Εχθές το βράδυ ανακάλυψα ότι στις γυναίκες αρέσουν πολύ τα ασανσέρ. Ή τουλάχιστον στη δική μου γυναίκα. Δεν εξηγείται αλλιώς πως σταμάτησε το ασανσέρ ανάμεσα στο τρίτο και τέταρτο όροφο και άρχισε να με χαϊδεύει παθητικά προσπαθώντας ταυτόχρονα να μου λύσει τη ζώνη.
Εγώ, που είχα φάει κάτι λουκουμάδες με παγωτό πιο πριν και είχα φουσκώσει και άρχιζε και λίγο να με πιέζουν και οι 36 οC του Αυγούστου πάτησα πανικοβλημένος το 4 για να φτάσουμε στο σπιτάκι μας και έκανα πως δεν κατάλαβα τίποτα. Και όταν μπήκα μέσα, άνοιξα μια σόδα, πέταξα ένα ρέψιμο και σκέφτηκα να συνεχίσω το παιχνίδι της δικιάς μου η οποία είχε αράξειφαρδιά πλατιά στον καναπέ σα να μην είχε συμβεί τίποτα.
Και δε συνέβη τίποτα.
Μούτρα μου κράταγε η κυρία. Τι κόλπα της έκανα, τι προκαταρτικά της έταξα αυτή τίποτα βράχος. Πάγος. Λες και ήταν άλλη στο ασανσέρ.
Και ήταν άλλη. Ήταν, μάλλον, εκείνη η γυναίκα που είχα γνωρίσει και δεν χόρταινα να πηδάωεδώ και εκεί. Στο αυτοκίνητο μέσα και έξω, στο γραφείο, στις τουαλέτες των μπαρ, στον καναπέ της μάνας της όσο εκείνη άπλωνε στη ταράτσα, στη ταράτσα της μάνας μου, στο βραδινό ηλεκτρικό, σε όλα τα πάρκα της Αττικής και των περιχώρων και όπου άλλου πάει ο νους σου.
Είχα βαρεθεί να ακούω «μη, όχι μη εδώ» και στο τέλος να υποκύπτει να χαίρεται και να καμαρώνει. Ε, μετά συγκατοικήσαμε. Και πήραμε και κρεβάτι. Υπέρδιπλο με ανατομικό στρώμα και συρτάρια από κάτω να μπαίνει το πάπλωμα. Και το σεξ μπήκε σε μια τάξη. Σε ένα δρόμο. Σε ένα ρυθμό.
Στο ρυθμό της σούστας.
Και το απολαμβάναμε. Είχαμε ταλαιπωρηθεί και με το λεβιέ των ταχυτήτων που έμπαινε όπου πρόφτανε και το κρεβάτι μας φαινόταν βασίλειο. Αλλά το χορτάσαμε και αυτό.
Και χορτάσαμε και ο ένας τον άλλον. Μπορώ να σου πω με ακρίβεια πόσες ελιές έχει, πόσα σημάδια από την ανεμοβλογιά και πόσα λακουβάκια κυτταρίτιδας. Μπορώ να σου κάνω τηνχαρτογράφηση του σώματος της χωρίς να κοιτάξω ούτε εκατοστό της. Μπορώ να σου πω τισκέφτεται απλά ακούγοντας την αναπνοή της.
Όχι ότι δεν με φτιάχνει. Με φτιάχνει ακόμα.
Αλλά έχουν πέσει οι επιδόσεις της και έχουν πέσει και οι δικές μου. Μόνο που εγώ, θυμάμαι που και που να της ζητήσω να κυλιστούμε στα στρώματα. Εκείνη ούτε συζήτηση. Μόνο όταν έχει ωορρηξία με στριμώχνει για να κάνουμε παιδί. Και εγώ νιώθω τότε σαν παραγωγική μηχανή και μου πέφτει. Και θυμώνει. Και θυμώνω. Και δεν πηδιόμαστε για καιρό.
Γιατί η στέρηση του σεξ είναι η πιο σκληρή της τιμωρία. Και πιάνει. Γιατί πόσο να αντέξω στην αγαμία;
Εχθές, λοιπόν, κατάλαβα πως για να σου κάθεται η γυναίκα στα σίγουρα και χωρίς παρακάλιαπρέπει να την βγάζεις έξω από το κρεβάτι. Να την πηγαίνεις κάπου πιο ξωτικά: στο ασανσέρ, στον προαστιακό, στο αυτοκίνητο, στη παραλία, στο νεροχύτη, στο σοκάκι, στο στενό, στο σινεμά, στο κλαμπ.
Γενικά, πηδάς καλύτερα αν δεν είσαι βολεμένος.
Σκέφτομαι από αύριο να βάλω το σχέδιο μπροστά και να πάρω τους δρόμους. Ακόμα με αντέχει η μέση μου. Το πολύ- πολύ να την βάζω εκείνη να σκύβει. Τσάμπα δίνουμε τόσα λεφτά στο πιλάτες και την γιόγκα; Υποψιάζομαι ότι το πράγμα θα πάει καλά. Αν βαρεθεί και αυτά και αρχίσει πάλι το αυχενικό, το πρωινό ξύπνημα και τις αιμορροΐδες, κάτι άλλο θα σκεφτώ.
Γιατί μπορεί στις γυναίκες να αρέσουν τα ασανσέρ αλλά οι άντρες αρκούνται και στις σκάλες όταν είναι να την κάνουν. Εννοείς τι εννοώ, έτσι;
galsnguys
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου