Καθισμένη αναπαυτικά, με ένα καρό κουβερτάκι στα πόδια απολάμβανα την εκστατική θέα που απλωνόταν μπροστά μου. Ζωγραφιστά βουνά, κατάφυτες χαράδρες, πέτρινα σπίτια σαν ψεύτικα, καμινάδες που κάπνιζαν και «αρωμάτιζαν» την ατμόσφαιρα με ζεστασιά… Τα Ζαγοροχώρια ήταν ανέκαθεν για μένα το καταφύγιο του χειμώνα μου!
Δύσκολα διαλέγεις ποιο χωριό θα επισκεφτείς στο Ζαγόρι. Είναι πολλά – 46 στον αριθμό – είναι όλα όμορφα και γραφικά, ίσως το ομορφότερο σύμπλεγμα χωριών στη χώρα μας. Είναι προορισμός όλο το χρόνο, όσο και αν οι πιο πολλοί τον έχουμε συνδέσει με το χειμώνα. Σας πληροφορώ ότι και το καλοκαίρι δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναζητούν τη δροσιά, ενώ Άνοιξη και Φθινόπωρο, η φύση μαγεύει και τα χωριά γεμίζουν από επισκέπτες. Για πολλούς προσωπικούς μου λόγους αγαπώ ιδιαίτερα το χωριό της Αρίστης και δεν έκρυψα τη χαρά μου, όταν πριν λίγες μέρες ήρθε μια πρόσκληση από το Aristi Mountain Resort για ένα τριήμερο ξεκούρασης, απόλαυσης αλλά και περιπέτειας.
Από την Αθήνα η πτήση μέχρι τα Γιάννενα κράτησε 40 λεπτά περίπου και από εκεί άλλα 40 μέχρι να φτάσουμε στο χωριό της Αρίστης. Ήταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι και μετά το θερμό καλωσόρισμα κανείς δεν θέλησε να πάει αμέσως στο δωμάτιο του. Η μεγάλη βεράντα του Aristi Mountain Resort ήταν αληθινή πρόκληση, με τις μεγάλες ξύλινες πολυθρόνες και τα καρό κόκκινα κουβερτάκια να μας περιμένουν, ενώ τα τσίπουρα και οι μεζέδες ήδη έπαιρναν τη θέση τους στο τραπέζι!
Διάσημη για τα τσίπουρα της η περιοχή, αλλά και για τα συγκλονιστικά της τυριά με κορυφαίο το Μετσοβόνε, που το απολαύσαμε με πιπέρια και καπνιστό, συνοδεία μιας γευστικότατης πατζαρόπιτας!
Η θέα μαγική: ο παραδοσιακός οικισμός της Αρίστης απλώνονταν μπροστά μας, αγκαλιασμένος από τους εντυπωσιακούς βράχους των Πύργων της Αστράκας και τα πανέμορφα χωριά Πάπιγκο και Βίκο. Τα πέτρινα σπίτια και αρχοντικά ένωναν το βαθύ γκρι τους με τα πορτοκαλιά και πορφυρά φύλλα των δέντρων, ενώ λευκός καπνός «χόρευε» απ τις καμινάδες.
Μαγεία…
Μόνο το μενού του μεσημεριού μας έκανε να σηκωθούμε από τη βεράντα καθώς έπεφτε ο ήλιος σιγά – σιγά πίσω από τις απέναντι κορυφές. Πήγα μέχρι το δωμάτιο μου, μα και αυτό δυσκολεύτηκα να το εγκαταλείψω γρήγορα. Πέτρα, σκούρο ξύλο, μια ξύλινη σοφίτα με διπλό κρεβάτι, ένα βιβλίο γεμάτο ιδέες για το τι μπορείς να κάνεις στην περιοχή, όμορφα λινά σκεπάσματα και θέα…
Η ντόπια πέτρα στους τοίχους, έδενε αρμονικά με τα ξύλινα πατώματα και τα ταβάνια, αλλά και με τα ζεστά έντονα χρώματα του χειμώνα στα έπιπλα και τα διακοσμητικά. Ο φωτισμός ατμοσφαιρικός, απαλός, τα σκούρα παράθυρα με τα εσωτερικά πατζούρια και τα λιλιπούτια μπαλκονάκια με τραπεζάκια και καρέκλες, ειδυλλιακά για μικρές προσωπικές στιγμές.
Τα μπάνια από μάρμαρα και ψηφίδα, και αρκετές πινελιές από ξύλο.
Από τα 18 δωμάτια και σουίτες κάποια διαθέτουν και τζάκι.
Πίσω στην μεγάλη τραπεζαρία, με τα μοναστηριακά τραπέζια και τα άνετα καθίσματα και καναπέδες, αποφασίσαμε για φάμε ελαφριά γιατί μας περίμενε δείπνο λίγο αργότερα.
Βλέπετε πέσαμε πάνω στην εποχή των μανιταριών και τα ζαγοροχώρια είναι σίγουρα ένας μικρός μανιταρο-παράδεισος στη γη! Μανιτάρια άγρια, κροκέτες ντόπιων τυριών με μαρμελάδα από λεμόνι, κρεατικά της περιοχής και ξανά τσίπουρο, μας επέβαλε αμέσως μετά, έναν μικρό περίπατο.
Πήραμε το αυτοκίνητο και λίγο έξω από την Αρίστη στο δρόμο προς το Πάπιγκο, πήραμε το πετρόχριστο μονοπάτι που οδηγεί στο μοναστήρι της Παναγίας Σπηλιώτισσας. Η σύντομη διαδρομή μέσα στο μαγευτικό πλατανόδασος αποκάλυψε την ιστορική μονή που είναι χτισμένη πάνω στο βράχο.
Γυρίσαμε με βήμα γοργό καθώς το σκοτάδι απλωνόταν.
Λίγη ξεκούραση στο μεγάλο σαλόνι του λόμπι με το τζάκι να σιγοκαίει και τους τεράστιους χουχουλιάρικους καναπέδες, ξεκινήσαμε για το χωριό Βίτσα, με το φεγγάρι να λούζει και να φωτίζει το δρόμο μας, σχεδόν ολόγιομο.
Στο καφέ – εστιατόριο «Κανέλα και Γαρίφαλο» (2653071671), ο ιδιοκτήτης και σεφ Βασίλης Κατσούπας μας περίμενε, με τις κατσαρόλες του να αχνίζουν! Ο ίδιος περιβαντολλόγος με εξειδίκευση στην καλλιέργεια μανιταριών, έχει δημιουργήσει ένα ολόκληρο εστιατορικό concept. Με λίγα λόγια, όλο το μενού, από την αρχή μέχρι το λικέρ στο τέλος, έχουν ως βάση τα μανιτάρια! Επιθυμία του είναι να μάθει τον κόσμο να τρώει μανιτάρια και εμείς την τιμήσαμε δεόντως! Όλα ξεκίνησαν από μια ζεστή, απίθανη μανιταρόσουπα, για να συνεχιστούν με σαλάτα πράσινη με βασιλομανίταρα και την διάσημη πίτα μπλατσαριά με μαύρα δεντρομανίταρα, με σπανάκι και αμύγδαλα, άγρια κανθαρέλλα με μαϊντανό και σκόρδο.
Για κυρίως απολαύσαμε πέστροφα ποταμίσια με αμανίτες του Καίσαρα και τρομπέτες (όλα τα παράξενα ονόματα που γράφω είναι είδη μανιταριών!), αλλά και τέλειο ριζότο με πέντε διαφορετικά ήδη από άγρια μανιτάρια και λάδι τρούφας. Τα γλυκά και το λικέρ μανιτάρι στο τέλος, μας άφησαν την ιδανική επίγευση, που μας συνόδευσε μέχρι τα πουπουλένια μαξιλάρια μας πίσω στο ξενοδοχείο…
Σάββατο στο ποτάμι!
Η επόμενη μέρα ήταν θα την χαρακτήριζα αγωνιστική, αφού στο τέλος της ένιωθα ότι ήμουν τουλάχιστον τέσσερις ημέρες διακοπές! Μετά το σούπερ γευστικό πρωινό, με ντόπια αυγά, τυριά, πίτες, σπιτικές μαρμελάδες και γλυκά, μας περίμεναν οι άνθρωποι της “Alpine Zone”, για να πάμε rafting στο Βοϊδομάτη! Βάλαμε στολές, μπουφάν, ειδικά παπουτσάκια, σωσίβια, κράνη και φύγαμε για το ποτάμι! Αυτή κι αν ήταν εμπειρία!
Ο Βοϊδομάτης ήρεμος, χωρίς δύσκολα σημεία μας επεφύλαξε μια υπέροχη βαρκάδα, με μοναδικά τοπία, πουλιά και πεταλούδες να μας ακολουθούν και γέλια πολλά γέλια πιο γάργαρα και από τα νερά του. Στη μέση της διαδρομής σταματήσαμε και ανεβήκαμε σε ένα όμορφο εξωκλήσι. Μετά από μιάμιση ώρα βαρκάδας, κατεβήκαμε το φράγμα, με εντυπωσιακό ομολογουμένως τρόπο (προσωπικά είχα πέσει μέσα στη βάρκα και δεν έκανα τίποτα από αυτά που έλεγε ο δάσκαλος Κώστας)!
Γαστρονομική εμπειρία στην Ελάτη...
Λίγο αργότερα ανηφορίσαμε για το χωριό Ελάτη, ένα από τα πιο μικρά και γραφικά και ιδιαίτερα χωριά του Ζαγορίου, για να ζήσουμε μια αξέχαστη γαστρονομική εμπειρία. Η ταβέρνα «στα Ριζά» (2653071550) ήταν γεμάτη και μέχρι να ζεσταθούμε λίγο στο τζάκι της, τα πιάτα που περνούσαν από δίπλα μας, προμήνυαν τι θα συμβεί και στο δικό μας τραπέζι.
Για 30 χρόνια ο Σάκης Στεφάνου με την οικογένεια του σερβίρουν εκλεκτά εδέσματα και περιμένουν τους καλεσμένους τους όλο το χρόνο. Όμορφα διακοσμημένος με μεράκι ο χώρος, με πιατοθήκες γεμάτες σπιτικές μαρμελάδες και λικέρ, ενώ τα μπροστινά τραπέζια, ήταν σαν να αιωρούνταν στο κενό, με τα δέντρα από κάτω να σχηματίζουν μια ατέλειωτη πορτοκαλί θάλασσα. Οι συνταγές ήταν όλες παραδοσιακές της περιοχής, με πρωταγωνιστές το κυνήγι, τα μανιτάρια και τα χόρτα του βουνού.
Απολαύσαμε Μετσοβόνε με λιαστή ντομάτα, μανιταρόπιτα και κοτόπιτα, μπαρμπουνοφάσουλα πικάντικα, αγριογούρουνο με δαμάσκηνα και κυδώνια, ζαρκάδι με γαρίφαλο και κάστανα, χοιρινό με γιαούρτι και σπανάκι, προβατίνα στη λαδόκολλα με κεφαλοτύρι και ντομάτα, γιουβέτσι με κατσικάκι βιτούλι…Δεν θυμάμαι τι άλλο, αλλά το φαγητό ήταν απλά συγκλονιστικό και δεν πρέπει κανείς να το χάσει όταν βρεθεί στην περιοχή!
Επιστροφή στο ξενοδοχείο
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και μετά από λίγη ξεκούραση στα δωμάτια, ήρθε η ώρα του spa…
Υπέροχος χώρος με υδρομασάζ , σάουνα και χαμάμ, θεραπείες μασάζ αλλά και μια μεγάλη εσωτερική πισίνα με απίστευτη θέα. Το βραδινό δείπνο, το περιμέναμε με αγωνία διότι ο σεφ του Aristi Γιώργος Γκαρνάρας, θα μας ετοίμαζε μενού degustation 5 πιάτων.
Κι αν αναρωτιέστε πότε προλάβαμε να χωνέψουμε το μεσημεριανό, σας πληροφορώ ότι ο αέρας στο Ζαγόρι και το τσίπουρο, είναι τα καλύτερα χωνευτικά. Η σάλα του εστιατορίου ήταν στολισμένη με κεριά και το μεγάλο τραπέζι στρωμένο και μας περίμενε. Τα κρασιά από το κτήμα Γκλίναβου ταίριαξαν άριστα με το θεσπέσιο μενού! Τραχανάς παραδοσιακός (ξινός) με φέτα και καπνιστό μπέικον αγριογούρουνου, αλλά και μανιτάρια του βουνού με λίγο σκόρδο και λάδι τρούφας, ενώ ακολούθησε δροσερή χωριάτικη σαλάτα με ντόπια ρίγανη, κάπαρη και φέτα Ηπείρου, που μας την σέρβιραν μέσα καλαθάκι από ψωμί. Για κυρίως είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε πέστροφα Βοϊδομάτη, γεμιστή με σπανάκι και sauce λαδολέμονου και κόκορα κρασάτου με σπιτικές χυλοπίτες (προσωπικά έφαγα και τα δυο – από λίγο).
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το cheesecake με βάση αμύγδαλου κρέμα τυριού, μέλι καρύδια και φλογέρα μπακλαβά… Ακολούθησαν τα γνωστά ποτά στο μπαρ του λόμπι, στους καναπέδες και τις μπερζέρες, με τα πειράγματα για το ποτάμι να δίνουν και να παίρνουν. Κι ύστερα ένας ύπνος, γλυκός σαν μέλι…
Η Κυριακή
ξημέρωσε με έναν τεράστιο ήλιο, πάνω από την Αρίστη. Πήραμε πρωινό και αναχωρήσαμε για τη θέση Οξιά, από όπου ένα μικρό μονοπατάκι στο χείλος του γκρεμνού αποκαλύπτει όλο το μεγαλείο τηςχαράδρας του Βίκου. Το θέαμα κόβει την ανάσα, με τους πιο τολμηρούς να σκηνοθετούν φωτογραφίες στο κενό και να τις ποστάρουν στο Facebook αποσπώντας διθυραμβικά σχόλια!
Νεαρά παιδιά χόρευαν και τραγουδούσαν, ενώ τα κλικς των μηχανών είχαν ανάψει. Κατηφορίζοντας συναντήσαμε τους... γνωστούς ενοίκους της περιοχές, τις αγελάδες που περπατούσαν ανέμελες στο δρόμο και κάναμε μια στάση στο χωριό Μονοδέντρι, με την χαρακτηριστική πλατεία και τον γέρο πλάτανο, για να πιούμε καφέ.
Αξίζει επίσκεψης η Μονή της Αγίας Παρασκευής του 15ου αιώνα που απέχει λίγο από το κέντρο του χωριού με τα πόδια. Ο μεσημεριανός αποχαιρετιστήριος μπουφές στο ξενοδοχείο ήταν χάρμα οφθαλμών και ουρανίσκων και ο αποχωρισμός ιδιαίτερα δύσκολος.
Δεν είναι τυχαίο ότι το Aristi Mountain Resort ανήκει στην οικογένεια των Small Luxury Hotels of the World, ούτε ότι έχει βραβευτεί ως «το καλύτερο παραδοσιακό ξενοδοχείο στην Ελλάδα» από τους αναγνώστες του Conde Naste Traveller. Είναι ένα resort που τιμά την ομορφιά και την αξία της περιοχής και έχει καταφέρει να κάνει διάσημο το χωριό της Αρίστης, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.
Ο κόσμος του σε υποδέχεται σαν φιλοξενούμενο στο σπίτι και αυτό φαίνεται από τα χαμόγελα, τη συμπεριφορά και τον επαγγελματισμό τους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ιδιοκτήτης του Βασίλης Ιωσηφίδης, αν και κατάγεται και μένει στη Θεσσαλονίκη, αγάπησε αυτό τον τόπο, έφτιαξε το σπίτι του, αλλά και το ξενοδοχείο ώστε να μπορεί να γνωρίσει το Ζαγόρι όλος ο κόσμος.
Έτσι και εμείς, όπως και όλοι όσοι επισκέπτονται το Aristi Mountain Resort, νιώθουν πάντοτε καλεσμένοι στο… σπίτι, το καταφύγιο, που θα ‘θελαν να ‘χουν στο χωριό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου