Άλλος ένας χειμώνας ξεκινάει. Και όταν έρχεται ο χειμώνας τότε νιώθεις την ανάγκη να κάνεις αλλαγές. Τότε σε πιάνει η βιασύνη να τα κάνεις όλα όσο κουρασμένος να είσαι. Και εμείς σε αυτή τη χώρα, καιρό τώρα, είμαστε πολύ κουρασμένοι.
Μην ακούω για διακοπές και μαλακίες.
Όποιος ζει στην Ελλάδα και έχει νιώσει την κρίση να περνάει στο πετσί του, ακόμα και διακοπές να πήγε, δε ξεκουράστηκε. Δε ξεκουράζεσαι με γεμάτο κεφάλι. Δεν ηρεμείς. Ξέρεις, πως γυρνώντας σπίτι σε περιμένουν όλα όσα άφησες -και ακόμα πιο πολλά- και τρέμει το φυλλοκάρδι σου. Και έτσι δε ξεκουράζεσαι.
Απλά παίρνεις μια ανάσα για να αντέξεις ακόμα περισσότερο. Μελαγχολία.
Ναι, δε μπορείς να είσαι πάντα χαρούμενος ούτε και να γράφεις κείμενα χιουμοριστικά. Είναι εξαιρετικά καταπιεστικό να κάνεις συνέχεια τον καραγκιόζη. Δε μπορείς να τα καταφέρεις πάντα στη προσποίηση. Θέλεις μια φορά να έχεις το δικαίωμα να ξεσπάσεις. Εξάλλου, πώς να μην έχεις μελαγχολία; Η νέα σχολική χρονιά αρχίσε και το πρώτο που σκέφτομαι είναι πως θα έπρεπε με ένα μαγικό τρόπο όλα τα παιδάκια να μπορούσαν να αρχίσουν το σχολείο με κολλαριστά τετράδια και καινούρια παπούτσια.
Ναι, αγαπητοί. Αυτά τα τρυφερά πλάσματα που μεγαλώνουν σε αυτήν την βίαιη εποχή, θα έπρεπε να έχουν μια ολοκαίνουρια τσάντα στον ώμο και πολύχρωμα μολύβια στη κασετίνα. Έτσι, για να αγαπήσουν περισσότερο τη διαδικασία να πηγαίνουν καθημερινά στο σχολείο τους. Για να νιώσουν όμορφα. Για να χαρούν. Κάποιοι πιθανότατα θα πουν πως το σχολείο είναι περισσότερα πράγματα από γεμάτες κασετίνες.
Σαφέστατα. Εγώ, όμως, ομολογώ πως δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα που μου πήρε ο πατέρας μου την «αυτόματη» κασετίνα που μου είχε γυαλίσει. Την κοίταγα και την ξανακοίταγα και έλιωνα. Και τώρα ντρέπομαι που τα παιδιά πολλών γύρω μου δε μπορέσαν να έχουν καινούρια κασετίνα. Ντρέπομαι και αισθάνομαι ένα σφίξιμο στο στομάχι που πολλά παιδιά δε μπόρεσαν να έχουν μια ανάλογη εμπειρία να καταχωρήσουν στο μυαλουδάκι τους. Ντρέπομαι που κάποια έκατσαν στο θρανίο και αντί να χαμογελούν, κοιτούσαν τη κασετίνα του διπλανού και ζηλεύαν.
Όπως ντράπηκα και πόνεσε η ψυχή μου που η ανιψιά μου αναγκάστηκε να βγάλει από το μυαλό και το μηχανογραφικό της τις πανεπιστημιακές σχολές μακριά από το σπίτι της γιατί δε θα είχαμε να της στείλουμε τα απαραίτητα για να ζήσει. Στεναχωρήθηκα και ένιωσα πιο μικρός από αυτά τα απεχθή μούτρα που μας κυβερνάνε.
Παιδιά ανατρέπουν τα όνειρα τους εξαιτίας των λαθών που έκαναν άλλοι.
Που κάναμε εμείς. Παιδιά ζουν τη φρίκη και την αβεβαιότητα γιατί κάποιοι έτσι το θέλησαν. Παιδιά προχωράνε στο κενό και εμείς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ή καλύτερα, δε κάνουμε τίποτα. Ντροπή, αγαπητοί. Ντροπή και μελαγχολία.
Ναι, ρε παιδιά. Μελαγχολία για πολλά. Για όλα τα σπίτια, που και αυτόν τον χειμώνα θα ψάξουν τρόπους για να ζεσταθούν, μελαγχολία για εκείνα τα παπούτσια που θα ξαναεπιδιορθωθούν για να βγάλουν ένα ακόμα χειμώνα, μελαγχολία για εκείνα τα νεαρά κορίτσια που δε θα πάρουν και πάλι παλτό για να προστατεύσουν τις ισχνές τους γάμπες, ντροπή για εκείνα τα αγόρια πουλιμνάζουν σε άθλια καφέ γιατί δεν έχουν εργασία, ντροπή και για εκείνους τους γονείς μας που προσπαθούν να την περάσουν με τρεις και εξήντα.
Πως να είσαι χαρούμενος και κεφάτος και να αρχίζεις με αισιοδοξία τη νέα χρονιά όταν γυρνάς το βλέμμα γύρω σου και βλέπεις πράγματα που σε κάνουν να δακρύζεις. Μελαγχολία. Και ας είναι όλοι γύρω μου μαυρισμένοι, λαμπεροί και κεφάτοι. Ξέρω. Ξέρουν. Ξέρουμε. Όλο αυτό μπορεί να είναι μια πλασματική εικόνα. Ένα προσωπείο από άλλες εποχές. Μια ύστατη προσπάθεια να αποδείξουμε στους εαυτούς μας ότι είμαστε καλά.
Εξάλλου.. στο σπίτι του καθενός κανείς δε ξέρει τι κρύβεται.
Και στα σπίτια μας τα τελευταία χρόνια έχει εγκατασταθεί μια ψυχοφθόρα αγωνία που όσο μαυρισμένος και λαμπερός και αν είσαι, όσο και αν θες να «πετάξεις» και να ξεχάσεις, ένα βαρίδι σε κρατάει γερά στο πάτωμα. Ναι, ήταν ωραίο το καλοκαίρι. Ο γαλανός ουρανός κρατάει ψηλά το ηθικό. Αλλά όταν γυρνάς και βλέπεις, νιώθεις και ζεις τόσο πόνο δε γίνεται να μην νιώσεις αυτό το συναίσθημα έτοιμο να σε κατασπαράξει. Του αφήνεσαι. Μελαγχολείς. Και χαίρεσαι που είσαι ακόμα άνθρωπος και αισθάνεσαι. Όσο αντέξεις. Όσο μπορέσεις να είσαι ακόμα άνθρωπος. Ναι, μάλλον είναι από εκείνα τα βράδια που θέλεις να κλειστείς στο σπίτι και να κλάψεις σε μια γωνιά.
Δε θες να σε δει κανείς. Δε θες να δώσεις και άλλο πόνο. Θες να κλάψεις για να ξεσπάσεις. Και να ευχηθείς να γίνει κάτι μαγικό να έχουν όλα τα παιδιά τη ζωή που τους αξίζει. Από την άλλη, όμως, και επειδή δεν έχω κανένα μαγικό συμβάν να θυμάμαι στη ζωή μου, θα πρότεινα να πάρουμε εμείς τα ραβδάκια στα χέρια μας και να μεταμορφωθούμε για λίγα λεπτά σε μάγους. Θυμάσαι που οι γονείς μας ψώνιζαν τα τετράδια μας από τη Unisef για να συνεισφέρουν έστω το ελάχιστο στα παιδιά που μεγάλωναν με άθλιες συνθήκες στην Αφρική;
Θες να κάνουμε τώρα κάτι αντίστοιχο;
Θες να πάμε και να ψωνίσουμε για τα παιδάκια που ζουν ανάμεσα μας; Να βρούμε συλλόγουςκαι δήμους που συγκεντρώνουν πράγματα και να αφήσουμε στα γραφεία τους κρυφά και μυστικά γόμες, μολύβια, μαρκαδόρους, τετράδια, αυτοκόλλητα, ετικέτες, ξύστρες και ό,τι άλλο, μικρό αλλά και τόσο μεγάλο, μας έδινε χαρά όταν ήμασταν και εμείς μικροί; Θέλεις; Θέλεις να διώξουμε αυτή τη μελαγχολία; Θέλεις να καταφέρουμε να κάνουμε κάποια προσωπάκια χαρούμενα;
Φαντάσου, τι όμορφα θα νιώθεις γνωρίζοντας ότι το τετράδιο σου βρίσκεται στα χέρια ενός παιδιού που μια τσάντα με μερικά σχολικά κατάφερε να επιστρέψει τη πίστη, τη χαρά και την ένταση στο πρόσωπο του! Ναι το ξέρω ότι δεν έχουμε πολλά. Αλλά για μια τσάντα με σχολικά, έχουμε. Κουνήσου.
Ας μην ξαναφήσουμε τη μελαγχολία να τρώει τη ζωή μας.
Ας μην επιτρέψουμε ξανά στη θλίψη να ακινητοποιήσει τα μέλη μας. Δε ξέρω, μπορεί να είναι βλακεία, αλλά πιστεύω ότι μόνο με μικρές, καθημερινές εξάρσεις της ανθρωπιάς μας κάτι θα αλλάξει γύρω μας. Έτσι νιώθω. Για να αλλάξει κάτι θα πρέπει να αρχίσουμε ουσιαστικά ναφροντίζουμε ο ένας τον άλλον. Στα μικρά πράγματα. Για τα μικρά πράγματα, έχουμε ακόμα. Και για τα μεγάλα, μπορούμε να δώσουμε κομμάτια από τη ψυχή μας.
Σήμερα. Ας αρχίσουμε σήμερα.
galsnguys
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου