... Τίποτα άλλο!»
Σας θυμίζει κάτι αυτή η φράση;
Όλοι έχετε συναντήσει γύρω σας ανθρώπους που έχουν την τάση να εκφράζονται συχνά μευποκοριστικά ακόμη όμως και αν δεν εκφράζονται ζουν με αυτά. Φέρτε στη μνήμη σας έναν από αυτούς και προσπαθείστε να τους σκιαγραφήσετε μαζί μου.
Άνθρωποι που συνηθίζουν ακόμη και στον ελεύθερο τους χρόνο να αναμασούν την καθημερινότητα τους. Μιλούν για τη δουλειά τους, το σπίτι τους, τα παιδιά τους, το τέλειο μικρόκοσμο τους που τον ελέγχουν πλήρως, αρέσκονται να κρίνουν τους ανθρώπους καιοργίζονται με τους πολιτικούς που τους εξασφάλισαν τα προς το ζην και πιθανόν και τα προς το ζην των παιδιών τους. Δεν εμβαθύνουν ποτέ στα αίτια της σημερινής πολιτικής κατάστασης και φυσικά δεν αναλογίζονται αν και οι ίδιοι φέρουν ευθύνη.
Πάντα φταίνε οι άλλοι για τη μάλλον όχι δεινή θέση που βρίσκονται οι ίδιοι…
Αξιοσημείωτο είναι το ότι αυτοί δεν είναι οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν πραγματικές δυσκολίες. Δεν είναι αυτοί που έχουν χάσει τη δουλειά τους, δεν είναι αυτοί που δεν έχουν καν σπίτι, δεν είναι αυτοί που μεταναστεύουν για ένα καλύτερο αύριο αλλά είναι αυτοί οι οποίοι είναι οι ευνοημένοι, αυτοί που τους χαρίστηκαν πράγματα στη ζωή δίχως κόπο και δίχως πόνο, αυτοί που διατηρούν αυτό το σπιτάκι, τη θεσούλα και το φαγάκι, αυτοί που δεν επιτρέπουν να εισβάλλει κανείς στο μικρόκοσμο τους.
Αντί, λοιπόν, να είναι ευγνώμονες για τη ζωή που έχουν, διακρίνονται από μια μίζερη ηρεμία και θέλουν και οι άλλοι να μετέχουν σε αυτήν.
Εγκλωβισμένοι στο είναι τους δε θέλουν να ενοχληθούν κοιτώντας τριγύρω τι συμβαίνει. Αρκεί που οι ίδιοι έχουν διαφυλάξει το βιοτικό τους επίπεδο. Τρέμουν, όμως, πάντα στην ιδέα οποιασδήποτε μεταβολής του.
Τέλος της σκιαγράφησης! Έχετε κάτι σημαντικό να συμπληρώσετε;
Μια αλήθεια, ίσως… οι περισσότεροι από μας γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε με πυξίδα το παραπάνω μικροαστικό μοντέλο! Όσοι το έχουν αντιληφθεί ενεργοποιούνται και προσπαθούν νασκοτώσουν αυτό το μικροαστικό πέπλο με ένα και μόνο όπλο που είτε ήρθε στα χέρια τους βίαια, είτε ήρθε σταδιακά λόγω συνειδητοποίησης των επιπτώσεων της κρίσης.
Ποιο το όπλο αυτό; Η αλλαγή!
Είτε οι ανατροπές που έφεραν τα πάνω κάτω στη ζωής τους, τους ανάγκασαν να δουν πως αυτό το μοντέλο ζωής τους στερεί την ελευθερία πνεύματος καθώς τους καθηλώνει στην αδράνεια, είτε συνειδητοποίησαν πως πρέπει να αλλάξουν διότι ακολουθώντας αυτό το μοντέλο μετατρέπονται σε ρηχά, ακοινώνητα και μη δημιουργικά πλάσματα που όχι μόνο δεν ωφελούν το κοινό καλό αλλά το επιβαρύνουν.
Όσο για εκείνους που παραμένουν πιστοί στο μοντέλο αυτό «ακόμα κι αν δεν καταφέρουν να γυρίσουν σελίδα, στο τέλος πάντοτε το κάνει ο πανδαμάτωρ χρόνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου