Μάθημα ζωής

            

Για σένα τον πιο όμορφο άνθρωπο.

Συγκλονίστηκα από την ομιλία  της Λίζι Βελάσκεθ στο Tedx Austin Women, μιας 24χρονης Τεξανής που νοσεί από μια σπάνια ασθένεια που δεν της επιτρέπει να

πάρει βάρος, την έχειτυφλώσει από το δεξί μάτι και της προκαλεί γήρανση με ταχύτατους ρυθμούς.

Συγκλονίστηκα γιατί την άκουγα να περιγράφει με απλότητα τον χλευασμό που έχει εισπράξει, τις δυσκολίες που έχει περάσει και τη δύναμη που βρήκε για να προχωρά, να ονειρεύεται και να δίνει σημασία μόνο σε ό,τι και σε όποιον έχει θετικό πρόσημο στη ζωή της.

Άκουγα την ομιλία της, έκλαιγα και σκεφτόμουν πως πρέπει όλοι να δώσουμε βάση στα λόγια και να κάτσουμε να σκεφτούμε αυτό που μας προτείνει: «τι είναι αυτό που μας ορίζει;»

Τι είναι αυτό, αλήθεια; Χρόνια τώρα τρώγομαι με τα ρούχα μου για κάθε τι.

Για την εμφάνιση μου, για τη δουλειά μου, για τους γύρω μου, για τα πάντα. Όλα με πειράζουν και όλα μου φαίνονται δυσάρεστα. Έμαθα να αξιολογώ τη ζωή και τον εαυτό μου με λάθος παραμέτρους. Κάποιοι με έπεισαν ότι ποθητές είναι μόνο οι ψιλόλιγνες γυναίκες.  Τα κορίτσια που τραβάνε τα βλέμματα στα parties με τα έντονα κραγιόν και τα ψηλά τακούνια. Εκείνα που είναι πάντα μέσα στα πράγματα, συχνάζουν στα γνωστά μαγαζιά και μπορούν να επικρατήσουν παντού και πάντα γιατί ξέρουν «να πουλάνε καλά τον εαυτό τους».

Και εγώ που δεν έμαθα να πουλάω ποτέ καλά τον εαυτό μου, επιδιδόμουν σε μια διαρκή προσπάθεια να βελτιώσω τον εαυτό μου χωρίς να έχω πειστεί ποτέ πως αν γινόμουν ξερακιανή, προκλητική, ετυμόλογη persona αυτής της πόλης, θα είχα βρει την ευτυχία και θα ήμουν επιτέλους ένας χαρούμενος άνθρωπος.

Και, φυσικά, δεν είμαι μόνο εγώ που είχα μπλεχτεί σε αυτή τη πλάνη. Πολλοί γύρω μου προσπαθούσαν ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Μεταμορφωμένοι, αγχωμένοι άνθρωποι που συναντιόμασταν εδώ και εκεί πλασάροντας τιςfake μπούρδες μας μόνο και μόνο μήπως και καταφέρουμε να αρέσουμε ο ένας στον άλλο. Αυτό, εννοείται, ότι δεν συνέβαινε. Γιατί κατά βάθος, οι fake μπούρδες δεν μας γοήτευαν απλά μαςβοηθούσαν να υπάρχουμε με κάποιον τρόπο. 

Ειδικά εμείς που δουλεύουμε στα ΜΜΕ, έχουμε φάει με το κουτάλι αυτή την ιστορία που κάποια στιγμή σε αδειάζει, σε απογυμνώνει και σε αφήνει κομμάτια στην άκρη του εαυτού σου που πια δεν τον αναγνωρίζεις καν.

Και έρχεται, τώρα, η Λίζι στα 24 της και σου κάνει το μεγαλύτερο μάθημα ζωής.

Και νιώθεις την ανάγκη να υποκλιθείς μπροστά της και να την κάνεις κάδρο στο σαλόνι σου για να μη ξεχάσεις ποτέ ξανά, τι πραγματικά έχει σημασία σε αυτή τη ζωή.

Και σημασία έχει το μυαλό και η σκέψη μας. Τα όνειρα μας. Οι ευαισθησίες μας. Οι δεξιότητεςμας. Τα ταλέντα μας. Οι αγαπημένοι μας άνθρωποι που βοηθούν να απογειωθούμε στα πιο όμορφα της ζωής μας. Σημασία έχει το χαμόγελο από την καρδιά, το χέρι που ακουμπάει στο δικό μας, το βλέμμα που μας χαϊδεύει με αγάπη, οι λέξεις που συντηρούν τον ενθουσιασμό μας, το βιβλίο που περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τα όνειρα μας.

Αν είναι να αρέσουμε σε κάποιους ανθρώπους, ας είναι να αρέσουμε σε αυτούς που σεβόμαστε και μας σέβονται. Σε εκείνους που βλέπουν πέρα από το περιτύλιγμα. Σε όσους τολμούν να σκύψουν και να ακούσουν τις πιο εσωτερικές φωνές μας.

Ναι, τώρα, στα 38 μου έχω σίγουρα καταλάβει πιο καλά κάποια πράγματα. Ειλικρινά, όμως, οφείλω να ομολογήσω πως έχασα πολύτιμο χρόνο προσπαθώντας να γίνω αρεστή σε κάποιους που δεν είχαν τα μάτια να με δουν και την καρδιά να με καταλάβουν.

Εσύ, τουλάχιστον, μη περιμένεις να φτάσεις στα 38 για να καταλάβεις τι πρέπει να σε ορίζει.

Ή αν έχεις περάσει τα 38 και είσαι, 45, 50 ή 100, σταμάτησε τη μαλακία τώρα και άρχισε να ζειςχαρούμενος από τώρα κιόλας. Αναθεώρησε τη ζωή σου με τόλμη και βρες τις πραγματικές αξίες. Μη χάνεις άλλο χρόνο. Είναι πολύ σημαντικό να μη χάνεις ποτέ χρόνο. Η ζωή είναι πολύτιμη.

Όσο πιο νωρίς το καταλάβεις, τόσο πιο πολλά πράγματα θα χαρείς.

Και κάτι τελευταίο.

Αν εκτός από τον εαυτό μας, μάθουμε να αγαπάμε και τους γύρω μας και να δεχόμαστε την διαφορετικότητα τους, όλα θα γίνουν καλύτερα. Ας σταματήσουμε να σχολιάζουμε τους άλλους και να αναπαράγουμε κακία. Ας μάθουμε σε κάθε τι και σε κάθε άνθρωπο να βλέπουμε τηνομορφιά του. Ας διδάξουμε στα παιδιά μας το νόημα της πραγματικής αγάπης. Ας μην επιτρέψουμε σε κανέναν να πληγώσει κάποιον μόνο και μόνο επειδή δεν μπορεί να δει την πραγματική εικόνα του.

Και η πραγματική εικόνα αφορά τη ψυχή.

Όχι το σώμα. Όχι τα μαλλιά. Όχι το μπούστο. Όχι το ακριβό ρούχο. Όχι το ψεύτικο, το προσωρινό, το τιποτένιο, το ανούσιο.

Και αυτό το καταραμένο παραμύθι με το άσχημο παπάκι που έπρεπε να μεταμορφωθεί σε κύκνο για ν το εκτιμήσουμε, ας το ρίξουμε στη πυρά σας παρακαλώ.

Κανείς δεν είναι άξιος να ορίσει το όμορφο και το άσχημο. Κανένα παπί δεν είναι άσχημο. Κανένας κύκνος δεν έχει κάτι καλύτερο από ένα αξιολάτρευτο παπί.

galsnguys