα μου. Δεν μπορώ να είμαι εκείνος που απολύθηκε και εσύ εκείνη που συνεχίζεις να δουλεύεις και να γίνεσαι όλο και πιο γκρίζα. Περπατάω και ψάχνω να βρω το πιο όμορφο δώρο για σένα. Και σκέφτομαι ότι είναι πολλά που θέλω να σου προσφέρω, αλλά η αλήθεια είναι μία:
Δεν έχω ούτε ένα σεντς αγάπη μου.
Είμαι ο άντρας σου ο άφραγκος. Ναι, εκείνος που σου είπε ο χάχας ψυχολόγος σου να μου φέρεσαι με το γάντι για να μη μου δημιουργήσεις ψυχολογικά προβλήματα και πάθει ανεπανόρθωτη ζημιά το εγώ μου. Μα εγώ δεν έχω «εγώ». Έχω μόνο «εμείς». Και αυτό θέλω να το ξέρεις. Γιατί, ίσως και να είναι το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω εκ του παρόντος.
(Αλήθεια, εκείνος ο μαλάκας ο Σκρούτζ δεν θα πάθει φέτος κανένα Πνεύμα των Χριστουγέννων, να μας φέρει μια γαλοπούλα σπίτι; Έστω ένα κοτόπουλο; Και πραγματικά, για πες μου: Στη περίπτωση μας ο Σκρουτζ ποιος είναι; Ο Στουρνάρας; Η Τρόικα; Ο Αντώνης; Ο Νότης; Βλακείες…. )
Περπατάω και νιώθω να βαραίνω όλο και πιο πολύ. Το εγώ μου έχει γίνει ένα κομμάτι σίδερο. Λίγο ακόμα και θα γλιστρήσει έξω από το εμείς. Μπορώ να αντέξω πολλά, αλλά να μην μπορώ να κάνω λίγο κόκκινο το γκρίζο σου, δεν το αντέχω. Και, όμως, αγάπη μου δεν έχω ούτε ένα σεντς. Θα έρθουν τα Χριστούγεννα και δεν θα έχω να σου προσφέρω τίποτα.
Το μόνο που μπορώ να σου υποσχεθώ είναι πως το εμείς μπορούμε να το διατηρήσουμε ακέραιοαν το προσπαθήσουμε. Αυτή τη στιγμή, αυτό είναι το μόνο για το οποίο αισθάνομαι ότι μπορώ ναπαλέψω. Για όλα τα άλλα, αδιαφορώ εντελώς. Ακόμα και εκείνα τα όνειρα που έμειναν στη μέση, βαρέθηκα και να τα μνημονεύω και να τα σκέφτομαι.
Όχι, φέτος δεν νιώθω καμιά ανάγκη να κάνω λίστες με υποσχέσεις στον εαυτό μου. Δεν θέλω να ακούσω χιλιοειπωμένες ευχές. Δεν θέλω να ανταλλάξω άχρηστα δώρα. Δεν θέλω να κάτσω σε λιπαρά τραπέζια.
Αυτά τα Χριστούγεννα, ας είναι διαφορετικά.
Ας είμαστε μόνο εγώ και εσύ. Εγώ να σε τραβάω από τη ρουτίνα και εσύ να προσπαθείς να με βάλεις και πάλι μέσα της. Εγώ και εσύ στο απολαυστικό μοίρασμα μιας ζωής που μπορεί να είναι και κόκκινη αλλά προς το παρόν είναι γκρίζα. Και δεν είναι κακό αυτό, όσο και αν ντρέπομαι που είμαι ο άντρας σου χωρίς ένα σεντς στη τσέπη.
Αλήθεια, όλοι αυτοί που ανεβάζουν στα social media δεντράκια πανευτυχείς, στολισμένα σαλόνια, ταψιά με μελομακάρονα και βασιλόπιττες με ανενεργά γούρια, αγαπάνε όπως εμείς; Έχουν λίγο κόκκινο στο γκρίζο τους ή μόνο φάτε μάτια glitter;
Αγάπη μου, φέτος δε θα σου πάρω δώρο.
galsnguys
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου