Lost... αλλιώς η "απώλεια"
Και έρχεται κάποια στιγμή που έρχονται στη ζωή σου τα πάνω κάτω. Εκείνη τη στιγμή τηςαπώλειας. Μιας απώλειας που δεν την περιμένεις. Γιατί ποτέ δε περιμένεις να χαθεί ένας άνθρωπος νέος, γεμάτος ζωή, γεμάτος πάθος, ένταση, δημιουργία, ενέργεια.
Γι' αυτό και δεν ένιωθες ποτέ την ανάγκη να τον δεις. Να του μιλήσεις. Να πιεις ένα ποτό ξανά μαζί του. Να χορέψεις. Να γελάσεις. Να μοιραστείς στιγμές.
Πιστεύεις πάντα ότι υπάρχει χρόνος.
Νομίζεις πως πάντα θα υπάρχει κάπου γύρω σου. Ξέρεις τα στέκια που συχνάζει. Είσαι σίγουρος ότι όποτε το επιθυμήσεις θα είναι εκεί. Και, όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Γιατί ποτέ, ποτέ δεν ξέρεις τι παιχνίδια παίζει η ζωή. Και αυτή τη φορά το παιχνίδι ήταν άσχημο.
Πρέπει να δουλέψω και δε μπορώ. Δε μπορώ να σκεφτώ. Νιώθω το μυαλό μου θολωμένο. Μια πίκρα υπάρχει μέσα στο στόμα μου. Μια πίκρα υπάρχει παντού.
Μια τρέλα έχει γεμίσει το μυαλό μου. Η ανικανότητα να δεχτείς τη πραγματικότητα. Αυτό. Η απόλυτη άρνηση. Από εχθές οδηγώ. Διαλέγω έρημους δρόμους. Η κατάσταση με εξυπηρετεί. Είμαι ακόμα στην επαρχία. Χάνομαι σε κάτι λόγγους. Δε θέλω να βλέπω κανέναν.
Και από την άλλη… θέλω να τους δω όλους.
Ξαφνικά θέλω να τρέξω να δω όλους όσους εκείνους έχω παραμελήσει. Όλους εκείνους που αναβάλω να δω εγκλωβισμένη στην αστεία ζωή μου. Στην άπειρη δουλειά μου. Στην ηλίθιαπραγματικότητα μου.
Έχω βάλει ένα κρασί. Έχω ζαλιστεί. Έχω γεμίσει το τασάκι και προσπαθώ να εκφράσω την απόγνωση μου. Τον πόνο δεν μπορώ να τον εκφράσω. Ούτε λόγο.
Άρνηση. Κάθε ένα λεπτό το πρόσωπο του μου έρχεται στο μυαλό μου. Θέλω να νομίζω ότι ζει. Αποφάσισα να φαντάζομαι ότι έφυγε κάπου μακριά. Δε θέλω να δεχτώ τίποτα άλλο. Ούτε συζήτηση.
Δε θέλω κανείς ξανά να μου μιλήσει για απώλεια. Μόνο για φυγή. Για έξοδο. Για αναχώρηση. Για ταξίδι.
Πίκρα. Απίστευτη πίκρα. Χάσιμο...
Που είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε; Που πάμε; Τι προτεραιότητες έχουμε στη ζωή μας; Πότε σηκώνουμε το τηλέφωνο να αναζητήσουμε όσους έχουμε να δούμε καιρό; Πότε αποφασίζουμε να τους δούμε, να τους αγγίξουμε, να χαθούμε στα μάτια τους;
Φέτος μετά από 24 χρόνια πήρα την απόφαση να κάνω το βήμα και να επιστρέψω στο χωριό του πατέρα μου. Για τον πατέρα μου. 24 χρόνια μου έλειπαν εικόνες, τόποι και άνθρωποι και δεν αποφάσιζα να έρθω να τα δω. Και μόλις άρχισα να ενώνω τις γέφυρες με το παρελθόν μου ήρθε αυτό για να μου θυμίσει πως ακόμα και αυτούς που βρίσκονται μόνο μερικά χιλιόμετρα μακριά μου, τους έχω χάσει λόγω της προσκόλλησης μου στην άθλια ρουτίνα μου.
Μου έρχονται πρόσωπα συνέχεια στο μυαλό. Πρόσωπα αγαπημένα. Φωνές που ίσα που θυμάμαι τη χροιά τους. Φωνές που έχουν συντροφέψει τα πιο όμορφα κεφάλαια της ζωής μου.
Μου έρχεται και κάθε ένα λεπτό στο μυαλό το πρόσωπο εκείνου που δε θα ξαναδώ.
Προλαβαίνω; Προλαβαίνω να πω σε όσους θέλω ότι τους αγαπώ; Ότι τους έχω μέσα στη καρδιά μου; Ότι δε θέλω πια να τους ξαναχάσω; Προλαβαίνω να γίνω και πάλι μέρος της ζωής τους;; Γιατί; Γιατί άφησα τόσο χρόνο να χαθεί; Γιατί; Γιατί πιστεύουμε ότι είμαστε για πάντα;
Γιατί ξοδεύουμε τον χρόνο μας μακριά από όσους νομίζουμε ότι θα είναι πάντα εδώ; Ποιος μας έπεισε ότι υπάρχει το πάντα;
Ποτέ δε πιστεύαμε στο πάντα.
Πάντα κοροϊδεύαμε τα πάντα. Ξαφνικά πως παρασυρθήκαμε από αυτή την ψεύτικη,καταστροφική λέξη;
Γιατί δεν αρχίζουμε από σήμερα να αγαπάμε το σήμερα; Το τώρα;
Λένε πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Δε το πιστεύω. Δεν είχε κανένα λόγο να ταξιδέψει μακριά μας. Κανένα. Έπρεπε να μείνει εδώ. Αν θέλω να βρω ένα λόγο που έφυγε είναι ότι το έκανε για να μας μάθει να αγαπάμε τους φίλους μας και να κάνουμε τα πάντα για να τους έχουμε όπως πρέπει στη ζωή μας. Αν θέλω να βρω ένα λόγο.
Θλίβομαι πραγματικά που έπρεπε να συμβεί κάτι τόσο σκληρό για να καταλάβω τι είναι σημαντικό στη ζωή. Είμαι θλιμμένη και θλιβερή ταυτόχρονα. Και σήμερα, λίγο πριν τελειώσει ένας πικραμένος Αύγουστος της ζωή μου, θέλω να υποσχεθώ σε αυτόν που έφυγε και σημάδεψε όλων μας τις ζωές πως εγώ θα προσπαθήσω να είμαι συνεπής σε όσα και όσους αγαπώ.
Θέλω να βλέπω τα πρόσωπα τους μπροστά στο δικό μου. Να πιάνω τα χέρια τους και να τα ζεσταίνω μέσα στα δικά μου. Θέλω να ακούω τις φωνές και τα γέλια τους. Να παρακολουθώαπό κοντά τις ζωές τους. Να είμαι κοντά στην ανάγκη τους. Θέλω να περνάω τις μαύρες νύχτες μου μαζί τους.
Να γεμίζω τη ζωή μου από τις φωτεινές σκέψεις τους. Θέλω να γέρνω στην αγκαλιά τους και να γίνομαι όλη μια αγκαλιά για χάρη τους.
Θέλω να είμαι εκεί. Εκεί κοντά τους. Στο τώρα και στο σήμερα.
Θέλω να ανακαλύπτω νέες ώρες μέσα στη μέρα μου για εκείνους. Θέλω οι ημέρες μου να έχουν το άρωμα τους. Θέλω οι φίλοι μου να γίνουν το νερό και το οξυγόνο μου. Το κρασί και το τσιγάρο μου. Το φως και το σκοτάδι μου.
Αγαπημένοι μου.
Όσοι έχετε φύγει και όσοι είστε ακόμη εδώ. Θέλω να μοιραστώ τη ζωή μου μαζί σας. έτσι όπως ξεκίνησα και χάθηκα στο δρόμο.
Θέλω να ξαναβρεθώ στο δρόμο. Στο δρόμο μας. Θέλω να είστε ο δρόμος μου και το πιο όμορφο ταξίδι. Αυτό το βράδυ, θα τυλίξω για τελευταία φορά τα χέρια μου γύρω από τα πόδια και θα αφεθώ στη μοναξιά των αναμνήσεων μου. Από αύριο το πρωί θα είμαι και πάλι μαζί σας. Γιαεκείνον που μόνο χαρά και μοίρασμα ήξερε. Για εμένα. Για όλους τους φίλους μου.
Για τη ζωή που δεν περνάει μακριά τους.
galsnguys
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου