Γιατί, ρε Νίκο;

Είναι από αυτά που ξέρεις ότι συμβαίνουν, αλλά δε μπορείς να φανταστείς πως θα ήταν αν συνέβαιναν σε κάποιον δικό σου. Είναι από αυτά που βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας, αλλά με τέτοια τραγική συχνότητα που μας έχει γίνει συνήθειο...«κρίμα το παλικάρι», «οι μηχανές σκοτώνουν», «αφού δεν έτρεχε...».

Αυτό είναι το τραγικότερο λάθος μας.

Η συνήθεια. Γιατί πολλοί έχουν χάσει κάποιον φίλο, συγγενή, γνωστό σε τροχαίο, όλοι ξέρουν τους κινδύνους, όσοι ασχολούνται με τη μηχανοκίνηση ακόμα περισσότερο. Και όλοι είναι καλοί στο να δίνουν συμβουλές για το κράνος, τη ζώνη, την ταχύτητα, αλλά όταν έρθει η στιγμή, ποιός δάσκαλος κρατεί το νόμο του;

Ναι, το κείμενο είναι βαρύ και εδώ σας έχουμε συνηθίσει στο γέλιο, τον έρωτα, τις χαρές της ζωής, τις μικρές ή μεγάλες απολαύσεις μας... Αλλά τι άλλο μπορώ να κάνω εγώ προσωπικά, σαν Δημήτρης, όταν νιώθω πως δεν είναι αρκετό ένα στεφάνι, μια αγκαλιά, μια ανάμνηση, για να τιμήσω ένα Φίλο και Αδερφό που από σήμερα δε θα είναι πιά στη ζωή μου; Δεν μου αρκούν αυτά.Θέλω να γράψω κάτι, κάτι που θα μείνει σαν μικρή ωδή, κάτι που και ΕΝΑΝ στους 10.000 ανθρώπους που το διαβάσουν να αγγίξει, να τον βάλει να σκεφτεί και να αλλάξει τη συμπεριφορά του στο δρόμο, θα είναι ο καλύτερος αποχαιρετισμός για το Νίκο και έστω μια μικρήπαρηγοριά πως δεν χάθηκε εντελώς άδικα. Γιατί μπορεί να σωθεί κάποιος άλλος μέσα από αυτό το κείμενο.

Το ελπίζω και το εύχομαι.

Μιλάω ευθέως στους αναβάτες, αφού αυτοί κινδυνεύουν πολύ περισσότερο σε κάθε βόλτα τους. Το αυτοκίνητο παρέχει παθητική ασφάλεια, ακόμα κι αν δε φοράς ζώνη, αλλά όταν καβαλάς τη μηχανή, είσαι εσύ και η κολώνα, εσύ και η λαμαρίνα, εσύ και η άσφαλτος, εσύ και η μπαριέρα. Ναι, νιώθεις την ταχύτητα στο πετσί σου, νιώθεις να πετάς, νιώθεις ελεύθερος, νιώθεις σε άλλη διάσταση...ξέρω πως νιώθεις. Κι εμένα μ’αρέσει. Και σκέφτομαι να πάρω κι εγώ μια μηχανή...μέχρι που δύο δευτερόλεπτα μετά, η φαντασία εγκαταλείπει τους ανοιχτούς δρόμους, τις γλυκές καμπές, τα ουρλιαχτά της εξάτμισης και φέρνει μπροστά στα μάτια μου ένα χρώμα κόκκινο. Το κόκκινο του STOP που παραβιάζει ο μεθυσμένος, όταν εγώ βγαίνω κάθετα. Το κόκκινο φανάρι που «σφάζει» ο μισοκοιμισμένος όταν εγώ έχω πράσινο. Το κόκκινο που βάφει τα ρούχα, την άσφαλτο και την «αγάπη» μου που κείτεται πλαγιασμένη με τη ρόδα ακόμα να γυρνά. Σας φαίνεται υπερβολικά ωμή και τραγική η περιγραφή; Αλήθεια; Είθε ποτέ να μην το βιώσετε, γιατί είναι 100 φορές χειρότερο από αυτά που γράφω.

Το κείμενο δεν είναι για το Νίκο. Το Νίκο που όντως ήταν το «καλύτερο παιδί», όντως ήταν πάντα «χαμογελαστός» και «πρόθυμος να σκιστεί για να σε βοηθήσει», που ποτέ δε θα σου έπαιζε πουστιά. Γιατί αυτός ήταν ο Νίκος και το εννοώ όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Γιατί ήταν σαν η πόρνη-θεά Τύχη να τον επέλεξε συγκεκριμένα, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ήταν απλή σύμπτωση, να φύγει ένα τόσο σπάνιο άτομο, στα 27 του χρόνια.

Όχι, το κείμενο δεν είναι για το Νίκο.

Το κείμενο είναι για τον κάθε έναν εκεί έξω που καθημερινά παίζει τη ζωή του κορώνα-γράμματα, είτε επειδή του αρέσει η ταχύτητα, είτε είναι απερίσκεπτος, είτε απλά δεν έχει χρήματα να συντηρήσει ένα αυτοκίνητο και τη βγάζει με το παπί. Γιατί είναι ακριβώς αυτό, ένα παιχνίδι με τη Μοίρα, μια Ρώσσικη Ρουλέτα που με μαθηματική ακρίβεια, κάποια μέρα, θα σε «ρίξει». Και μπορεί να τη γλιτώσεις με ένα σπασμένο χέρι, με καψίματα, με μια διάσειση, αλλά μπορεί και όχι. Μπορεί να μείνεις παράλυτος, να ακρωτηριαστείς, μπορεί να στερήσεις την παρουσία σου από όλους όσους σε αγαπάνε και σε θέλουν στη ζωή τους. Και να στερηθείς τη γλύκα της δικής σου ζωής.

Και είτε σας αρέσει, είτε όχι, αυτή είναι η αλήθεια. Οι μηχανές σκοτώνουν. Όχι οι ίδιες, όχι πάντα με δική σου υπαιτιότητα, αλλά σκοτώνουν. «Μα, δεν τρέχω». «Προσέχω». Εσύ προσέχεις, αλλά δεν είσαι μόνο εσύ εκεί έξω. Είναι μερικά ακόμη εκατομμύρια απρόσεχτων, νυσταγμένων, μεθυσμένων, άσχετων. Και μια κακιά στιγμή είναι αρκετή. Το έχω δεί μπροστά στα μάτια μου, όχι μια και δύο φορές, το έχω ζήσει και σήμερα το ζω πιό έντονα από ποτέ. Γιατί ο κόσμος από σήμερα στερείται έναν Άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο. Γιατί; Γιατί δεν μπορούσε χωρίς μηχανή, δε μπορούσε να σκεφτεί τον εαυτό του χωρίς το γκάζι στο δεξί χέρι. Και γιατί δε φανταζόταν τι τον περίμενε σε εκείνη τη στροφή...

Η δεύτερη, μεγάλη, αλήθεια, είναι ότι το κράνος σώζει. Το κράνος σώζει. ΤΟ ΚΡΑΝΟΣ ΣΩΖΕΙ.Αν μπορούσα, θα φόραγα κράνος και όταν περπατούσα στο δρόμο. Γιατί αρκεί ένα απλό «χάδι» από ένα κομμάτι τσιμέντο, ξύλο, σίδερο, για να μετατρέψει τον άνθρωπο από πανίσχυρο θηλαστικό, σε μια άψυχη μάζα κρέατος. Τόσο απλά και τόσο ρεαλιστικά. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που σκέφτονται όπως ο Νίκος, που δεν μπορούν να αρνηθούν το πάθος τους. Και καλά κάνουν. Γιατί σε αυτή τη ρημάδα ζωή, ζούμε για ένα πάθος, για ένα όνειρο. ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ. Αλλά το κράνος είναι ένα τόσο δα τίμημα που σχεδόν εγγυάται ότι θα ζήσεις ακόμη μια μέρα.

Και ακόμη μία. Και ακόμη μία.

Για όσους δε μπορούν να το καταλάβουν, θλίβομαι. Για όσους το καταλαβαίνουν, το ασπάζονται αυτή τη στιγμή που διαβάζουν αλλά το αψηφίσουν την επόμενη φορά που θα καβαλήσουν την «ερωμένη» τους, επίσης θλίβομαι. Όχι γιατί μπορεί να μη γυρίσουν σπίτι τους, όχι. Είναι καθαρά δική τους ευθύνη, καθαρά δικό τους φταίξιμο. Είναι το φυσικό επακόλουθο των επιλογών τους. Όχι, όχι γι'αυτό. 

Θλίβομαι γιατί ο Νίκος θα έχει χαθεί άδικα και γιατί δεν κατάφερα να εκμεταλλευθώ το χαμό του για να σώσω ακόμη μια ζωή που δεν αξίζει να χαθεί.

 galsnguys