Η Ζωή, η πρωταγωνίστρια, είναι ένα κορίτσι 15 ετών που λόγω του άγχους της να "χωρέσει" στην νέα της ζωή, όπως την βλέπει εκείνη και να αντιμετωπίσει τις αλλαγές που προφανώς δεν ήταν καθόλου έτοιμη διαλέγει έναν τρόπο που την καταστρέφει σιγά σιγά. Το νέο της σπίτι και σχολείο, η κολλητή της που μένει μακριά, ο γκόμενος που δεν την θέλει, τα κιλά της, οι καινούργιοι της συμμαθητές... Δεν ξέρει πλέον ποια είναι και πώς να ελέγξει την κατάσταση... Ίσως, αν αδυνατήσει θα βοηθούσε;
Το βιβλίο διαβάζεται πολύ εύκολα, παρά το πρόβλημα της ανορεξίας το οποίο διαπραγματεύεται. Χρησιμοποιεί άνετη γλώσσα, έχει ανάσες, καθώς χρησιμοποιεί σκίτσα, σχέδια και έχει προσθέσει σελίδες όμοιες με chat, blog, σελίδες internet, facebook, περιοδικών και σημειώσεις, ακόμη και στίχους τραγουδιών. Είναι γραμμένο με πολύ χιούμορ. Δεν θέλεις να γελάσεις με μια έφηβη που έχει ανορεξία, μα πώς μπορεί να μην όταν λέει:
"Είδα τον Μαλάκα.
Και ανακάλυψα ότι μου κάνει το 24 νούμερο.
Δεν ξέρω αν το ένα αντισταθμίζει το άλλο.
Κι αν περισσεύει κάτι, προς ποια κατεύθυνση περισσεύει. "
Το βιβλίο ταυτόχρονα πολύ συγκινητικό. Η συγγραφέας έχει καταφέρει να μας μεταφέρει τα συναισθήματά με τον πιο άμεσο τρόπο και σαν να μην ήταν αυτό αρκετό έχει ζητήσει από την μαμά της και τον μπαμπά της, αλλά και φίλους της να γράψουν πώς βίωσαν εκείνοι την δική της περιπέτεια.
Μαμά
"Δεν μου μιλούσες πια σχεδόν καθόλου. Ένιωθα ότι σ΄ έχανα. Τιναζόμουν στον ύπνο μου κάθε πέντε λεπτά τρομαγμένη. Ερχόμουν στο δωμάτιό σου να δω αν ανέπνεες, όπως όταν ήσουν μωρό ημερών, από το μαιευτήριο".
Μπαμπάς
"Με κοίταζες από το κρεβάτι με μάτια που δε μ' άφηναν να καταλάβω αν ήσουν ξύπνια ή σε καταστολή. Πλησίασα. Μου άπλωσες το χέρι. Κάθισα δίπλα σου, πιο δυνατός και πιο αδύναμος ταυτόχρονα".
Δεν με απασχόλησε αν είναι αυτοβιογραφία (που είναι). Η ανορεξία δεν είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει μόνο η Στέλλα, η Ζωή, η Έλενα, αλλά θα μπορούσε να είναι οποιουδήποτε δίπλα σου. Η Ζωή νομίζει ότι έτσι θα είναι όμορφη και επομένως πιο αρεστή, δεν τρώει, δεν καταλαβαίνει πώς παύει να τρώει, νιώθει φυσιολογική και δεν βρίσκει τίποτα κακό στο ότι χάνει συνεχώς κιλά, αντίθετα νιώθει περήφανη που κατάφερε να έχει τον έλεγχο του τι τρώει καιπώς μπορεί να το χάσει. Μετράει ακόμα και τις θερμίδες της οδοντόκρεμας. Μέχρι που καταλήγει στο νοσοκομείο.
"Τις επόμενες μέρες κολυμπούσα ανάμεσα σε μια κατάσταση που έμοιαζε με ύπνο (ή με θάνατο;) και σε μια θολή αντίληψη του τι γινόταν γύρω μου: κόσμος μπαινόβγαινε, τα χέρια μου πονούσαν από τους ορούς, δεν είχα δύναμη ούτε να σηκώσω το κεφάλι μου, διψούσα, διψούσα, διψούσα κι ύστερα πάλι βούλιαζα και δεν μ' ένοιαζε κανείς".
Μπορεί, επειδή είμαι μάνα, να ταυτίστηκα κατευθείαν με την δική της μάνα και ήρθα στην θέση της. Θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί είπα. Πόσες φοβίες και άγχη κουβαλούν τα παιδιά μας. Πόσο κοντά είμαστε με τα παιδιά μας; Πόσα νομίζουμε ότι τους μαθαίνουμε για τον έρωτα που πονάει, για την καζούρα και καψούρα, τις φίλες και τους φίλους; Και πώς άραγε μπορεί να το πετύχει κάποιος γονιός;
Ναι, το βιβλίο είναι γραμμένο για εφήβους. Για τα ζόρια που τραβάνε να είναι δημοφιλείς, να αρέσουν, να είναι άνετοι, κοινωνικοί, καλοί μαθητές, social ενεργοί, fit και cool. Η Στέλλα Κάσδαγλη, όμως, μπόρεσε και μας έβαλε σε έναν κόσμο που αν και καθόλου δικό μας πια, ως ενήλικες, αρχικά μας θύμισε πώς ήταν όταν εμείς πηγαίναμε στο σχολείο και ύστερα μας έδειξε ότι η εξωσχολική θέση μας πια χρειάζεται πολύ μελέτη για να μας ξαναφέρει στο ίδιο θρανίο με τα παιδιά μας.
Λίγα Λόγια για την συγγραφέα
Η Στέλλα Κάσδαγλη ξεκίνησε ως μεταφράστρια, αλλά στην πορεία έγινε και δημοσιογράφος. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στην Αθήνα και Θεωρία των ΜΜΕ στο Λονδίνο και αποφάσισε ότι προτιμάει το βρετανικό σινεμά και τα γαλλικά ποτάμια. Πλέον, εργάζεται ως διευθύντρια σύνταξης στο περιοδικό "Cosmopolitan", μεταφράζει ξένη λογοτεχνία, γράφει άρθρα που θα ήθελε να διαβάσει και προσπαθεί να φανταστεί πώς θα είναι ο κόσμος όταν θα ’χει μεγαλώσει η μικρή της Στεφανία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου