Το κακό με την κριτική δεν είναι μόνο η μνησικακία και άλλες συγκρούσεις που δημιουργεί αυτή η στάση, αλλά ο διανοητικός μηχανισμός που ενεργοποιούμε σε τρεις φάσεις:
Η πρώτη είναι κρίση. Αναμφισβήτητα υπάρχουν διαφορές από άνθρωπο σε άνθρωπο, όταν κρίνουμε τις πράξεις κάποιου άλλου, γι’ αυτό και είναι αναπόφευκτο να βρίσκουμε πράγματα με τα οποία δε συμφωνούμε.
Η δεύτερη φάση- η κατηγόρια- ενεργοποιείται από αυτό που δεν μας αρέσει στον άλλο. Έχουμε την τάση να σκεφτόμαστε με όρους απολύτων αξιών και μας είναι δύσκολο να υποθέσουμε πως ο κόσμος φαίνεται διαφορετικά ανάλογα με την οπτική γωνία από την οποία βλέπει κανείς τα πράγματα.
Η κατηγόρια οδηγεί στην τρίτη φάση, την εκδίκηση. Αυτή μπορεί να γίνει με πολύ ύπουλο τρόπο και να περάσει απαρατήρητη ακόμα και από τον άνθρωπο που την πραγματοποιεί.
Για όσους συνειδητοποιούν πόσο ύπουλα λειτουργεί η κριτική και πόσο σαμποτάρει την ψυχική τους ηρεμία αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις, δεν χρειάζεται να ανησυχούν. Υπάρχει αντίδοτο. Η συγνώμη και η ευγνωμοσύνη. Για την ακρίβεια, η συγνώμη είναι ένα ενδιάμεσο βήμα προς την ευγνωμοσύνη, όταν επιτυγχάνεται μια πιο βαθιά κατανόηση των γεγονότων που έχουμε ζήσει και η απουσία της μπορεί να γίνει αιτία πνευματικής ακινητοποίησης, αν επιμένουμε να παραμένουμε θύματα ή δήμιοι των περιστάσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου