Το περπάτημα προς το γήπεδο

Με αφορμή το ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό, ένας συντάκτης γράφει για αυτά τα φαντασιακά διεγερτικά λεπτά που περνά ένας άντρα πηγαίνοντας στο γήπεδο.

Είναι διαφορετικό το περπάτημα προς το γήπεδο. Διαφορετικό από οποιαδήποτε άλλα βήματα κάνεις καθημερινά ή σπανιότερα στη ζωή σου. Είναι η ανυπομονησία και η έκσταση, η προσμονή και η αδρεναλίνη που κάνουν αυτό το περπάτημα να το λησμονείς και να το ζητάς κάθε φορά που πλησιάζει η αγωνιστική.

Αυτό το περπάτημα είναι το ποδόσφαιρο, μαζί με τη φάτσα ενός τρελαμένου ΠΑΟΚτσή, την μαγκούρα ενός παππού που τον βοηθάει να ανέβει τα σκαλιά της θύρας και τα δάκρυα στα μάτια σου σε κάθε χαμένο τελικό

Έχω διαρκείας στον ................. τα τελευταία 7 χρόνια. Δεν τα λες πάρα πολλά αλλά δεν τα λες και λίγα. Και είμαι από εκείνους που πηγαίνουν στο γήπεδο, σχεδόν εμμονικά, ακόμα κι αν η ομάδα δεν τραβάει ή το πρωτάθλημα έχει χαθεί. Από αυτούς.

Μέχρι την Τετάρτη το απόγευμα δεν είχα σκεφτεί ποτέ πόσο σημαντική διαδικασία είναι το περπάτημα προς το γήπεδο. Μέχρι που άκουσα τον Θέμη Καίσαρη στο καπνιστήριο (κύριε Κώστα, καπνίζει ο γιος σου να ξέρεις) να συζητάει για αυτό. Με κατάλαβε ότι θα έγραφα κάτι για αυτό από τον τρόπο που κόλλησα όταν το συζητούσαμε. Μου καρφώθηκε να γράψω γι' αυτό το περπάτημα.

Γιατί, ξέρεις, δεν έχει τόση σημασία η απόσταση του περπατήματος. Δεν έχει σημασία το πόσα μέτρα ή χιλιόμετρα θα κάνεις για να φτάσεις στα τουρνικέ.

Σημασία έχουν οι σκέψεις που τριγυρνάνε στο μυαλό σου εκείνη την ώρα, το άγχος για το παιχνίδι που έρχεται αλλά και η προσμονή της γιορτής.

Θα μου πεις γιορτή είναι αυτά τα παιχνίδια που βλέπουμε στο ελληνικό πρωτάθλημα; Γιορτή είναι να βλέπω τα χάλια της ομάδας μου; Γιορτή είναι να βλέπω μερικά ορκ να επιτίθενται κατά αντιπάλων οπαδών, αστυνομικών και συναδέλφων δημοσιογράφων;

Για εμένα κάθε παιχνίδι είναι μια μικρή γιορτή που στήνω για τον εαυτό μου και την ομάδα μου. Βλέπω κάθε παιχνίδι ξεχωριστά όπως δηλώνει κάθε λοβοτομημένος ποδοσφαιριστής. Γιατί το γήπεδο για εμένα είναι ένα τρίωρο στο οποίο ξεχνώ κάθε καλό αλλά κυρίως κακό που συμβαίνει στη ζωή μου και αφήνομαι στην παραισθησιογενή λογική της μπάλας.

Στο δρόμο προς το γήπεδο, πάντα παρατηρώ. Νιώθοντας αυτή την έκσταση της προσμονής, κοιτώ γύρω μου φάτσες, αντιδράσεις. Προσπαθώ να δω τον εαυτό μου στους άλλους εκεί πέρα. Να δω πόσο αν ταιριάζω και κατά πόσο διαφέρω από τον πενηντάρη που πάει το γιο του στο γήπεδο, από τον 16χρονο με το κασκόλ περασμένο στο τιμόνι στο παπί.

Έχω δει παππού να περπατάει γοργά προς το γήπεδο και είμαι σίγουρος ότι πάει πιο σβέλτα απ' ό,τι για να δει τον εγγονό του. Έχω δει παρέα 18χρονων να πηγαίνουν στο γήπεδο με τις κόρες των ματιών τους πιο διεσταλμένες από τότε που βρέθηκαν για πρώτη φορά σε στριπτιτζάδικο. Έχω δει κοπέλες να χαμογελάνε μόνο και μόνο στην ιδέα ότι πλησιάζουν το γήπεδο.

Και σίγουρα είναι διαφορετική η σημερινή ημέρα που αποτελεί αφορμή για αυτό το κείμενο. Είναι πάντα ξεχωριστές οι μέρες των ντέρμπι. Και γι' αυτό είναι ξεχωριστή και η ανυπομονησία μου, λίγες ώρες πριν ξεκινήσω να περπατάω προς τη Λεωφόρο.

Το περπάτημα προς το γήπεδο δεν έχει χρώμα. Δεν έχει σημασία που εγώ φοράω πράσινα.

Την ίδια χαρά, την ίδια προσμονή, την ίδια κάψα νιώθει κι εκείνος που περπατά εκείνη την ανηφόρα από την πλατεία της Λιβαδιάς μέχρι το γήπεδο. Εκείνος που παρκάρει στο ΣΕΦ και περνάει την υπόγεια γέφυρα για να φτάσει στο Γ. Καραϊσκάκης, εκείνος που ανεβαίνει μέχρι την πάνω γωνία του γηπέδου της Νέας Σμύρνης για τυρόπιτα πριν τον αγώνα.

Είναι αυτά τα λίγα λεπτά, αμόλυντα από μια ενδεχόμενη ήττα, ξένοιαστα από σκοτούρες τις οποίες αφήνεις στο σπίτι, παρεϊστικά αν περπατάς με τους φίλους σου ή και μοναχικά αν είσαι εσύ και οι σκέψεις σου.

Εξάλλου είτε είναι οι φίλοι σου μαζί, είτε οι σκέψεις σου και άγνωστες σε σένα χρωματιστές φιγούρες, μόνος σου δεν περπατάς ποτέ πηγαίνοντας προς το γήπεδο.

(ένα μικρό δάκρυ, κάθε φορά)

Σας αφήνω τώρα. Έχω να περπατήσω μέχρι το γήπεδο. Ό,τι και να γίνει εκεί, τη χαρά που νιώθω τώρα δεν θα μου την χαλάσει ποτέ κανείς.

oneman