Αλπική εμπειρία στα Πιέρια

Ο Oλυμπος είναι μόνος και μοναχός του σε όλη τη Γη. Φαντάζει μοναδικός, έτσι όπως κορυφώνεται στον Μύτικα, στον Θρόνο του Δία, μοναχικός, χωρίς να συμβιβάζεται με κάποιο άλλο βουνό δίπλα του. Και με τον Κίσαβο, που τον χωρίζει από τον Κάτω Ολυμπο, μια ειδυλλιακή φλέβα νερού στην κοιλάδα των Τεμπών, σε διαμάχη, λένε, ότι βρίσκεται. Στην πίσω πλευρά του, όμως, στη βόρεια, εξελίσσεται μια απίθανη γειτονία με τα Πιέρια όρη. Ισως γιατί και τα Πιέρια είναι θεϊκά βουνά. Ηταν ο τόπος των Μουσών, τις οποίες γέννησε ο πατέρας τους, ο Δίας, όταν ρώτησε τους θεούς τι τους λείπει και εκείνοι του απάντησαν οι Μούσες. Ελειπε στους θεούς η ξεγνοιασιά και η λήθη των καθημερινών φροντίδων. Αν και ο Δίας έσμιξε εννέα ημέρες με τη Μνημοσύνη, οι εννέα κόρες τους δεν ενδιαφέρονταν για τίποτε άλλο εκτός από το τραγούδι.

Από τις πιο προχωρημένες ιδέες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού είναι η θρησκεία του. Ηταν ένας ιδιοφυής τρόπος να αδειάζουν το μυαλό τους που το βασάνιζαν οι ασύλληπτες μέχρι τότε από τον ανθρώπινο νου ιδέες τους. Η φιλοσοφία τους, ιδιαιτέρως του Πλάτωνα, ήταν περισσότερο υπερβατική από τη θρησκεία τους. Οι θεοί πατούσαν στη γη, στις κορυφές και στις πλαγιές των βουνών, στα σκιερά δάση, στις πηγές που έσμιγαν και γίνονταν ποτάμια, τραγουδούσαν, χόρευαν, ερωτεύονταν, ζήλευαν, διασκέδαζαν, απολάμβαναν την ομορφιά. Η χάρη των θεών και η χαρά της ζωής ήταν πολύ κοντά, όπως ο Ολυμπος με τα Πιέρια.

Ολύμπια ηρεμία

Θυμόμαστε τον στίχο από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή «Αιώνιος δυνάστης κυβερνάς στη λαμπερή φωτοχυσία του Ολύμπου» καθώς είχαμε μπει λίγο πριν από το ηλιοβασίλεμα στον δρόμο μεταξύ θεών και Μουσών, μεταξύ Ολύμπου και Πιερίων. Ηταν πραγματικά χαρά Θεού. Οι καταρράκτες των αχτίνων, απείρως μεγαλόπρεποι από τους πραγματικούς, μικρούς, καταρράκτες στη χαράδρα του Ενιπέα και στο ρέμα του Ορλιά, κατρακυλούσαν στις πλαγιές από κορφή σε κορφή των δέντρων μέχρι την άσφαλτο προς Αγιο Δημήτριο, Λιβάδι και Ελασσόνα, και με τον ίδιο τρόπο ανηφόριζαν πηδώντας πάνω από τα ισκιώματα, στα Πιέρια. Τις ακολουθήσαμε βιαστικά από τη διασταύρωση μετά τη Μηλιά (15 χλμ. από την Κατερίνη), προς τη Μεσαία και την Ανω Μηλιά (6 χλμ.).

Φτάσαμε σε αυτό το απίθανο μπαλκόνι της Ανω Μηλιάς, απέναντι στο θεϊκό βουνό, όταν οι φωτοκαταρράκτες είχαν κοπάσει και μόνο ένα ρόδινο χάδι του ήλιου διατηρούνταν ακόμη στην κορυφογραμμή της επιβλητικής σιλουέτας του Ολύμπου. Ο Θρόνος του Δία αναδυόταν γυμνός από τις χιονοσκέπαστες πλαγιές σαν ένα μνημείο της χαράς της ζωής. Και οι χάρες της ζωής βρίσκονταν δίπλα μας, γύρω μας, η εκπληκτική θέα του πιο φορτισμένου με σύμβολα βουνού στη Γη, το σκούρο σιρίτι των βαθυπράσινων δασών, των κόκκινων κεραμοσκεπών των σπιτιών που ανέδιδαν από τις καμινάδες τους τη ζεστασιά τους, το τραπέζι που είχε στρώσει κάτω από το «μπαλκόνι» μας, ένα χιλιόμετρο πιο ψηλά από τη θάλασσα του Θερμαϊκού, ο Κώστας Νατσιός, στο εστιατόριό του, Αγνάντι του Κώστα. Μετά την πανδαισία με κότσι χοιρινό στον φούρνο, γίδα στη γάστρα, λάχανο και ντομάτα τουρσί, αρνάκι σούβλας, γίδα βραστή, κοτόπουλο με τραχανά, έρχεται και το υπέροχο γλυκό κολοκύθα από τα χέρια της Ελένης, της γυναίκας του. Και τότε θυμόμαστε πάντα την κυρία Δέσποινα, αρχοντική μέσα στο καμαράκι της με την ξυλόσομπα στη Μεσαία Μηλιά, και το υπέροχο γλυκό της από άγρια φιρίκια που ονομάτισαν τις τρεις Μηλιές.

Οταν τα βουνά σμίγουν

Κάθε ξεστράτισμα στις πλαγιές των Πιερίων είναι μια θεαματική εμπειρία. Και η πρώτη πρόκληση για να βγεις από τον κεντρικό δρόμο και να πιάσεις τα μονοπάτια των τραγουδιών προς το Ελατοχώρι (15 χλμ. από τη διακλάδωση) είναι αυτή, κάπου 13 χλμ. από την Κατερίνη. Βρία, Ρητίνη, Παλιό Ελατοχώρι, Ελατοχώρι, χιονοδρομικό κέντρο (8 χλμ. από το Ελατοχώρι). Στο Παλιό Ελατοχώρι ανωθρώσκει από τις εστίες το άρωμα της παράδοσης και δίδεται μια συναυλία από τις μελωδίες της φύσης. Στην πλατεία χτυπούν τα ξερά καρύδια καθώς πέφτουν στο καλντερίμι και τα ώριμα μήλα όταν αποχωρίζονται από το μητρικό κλαδί. Θροΐζει το νερό από τους κρουνούς της βρύσης του οικισμού και κελαρύζει το ρέμα πιο κάτω στη ρεματιά.

Το Ελατοχώρι είναι η ατμόσφαιρα του χειμώνα στους μοντέρνους καιρούς. Ομως οι ζεστές γωνιές δεν σε κρατούν μέσα. Βγαίνεις στον δρόμο για το χιονοδρομικό κέντρο και γεμίζουν τα μάτια σου συνδυασμένες, εκπληκτικές εικόνες των Πιερίων και του Ολύμπου. Το ντοκυμαντέρ αρχίζει από το πλάτωμα του Semeli Resort. Από εκεί ανοίγεται ένας από τους πιο ωραίους δασικούς δρόμους που μπορεί να συναντήσει ο περιηγητής των ελληνικών βουνών. Στρωμένος με τα κίτρινα φύλλα των οξιών και οριοθετημένος από τις λυγερόκορμες σιλουέτες τους και τις χρυσές φυλλωσιές τους, μπαίνει στο δάσος. Ξύλινες πινακίδες δείχνουν σύντομους περιπάτους μέσα στα γήινα χρώματα του βουνού, βρύση Αυγέρως (1 χλμ.), ρέμα Αυγέρως (1,5 χλμ.), βρύση Τσαΐρια (300 μ.).

Ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος όλο και ανεβαίνει προς τις πίστες που έχουν τα ονόματα των Μουσών - Κλειώ, Ερατώ, Θάλεια - έως και 2.040 μέτρα επάνω από την ακτογραμμή της Πιερίας που αχνοφαίνεται κάτω μέσα από τα ανοίγματα της ομίχλης. Κανείς θνητός από τη βουλή του Δία δεν μπορεί να ξεφύγει, τραγουδούσε με το άγγιγμα των Μουσών ο Ησίοδος. Και πράγματι, ο Ολυμπος αναδύεται μέσα από τα πουπουλένια διαζώματα της ομίχλης και υψώνεται στον ουρανό πάνω από όλα τα γήινα. Το αραχνοΰφαντο πέπλο της ομίχλης σηκώνεται σε κάποια σημεία της διαδρομής για να φανούν κάτω οι κεραμοσκεπές του Ελατοχωρίου, τακτοποιημένες στο πλάτωμα των Πιερίων με φόντο την κορυφογραμμή του Ολύμπου. Είναι από τις εικόνες που αξίζει να ζεις για να τις δεις. 

tovima