Η ανακοίνωση της απόσυρσης του Βασίλη Σπανούλη από την Εθνική Ομάδα μας έφερε αντιμέτωπους με το τέλος μιας εποχής για το ελληνικό μπάσκετ. Μετά το Δημήτρη Διαμαντίδη, ακόμη ένας από τους στυλοβάτες των μεγάλων επιτυχιών της “επίσημης αγαπημένης” την τελευταία δεκαετία μας αποχαιρέτησε και ήδη οι συζητήσεις για τους μελλοντικούς ηγέτες της ομάδας ξεκίνησαν....
Λογικός ο προβληματισμός, όμως ας μην ξεχνάμε πως πριν από αρκετά χρόνια, ένα άλλο κορυφαίο δίδυμο του ελληνικού -και όχι μόνο- μπάσκετ κρέμασε τη φανέλα με το εθνόσημο και παρ’ όλα αυτά η εθνική ομάδα όχι μόνο δεν χάθηκε, αντίθετα έφτασε σε ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες.
Μιλάω φυσικά για τους "Διόσκουρους" Γκάλη-Γιαννάκη, οι οποίοι ήταν και ο λόγος που παιδιά όπως ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης αποφάσισαν να πιάσουν μια πορτοκαλί μπάλα και να τρέξουν προς το ανοιχτό γήπεδο της γειτονιάς τους, ακολουθώντας τα χνάρια τους και μιμούμενοι όσα έβλεπαν στην τηλεόραση.
Τα δίδυμα Γκάλης-Γιαννάκης και Διαμαντίδης-Σπανούλης, δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείπουν από τον 3ο γύρο του Ultrex Top Men Challenge. Οι 64 Έλληνες αθλητές που ξεκίνησαν τη δική τους μάχη για την ανάδειξη του κορυφαίου των κορυφαίων, με τη δική σου ψήφο φυσικά, έγιναν πλέον 16 και οι 4 εξ αυτών ανήκουν στο χώρο του μπάσκετ. Και λίγοι είναι, έχω να σημειώσω.
Τα ζευγάρια που έχουν προκύψει παρουσιάζουν τεράστιο ενδιαφέρον, όμως κάτι μου λέει πως η πορεία για τους θρύλους του ελληνικού μπάσκετ στο Ultrex Top Men Challenge δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ. Όπως άλλωστε δεν πρόκειται να σταματήσουν εδώ και οι επιτυχίες της Εθνικής Ομάδας μπάσκετ.
Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη
Το να προσπαθήσω να παραθέσω τα κατορθώματα αυτού του διδύμου είναι περιττό. Προφανώς τα ξέρεις ήδη και το έχουν κάνει άλλοι, πολύ πιο ειδικοί, πριν από μένα.
Αυτό που μπορώ να κάνω όμως, είναι να μοιραστώ μαζί σου κάποιες από τις δικές μου αναμνήσεις των ανθρώπων που άλλαξαν το μπάσκετ στην Ελλάδα. Φυσικά δεν το έκαναν μόνοι τους, θα ήταν άδικο να το υποστηρίξω αυτό, προς το Φασούλα, το Φιλίππου, τον Καμπούρη και τους υπόλοιπους.
Όμως οι σταρ της ομάδας, ήταν πάντα ο Γκάλης με τον Γιαννάκη. Στα μάτια μου ο Γκάλης ήταν κάτι το εξωπραγματικό. Ένας Έλληνας αθλητής που μπορούσε να κερδίσει μια ομάδα μόνος του, να σκοράρει με όλους τους τρόπους και να αναγκάσει ακόμα και τους αντιπάλους του να τον αποθεώσουν.
Οι αναμνήσεις μου από τον Γκάλη είναι σκόρπιες και αρκετά θολές. Βλέπεις, όταν εκείνος μεγαλουργούσε, εγώ ήμουν ακόμα μικρό παιδάκι. Έχω δει αγώνες του, έχω παρακολουθήσει αμέτρητα στιγμιότυπα, όμως όταν είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ τα μπασκετικά τεκταινόμενα, εκείνος ήταν ήδη θρύλος. Παρ’ όλα αυτά, με αφορμή το γεγονός ότι οι Νοβίτσκι και Γκασόλ κατάφεραν (δίνοντας σχεδόν τους διπλάσιους αγώνες) να ξεπεράσουν τους πόντους του “Nick the Greek” στα Ευρωμπάσκετ, τα κατορθώματα του Γκάλη ζωντάνεψαν ξανά μπροστά μου.
Βλέποντας τους καλύτερους σύγχρονους Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες να του βγάζουν το καπέλο, ένιωσα περηφάνια, αλλά και μια μικρή στεναχώρια: Αυτά που έκανε στο φετινό Ευρωπάσκετ ο απίθανος Γκασόλ, τα έκανε παλαιότερα κι ένα δικό μας παιδί, αλλά εγώ ήμουν πολύ μικρός για να συναισθανθώ σε πλήρη βαθμό το μεγαλείο του.
Τον Γιαννάκη από την άλλη, τον έζησα λίγο παραπάνω σαν προσωπικότητα. Βλέπεις, μπορεί όταν κρέμασε τα παπούτσια του να ήμουν μόλις 10 ετών, όμως η παρουσία του στον πάγκο της Εθνικής στο χρυσό του Ευρωμπάσκετ του 2005 και στη δεύτερη θέση του κόσμου το 2006, μεγάλωσαν ακόμη περισσότερο το μύθο του.
Ο “Δράκος” κατάφερε να εμπνεύσει τα παιδιά που πιθανότατα ξεκίνησαν το μπάσκετ βλέποντας τα δικά του κατορθώματα στην τηλεόραση, οδηγώντας τα με ασφάλεια στο μονοπάτι το οποίο εκείνος είχε ανοίξει μερικά χρόνια πριν, μαζί με τον Γκάλη και τους υπόλοιπους. Ένα μονοπάτι που παραλίγο να τους οδηγήσει στην κορυφή του κόσμου.
Στα μάτια μου, ο Γκάλης ήταν ο σούπερ σκόρερ που μπορούσε να διαλύσει την οποιαδήποτε άμυνα και ο Γιαννάκης το κομπιούτερ που μπορούσε να κάνει χιλιάδες δουλειές και να εμπνέει ταυτόχρονα τους συμπαίκτες του. Το γεγονός ότι κατάφεραν για 8 ολόκληρα χρόνια να ενώσουν τις δυνάμεις τους για το καλό ενός συλλόγου, του Άρη, και να συνεργαστούν αρμονικά και στην Εθνική, τους καθιστά ακόμη πιο αξιοθαύμαστους.
Έστω κι αν δεν ήταν φίλοι, έστω κι αν για τις μεταξύ τους σχέσεις ακούγονταν πολλά, το δίδυμο Γκάλης-Γιαννάκης έγραψε μαζί ιστορία και κατάφερε να μετατρέψει το μπάσκετ στο κορυφαίο άθλημα στη χώρα.
Οι μαθητές που ξεπέρασαν (;) τους δασκάλους
Οι πρωτόγνωρες επιτυχίες στις οποίες οδήγησαν την Εθνική μας Ομάδα οι Παναγιώτης Γιαννάκης και Νίκος Γκάλης, αποτέλεσαν λαμπρό παράδειγμα για τις γενιές που γαλουχήθηκαν στα βήματά τους.
Όταν η Ελλάδα κέρδιζε τους Σοβιετικούς στο κατάμεστο Σ.Ε.Φ. το 1987, ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν 7 ετών και ο Βασίλης Σπανούλης 5. Πιθανότατα εκείνο το βράδυ κοιμήθηκαν ονειρευόμενοι πως φοράνε εκείνοι τη φανέλα της Εθνικής και την οδηγούν στην κορυφή της Ευρώπης. 18 χρόνια αργότερα, τα κατάφεραν.
Το δίδυμο Διαμαντίδης-Σπανούλης ξεκίνησε έχοντας αρκετές ομοιότητες με το δίδυμο Γκάλης-Γιαννάκης. Δυο χρόνια διαφορά μεταξύ τους, βρέθηκαν από μικροί πρωταγωνιστές στην ίδια ομάδα και θυσίασαν τους εγωισμούς τους για χάρη του συλλογικού καλού. Δεν έγιναν ποτέ φίλοι, όμως μαζί οδήγησαν την Εθνική στην κορυφή της Ευρώπης και τον Παναθηναϊκό σε αμέτρητες επιτυχίες.
Και τότε, ο Βασίλης Σπανούλης αποφάσισε πως δεν θέλει να μοιράζεται άλλο το ρόλο του πρωταγωνιστή. Αναζήτησε την ομάδα που θα του προσφέρει ηγετικό ρόλο και τη βρήκε στον “αιώνιο εχθρό” Ολυμπιακό, οδηγώντας τον δυο φορές στην κορυφή της Ευρώπης.
Σε αντίθεση με τον “στρατιώτη” Γιαννάκη, ο οποίος μπορούσε να βάλει με άνεση 30 πόντους σε κάθε παιχνίδι, όμως παραχωρούσε τη στολή του σκόρερ στον Νίκο Γκάλη, ο Σπανούλης αποφάσισε πως έπρεπε να περάσει πια σε πρώτο πλάνο. Από την μαγική τετράδα του ελληνικού μπάσκετ άλλωστε, ήταν πάντοτε ο πιο φιλόδοξος, όντας ο μοναδικός ο οποίος δοκίμασε την τύχη του στο ΝΒΑ, έστω κι αν τα παράτησε νωρίς.
Μπορεί λοιπόν το δίδυμο Γκάλης-Γιαννάκης να μην το έζησα στο έπακρο, το Διαμαντίδης-Σπανούλης ωστόσο το παρακολούθησα από την αρχή και το βίωσα σε κάθε του έκφανση. Είχα την τύχη να τους παρακολουθήσω αμέτρητες φορές ζωντανά, από απόσταση αναπνοής, καθώς ξεδίπλωναν τις σπάνιες αρετές τους και θα συνεχίσω να το κάνω, μέχρι να κρεμάσουν οριστικά τα παπούτσια τους.
Όπως τώρα ζηλεύω τους παλαιότερους που μου διηγούνται τις μπασκετικές ραψωδίες των Γκάλη και Γιαννάκη, έτσι θα με ζηλεύουν και τα παιδιά μου, όταν τους περιγράφω τις μεγάλες στιγμές που μου χάρισε το δίδυμο των Διαμαντίδη-Σπανούλη κατά τη διάρκεια της καριέρας του.
Η ιστορική συνέχεια
Τα δυο τεράστια δίδυμα του ελληνικού μπάσκετ, αγωνίζονται σε ‘τετ α τετ’ μονομαχίες με άλλους μεγάλους Έλληνες αθλητές για να βρεθούν στην τελική οκτάδα του Ultrex Top Men Challenge. Κι είμαι σίγουρος ότι αν ρωτούσα τον Γκάλη, θα ήθελε πολύ έχει για μια ακόμη φορά την πολύτιμη βοήθεια του Γιαννάκη. Το ίδιο ισχύει και για τον Σπανούλη, ο οποίος δεν θα έλεγε όχι στις ασίστ του Διαμαντίδη. Μπορεί να βρίσκονται πλέον σε αντίπαλα στρατόπεδα, ωστόσο ποτέ δεν έκρυψαν την εκτίμηση που τρέφουν ο ένας για τον άλλο.
Και με τη βοήθεια ο ένας του άλλου, η νίκη στο Ultrex Top Men Challenge θα ήταν σχεδόν σίγουρη.
Όπως σίγουρο είναι και το γεγονός πως το ελληνικό μπάσκετ έχει λαμπρό μέλλον μπροστά του. Οι χρυσές σελίδες που έγραψαν οι Γκάλης-Γιαννάκης στο βιβλίο των επιτυχιών της Εθνικής ομάδας μπάσκετ αποτέλεσαν την πηγή έμπνευσης και τον οδηγό για τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη.
Εκείνοι, έγραψαν τις δικές τους χρυσές σελίδες και πλέον περιμένουμε το επόμενο δίδυμο, που θα χαρίσει στην Ελλάδα μετάλλια και θα μας κάνει περήφανους. Το μόνο βέβαιο είναι πως το Ultrex Top Men Challenge του 2030 θα περιλαμβάνει τουλάχιστον δυο ακόμη μεγάλους Έλληνες μπασκετμπολίστες.
Γιατί το μπάσκετ θα είναι πάντα το άθλημα που θα μας χαρίζει αθλητές παγκόσμιας κλάσης και επιτυχίες οι οποίες θα μας γεμίζουν περηφάνια. Τα θεμέλια που έβαλαν ο Γκάλης με τον Γιαννάκη είναι πολύ γερά, ο Σπανούλης κι ο Διαμαντίδης με την παρέα τους φρόντισαν να προσθέσουν έναν ακόμη όροφο και τώρα μπορούμε να απολαύσουμε το οικοδόμημα να μεγαλώνει διαρκώς.
Μπες στο Ultrex Top Men Challenge και βοήθησε τους θρυλικούς μας μπασκετμπολίστες να φτάσουν στην κορυφή. Συνηθισμένοι είναι άλλωστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου