Είτε πάμε για ρεβεγιόν στους γονείς μας είτε με φίλους μας σε έξοδο ή με το ταίρι μας εκδρομή, προκρίνουμε τη ζεστασιά της ψυχής, που είναι ο βατήρ κάθε αφρώδους βίου. Σε περίπτωση που καλούμε οι ίδιοι στο σπίτι μας, φροντίζουμε να αποφεύγουμε τον αρχοντοχωριατισμό, που είναι η παιδική ασθένεια των νεοαφιχθέντων στο βασίλειο του Μαμωνά. Αποφεύγουμε να είμαστε overdressed, να στολιστούμε δηλαδή σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο. Εάν οι ίδιοι ή η συμβία μας δεν διακρινόμαστε στη μαγειρική τέχνη, δεν ντρεπόμαστε να ζητήσουμε βοήθεια από μια πιο ταλαντούχο συγγενή ή φίλη, ή ακόμη να απευθυνθούμε σε catering. Διαλέγουμε το καλύτερο τραπεζομάντιλο και τα πιο κομψά σερβίτσια, χωρίς να κάνουμε defile της οικοσκευής του Versace. Κυρίως, όμως, είμαστε φιλόφρονες και περιποιητικοί με τους καλεσμένους μας, προλαβαίνοντας κάθε επιθυμία τους.
Οδηγός μας αυτές τις ημέρες είναι ο στίχος του Σεφέρη: «Ζωή σου είναι ό,τι έδωσες». Προσφέρουμε δώρα όχι με εμφανή διάθεση ανταλλαγμάτων ή ως προκαταβολική μορφή επιτεύξεώς τους, αλλά ως έκφραση αισθημάτων. Τηλεφωνούμε ή επισκεπτόμαστε τους λιγότερο τυχερούς, έναν μακρινό ηλικιωμένο συγγενή ή έναν γνωστό σε ένδεια. Σκεφτόμαστε τον θυρωρό, την κυρία που ζει μόνη της στο υπόγειο, τα ορφανά της Γιουγκοσλαβίας, τα παιδιά του «Ελπίδα», τους άπορους της Βέροιας, με δυο λόγια και τους άλλους πλην του εαυτού μας. Ο αλτρουισμός μας δεν είναι θορυβώδης, ούτε επιδεικτικός. Μάλλον θα τον χαρακτηρίζαμε διακριτικό. Πέραν της διασκεδάσεως και της εκτονώσεως, ίσως είναι αυτό που μας κάνει να λάμπουμε ουσιωδώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου