Πες μας μπαμπά για τα Χριστούγεννα…

...για την Φάτνη, τον Ιωσήφ, την Παναγίτσα και το Χριστούλη, τους Μάγους και τ' Αστέρι…

Πάντα αυτές τις μέρες οι ψυχές μας γλυκαίνουν, ζεσταίνονται, μετράνε αντίστροφα ως το ξημέρωμα των Χριστουγέννων.Θυμόμαστε τα χρόνια που σαν παιδιά καρτερούσαμε τον ερχομό του μικρού Χριστού… που πάντα Γεννάται…

δεν γεννήθηκε ούτε θα γεννηθεί… Γεννάται. Ο ενεστώς… διαρκείας. Και εμείς ελπίζουμε πως αυτή η διάρκεια πάντα θα μας σκεπάζει, όπως οι γονείς μας όταν μετά το βραδινό παραμύθι σκέπαζαν τα ονείρατα μας και μας σταύρωναν για καληνύχτα.

Τα χρόνια κύλησαν και πήραμε και εμείς την θέση τους, εκεί δίπλα σε ένα μικρό κρεβάτι με ένα βιβλίο παραμυθάδων στο χέρι, με μια φωνή ψιθυριστή στο σκοτάδι να διηγείται ότι μπορεί να ταξιδέψει στο όμορφο, να γαληνέψει μια παιδική ψυχή στην αγκαλιά του φύλακα Αγγέλου της. Τούτες τις νύχτες τις καρτερικές τα βιβλία των παραμυθάδων ας πάνε στην άκρη. Και οι φωνές μας οι ψιθυριστές ας γίνουν πιστευτές και ας πιάσουν να διηγούνται αυτά που γίνηκαν τότε… Μα αν δεν τα πιστεύουμε εμείς στ' αλήθεια πως θα νοιώσουν τις ιερές αλήθειες οι εύφορες παιδικές ψυχές;

Αν εμείς δεν ξέρουμε όλες τις ιερές λεπτομέρειες εκείνης της συγκλονιστικής για τον άνθρωπο νύχτας, τι θα διηγηθούμε στα μικρά μας; Πόσοι γνωρίζουμε πως ο Χριστός γεννήθηκε Ξημέρωμα Κυριακής… Πόσοι γνωρίζουμε για το ταξίδι των μάγων μαζί με το αστέρι, τον συμβολισμό των δώρων… την Θεϊκή εμφάνιση στους αγραυλούντες ποιμένες… Ή καλύτερα πόσοι από εμάς πιστεύουμε, ότι όλα αυτά συνέβησαν πραγματικά και ότι δεν αποτελούν απλά το σενάριο σε μια καλοσκηνοθετημένη σχολική γιορτούλα με τα παιδιά μας να υποδύονται ρόλους μπροστά από τις κάμερες και τις φωτογραφικές μας μηχανές;

Απόψε το βράδυ θα διηγηθώ την ιστορία με τον εκ δεξιών ληστή, αυτόν που… λήστεψε τον Παράδεισο με το Μνησθητί μου Κύριε. Είχε συναντήσει την Ιερή Οικογένεια κατά την φυγή της στην Αίγυπτο… μα μόλις αντίκρυσε τον Σωτήρα στην αγκαλιά της Παναγιάς έκανε πίσω και δεν προχώρησε στα σκληρά του σχέδια, λέγοντας πως αν ποτέ ο Θεός κατέβαινε στη γη, θα έπαιρνε την μορφή αυτού του μωρού… Την διάβασα σε έναν λόγο του Αγίου Νικολάου του Βελιμίροβιτς. Αυτήν και πολλές άλλες θαυμαστές αλήθειες εκείνης της λυτρωτικής για το ανθρώπινο γένος Θεϊκής απόφασης… Να κατέβει ο Θεός επί γης και να ανέβει ο άνθρωπος στον ουρανό…

Όλα τα βράδια που απομένουν μέχρι το ξημέρωμα της του Χριστού Γεννήσεως,θα θυμάμαι μια τέτοια αληθινή Ιστορία να την λέω ψιθυριστά εκεί δίπλα στις αγγελικές ψυχούλες… Να μην ξεχάσω όμως, κάθε τέτοια αληθινή διήγηση να την ξεκινάω όχι με το Μια φορά και έναν καιρό, μα με την φράση Τω καιρώ εκείνω…

Τα Χριστούγεννα δεν είναι παραμύθι… μα η πιο γλυκιά παραμυθία της ανθρώπινης ψυχής…

πηγη