H φετινή τηλεοπτική και κινηματογραφική σεζόν έρχεται να αναβιώσει για τα καλά το σιχαμένο είδος του δον Ζουάν. Είτε πρόκειται για τον ‘μου θυμίζεις το Jersey Shore’ Joseph Gordon-Levitt, που προτιμά το you porn από την Scarlett Johansson. Είτε για τον λέλεκα παρτενέρ του Ricky Gervais που προσπαθεί μάταια να σκοράρει με τις bimbo του Λος Άντζελες στο Hello Ladies.
Οι αφορμές
Δεν υπάρχει κριτικός στον πλανήτη που να μην έχει πέσει να προσκυνήσει τον Joseph Gordon-Levitt. Σεναριογράφο, σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή του εξαιρετικού Don Jon που προσπαθεί να δείξει πόσο επηρεασμένοι από το πορνό είναι οι άντρες (και, αντίστοιχα, από τις ρομαντικές κωμωδίες) οι γυναίκες.
Κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι, ακόμη και αν είχες την Scarlett να σε περιμένει στο κρεβάτι, θα έμπαινες στον πειρασμό να σηκωθείς κρυφά, να πας στο σαλόνι, να ανοίξεις το laptop, να βάλεις το άλλο χέρι εκεί που συνήθιζε και ο Al Bundy και να δεις τι καινούργια ΧΧΧ βιντεάκια έχουν κυκλοφορήσει το τελευταίο 24ώρο.
Εξίσου καλό, αν και έχω δει μόλις ένα επεισόδιο, φαίνεται να είναι και το Hello Ladies. Πρόκειται για την πρώτη σόλο προσπάθεια του Stephen Merchant, του δίμετρου (κυριολεκτικά) παρτενέρ του Ricky Gervais στο The Office (σ.σ. άρα και βαθύπλουτου), που μας δείχνει πόσο δύσκολο είναι να μην μοιάζεις με τον Channing Tatum (και επιπλέον να είσαι τσιγκούνης) και να προσπαθείς να βγάλεις γκόμενα στο Λος Άντζελες.
Soon to be classic η σκηνή που αναγκάζεται να παραγγείλει ποτά για όλη την παρέα της στάρλετ που ψήνει, μόνο και μόνο για να τα χύσει όλα πάνω του στην προσπάθεια του να βάλει το σκαμπό του όσο πιο κοντά της μπορεί.
O πρώτος που σου έρχεται στο μυαλό
Elizabeth Hurley, Heather Graham και Beyonce είναι τρεις από τις πολλές γυναίκες (σ.σ. όλες οπλισμένες ως τα δόντια) που πέρασαν από τη ζωή του Austin Powers. Ναι, προφανώς και πρόκειται για κωμωδία. Αλλά ο Mike Myers κατάφερε, μέσα στην παρωδία, να αποτυπώσει μια χαρά όλη τη γελοία αυτοπεποίθηση ενός μέσου αρσενικού (με άθλια δόντια) που πιστεύει ότι έχει τα προσόντα για να ρίξει οποιαδήποτε γυναίκα εκεί έξω.
Ο πρώτος που θα έπρεπε να σου έρχεται στο μυαλό
O Rob Schneider είναι τόσο απαράδεκτα απαράδεκτος ως ηθοποιός και προσωπικότητα γενικότερα, ώστε ακόμη και ως Deuce Bigelo-Male Gigolo, προκαλεί θλίψη και όχι γέλιο.
Αν και δεν μπορούμε παρά να του αναγνωρίσουμε τις scouting του ικανότητες από την στιγμή που στο σίκουελ (σ.σ. ναι, κάποιος ενέκρινε το σίκουελ) επέλεξε τον Κώστα Σόμμερ ως την ευρωπαϊκή version του.
Ίσως το καλύτερο που θα είχε να κάνει είναι να παρακαλέσει τον Will Ferrell να του μάθει πώς να κάνει ένα μισογύνη γυναικά να φαίνεται πραγματικά αστείος. Με άλλα λόγια να του εξηγήσει πως σκέφτηκε και τελικά πραγματοποίησε τον έξοχο Ron Burgundy του Anchorman.
Αυτός που σταμάτησε να είναι αστείος
Υπάρχουν ορισμένοι ηθοποιοί που δεν θα έπρεπε ποτέ να παίζουν σε ρομαντικές κωμωδίες. Ξεκινώντας από τον Eddie Murphy που για κάποιο ανεξήγητο λόγο αποφάσισε το 1992 (σ.σ. την εποχή δηλαδή που ήταν ακόμη αστείος) να υποδυθεί ένα γυναικά μεγαλο-διαφημιστή που και πηδάει τη μισή εταιρεία και καταφέρνει να καταλήξει στο πλευρό της Halle Berry.
Είναι επιεικώς κάκιστος. Κυρίως γιατί πρόκειται για ένα σεσημασμένο άντρα με ‘βρώμικη’, τύπου Michael Douglas αύρα, που δεν σε πείθει ότι θα μπορούσε ποτέ να δίνει δεκάρα για τον έρωτα. Εντός ή εκτός οθόνης.
Ενώ αντίστοιχα π.χ. ο Μatthew Μcconaughey στο Ghost of Girlfriends Past, που είναι εξίσου άθλιος και γυναικάς, δεν σε απωθεί. Σε πείθει ότι μπορεί να αλλάξει. Εντός ή εκτός οθόνης.
Στην ίδια κατηγορία με τον Eddie Murphy ανήκει πάντως δικαίως και ο Mel Gibson του What Women Want. Εκεί που υποδύεται επίσης ένα γυναικά διαφημιστή ο οποίος, μετά από ένα ατύχημα, γίνεται ακόμη πιο ακαταμάχητος επειδή ακριβώς γνωρίζει τι σκέφτονται οι γυναίκες.
Ο Λατίνος γλίτσας
Πριν το Χόλυγουντ (και ο Woody Allen) συνειδητοποιήσει την ύπαρξη του Javier Bardem, o Antonio Banderas ήταν το πρότυπο του Λατίνου εραστή. Ένα πρότυπο τόσο λιγδιασμένο, κοινότυπο και φθηνό που δεν κατάφερνε να τo κάνει να φαίνεται πιο μάτσο ούτε και η Angelina Jolie όταν τον ίππευε σαν φοράδα στο Original Sin.
Είναι πραγματικά να απορείς που ένας τέτοιος άνθρωπος κατάφερε να κάνει καριέρα. Μια λέξη που, στην περίπτωση του, σημαίνει απλά ένα σύνολο από κακές ταινίες.
O πραγματικά τρομακτικός
Εύγε στον Paul Thomas Anderson που έπεισε τον Tom Cruise να μας δείξει πόσο απελπιστικά πειστικός –και εκφοβιστικός- μπορεί να γίνει (ή, κατά κάποιους, είναι στην πραγματικότητα) ως ο περιβόητος sex guru Frank TJ Mackey του Mangolia.
Άσε που είμαι βέβαιος ότι η ‘Respect the cock-Tame the pussy’ομιλία του ανήκει στα my favorites κάθε επίδοξου βιαστή ή serial killer εκεί έξω.
Αυτούς για τους οποίους θα φάω κράξιμο
Καλός, χρυσός και άγιος ο Woody Allen. Αλλά αν δεν έγραφε ο ίδιος τις ταινίες του (και, επίσης, δεν φρόντιζε να κοστίζουν ψίχουλα) ούτε ο πιο ανώμαλος casting director δεν θα του έδινε, ακόμη και αν ήταν αδελφός του, να παίξει ορισμένους από τους ρόλους που έχει γράψει για τον εαυτό του.
Πάντως, αφού το κράξιμο θα το φάω ούτως ή άλλως, θα ήθελα να ‘τολμήσω’ να συμπεριλάβω εδώ και τον Johhny Depp του Δον Ζουάν και του Chocolat. Σόρι, αλλά όσο και να εκτιμούσα κάποτε τον Γιαννάκη, στους ρόλους γκόμενους δεν με πείθει καθόλου. Για την ακρίβεια αισθάνομαι ότι εκπροσωπεί (με τον πλέον ιδανικό τρόπο) το ξενέρωτο Άρλεκιν στερεότυπο του γκόμενου που έχει στο μυαλό της κάθε γυναίκα. Κομπλέ με την κιθάρα του.
Πάντα με την εξαίρεση του Private Resort, μιας σεξοκωμωδίας του 1985 στην οποία ήταν (και έπαιζε) ένα ξαναμμένο πιτσιρίκα. Εκεί, μάλιστα. Έπειθε ρε παιδί μου ότι τον νοιάζει κάτι άλλο πέρα από την τέχνη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου