Πρέπει να ήμουν γύρω στα 5, όταν ένα απόγευμα ο φανταστικός μπαμπάς μου σταμάτησε μπροστά από το σπίτι με μια μηχανή. Έπαιζα στον κήπο μας, παράτησα κούκλες και μια φίλη που ήταν μαζί (Εύα συγνώμη). Ήταν κόκκινη και cross και έκανε θόρυβο. Έμεινα αποσβολωμένη να την κοιτάω, μα και φυσικά είχα δει στο δρόμο ξανά αλλά από μακριά, ποτέ έξω από το σπίτι μου και το πιο σημαντικό ήταν ο μπαμπάς μου πάνω της.
«Είναι ενός φίλου, θα την κρατήσω λίγες μέρες», διέκοψαν τις σκέψεις και την αφηρημάδα μου τα λόγια του μπαμπά. «Θα ανέβεις να σε πάω μια βόλτα», αχ!!! Αυτά τα λόγια του μπαμπά. «Μπορώ;» Ρώτησα δισταχτικά. «Μα και φυσικά», μου απάντησε χαμογελώντας. Για πότε βρέθηκα πάνω στη μηχανή ούτε που το κατάλαβα, πίσω μας άκουσα κάτι φωνές, μάλλον της μαμάς ή της γιαγιάς «το νου σου στο παιδιιιιιιιιι μου».
Βρεθήκαμε στον παραλιακό δρόμο της Κέρκυρας με θέα το Παλαιό Φρούριο, διέσχιζε το δρόμο ήρεμα και σταθερά δίπλα στην θάλασσα. Πρώτη φορά στη ζωή μου αισθανόμουν έτσι, δεν μπορούσα να το ερμηνεύσω, αλλά μου άρεσε. «Φοβάσαι»; Με ρώτησε κάποια στιγμή, «οχιιιιιιιιιιιιιιιιιιι» στρίγκλισα, ήμουν σε έξαψη, ένιωθα τα μάγουλά μου να καίνε παρά το δροσερό αεράκι, την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και μια ανατριχίλα να με διαπερνά. Αυτό ήταν! Είχαερωτευθεί τη μηχανή, ή καλύτερα όλα αυτά που ένιωθα πάνω σε αυτή. Συνεχίσαμε την βόλτα μας στο κέντρο της Κέρκυρας, γύρω από την πλατεία Liston και μετά στο γραφικό Κανόνι. Μαγεία.
Όταν κατάλαβα ότι παίρναμε το δρόμο της επιστροφής κατσούφιασα, δεν ήθελα να κατέβω λέμε. Όταν κατέβηκα ο μπαμπάς μου υποσχέθηκε ότι την επόμενη μέρα θα με ξαναπήγαινε. Ήμουν ευτυχισμένη. Φυσικά και ακολούθησε το αναμενόμενο κατσάδιασμα στον μπαμπά «που ανέβασες μικρό παιδί στη μηχανή», «και αν συνέβαινε τίποτα», «και αν χτυπούσε» κλπ κλπ. Ο μπαμπάς μου έκλεισε το μάτι με νόημα! Ο γλυκός μου μικρούλης ήταν και αυτός ούτε καν τριάντα.
Ακολούθησαν οι βόλτες μας τις επόμενες μέρες όπως μου είχε υποσχεθεί.
Αργότερα έμαθα ότι ο μπαμπάς είχε μηχανή πριν γεννηθώ εγώ, μια Norton. Το μικρόβιο υπήρχε στο DNA μου. Στα 9 μου έμαθε να οδηγώ ένα αυτόματο και παπάκι. Στην εφηβεία τα αγόρια της παρέας διέθεταν όχημα κυρίως παπάκια astrea όλα καλογυαλισμένα και πάντα ξεκλέβαμε χρόνο για μια βόλτα ή έστω να μας πετάξουν από το σχολείο μέχρι το σπίτι.
Το κάψιμο στην εσωτερική μεριά του δεξιού μου ποδιού, μαρτυράει εδώ και 15 χρόνια ότι δεν καθόμουν ήσυχη.
«Προτιμώ η μικρή να έχει το δικό της μηχανάκι παρά να ανεβαίνει σε ξένες μηχανές, την εμπιστεύομαι», τα λόγια του μπαμπά μου. Ναι!! Ναι!! Το υπόσχομαι δεν θα ανεβαίνω σε ξένες μηχανές (εεεε για κάποια χρόνια εννοούσα). Μετά από το οικογενειακό συμβούλιο στην κουζίνα του σπιτιού μας η απόφαση πάρθηκε και ήταν υπέρ μου. Με τόσες εξωσχολικές δραστηριότητες, Αγγλικά, Γερμανικά, φροντιστήρια και όλα τα είδη χορού πού να τα προλάβαινα να πηγαινοέρχομαι μόνη με τα πόδια; Ήμουν 16 και θα είχα το δικό μου μηχανάκι. Υπέγραψαν και οι δυο γονείς μου (η μαμά πιο διστακτικά), έδωσα τα σήματα και πορεία και φυσικά πέρασα με την πρώτη. Σιγά που θα κοβόμουν.
Αμέσως επισκεφθήκαμε όλες τις επώνυμες αντιπροσωπείες φυσικά με τον μπαμπά. Άρχισα να απογοητεύομαι γιατί όσα μου άρεσαν ήταν πάνω από 125kw, άρα και απαγορευμένο για την ηλικία μου και για το δίπλωμά μου που δικαιολογούσε μόνο τα 50kw.
Σε μια επίσκεψή μας σε μια αντιπροσωπεία, το είδα να στέκεται μπροστά -μπροστά στην βιτρίνα. Ω! Ναι αυτό έλεγε το όνομά μου. Γαλάζιο ανοιχτό περλέ με όνομα διαστημικό, αυτό ήταν σίγουρα για μένα. Ο πωλητής μας το έδειξε με χαρά καθώς μόλις το είχαν παραλάβει. «Προτείνω να το πάτε μια βόλτα» μας παρότρυνε ο πωλητής. Το πήρε μια βόλτα ο μπαμπάς και μετά μου το επέστρεψε. «Θα σου αρέσει μου είπε «για να σε δω». Έβαλα κράνος, το χάιδεψα και ναι ξεχύθηκα στους δρόμους. Ούρλιαζα από χαρά! Γίναμε αχώριστοι. Εγώ, το κράνος μου και το area51.
Φυσικά στο σχολείο είχα πολύ καλή σχέση με όσα αγόρια είχαν μηχανάκι.
Το τότε φλέρτ μου είχε στραβομουτσουνιάσει αλλά σκασίλα μας. Εννοείται πως έπεσα κάποια στιγμή (ευτυχώς χωρίς να χτυπήσω ούτε εγώ ούτε η φίλη που είχα μαζί), μας έριξε κάποιος που μας έκανε αντικανονική προσπέραση. Εκείνο το βράδυ η μαμά ήθελε να τη σπάσει με βαριοπούλα, «μα καλά έχουμε βαριοπούλα στο σπίτι» απάντησα ατάραχη καθώς γυάλιζα το κράνος μου που είχε βραχεί και κάνοντας έξαλλη τη μαμά μου.
Όταν θα κάνεις παιδί να δούμε τι θα λες και τι θα κάνεις, γνωστή ατάκα όλοι την έχετε ακούσει ε;
Από τότε έχω ένα περίεργο δέσιμο με τις μηχανές και με τους μηχανόβιους. Σα να με κυνηγάνε και να τους κυνηγάω. Πάντα στον κύκλο μου υπήρχαν άτομα με μηχανές. Και αν δεν υπήρχαν εισέβαλαν με πειραγμένες εξατμίσεις στη ζωή μου. Θυμάμαι να κοιτάω στραβά έναν τύπο που με φλέρταρε ενώ μου έλεγε για το ακριβό του αυτοκίνητο. «Και από μηχανή τι έχεις»; «Τι εννοείς μου λέει»; «Δίτροχο βρε παιδί μου 1000άρα, 6μιση τι έχεις», κατάλαβε ότι σοβαρολογούσα, κομπιάζοντας και ξεροκαταπίνοντας μου απάντησε ότι φοβάται τις μηχανές. Εντάξει το παραδέχομαι γέλασα. Δεν ανταλλάξαμε ούτε τηλέφωνα.
Το παιχνίδι των εξατμίσεων όπως το λέω, το παίζω αρκετά χρόνια. Οδηγώ για παράδειγμα, ακούω μηχανή και βρίσκω ποια μάρκα είναι. Οι φίλες μου πάντα γελούν και δεν το πιστεύουν, λένε πως όλες τους φαίνονται ίδιες. Μα είναι δυνατόν; Κάνει τον ίδιο ήχο το TDM με το Varadero; Η Ducati με το GS; Η Ninja με την Harley; Είναι σα να λέμε ότι όλες οι γυναίκες είναι ίδιες. Όταν τους απαντώ έτσι γελάνε ακόμα πιο πολύ.
Ταξίδια το καλοκαίρι και βόλτες τις Κυριακές με την λιακάδα, αυτή είναι ζωή. Να πηγαίνειςπαραλιακά μέχρι το Σούνιο, είναι η πιο απολαυστική βόλτα που μπορείς να κάνεις.
Πάντα με τον κατάλληλο εξοπλισμό όμως.
Μη δέχεστε να ανεβαίνετε στις μηχανές χωρίς κράνος, παίζεται η ζωή σας και μην παίζετε με αυτήν. Η μηχανή είναι απόλαυση αλλά κρύβει και πολλούς κινδύνους, κυρίως από τους άλλους οδηγούς που δεν έχουν την παιδεία και την αίσθηση κινδύνου για το πόσο εκτεθειμένος είναι ο αναβάτης μιας μηχανής.
Να θυμάστε ότι οι μηχανές μας φέρνουν πιο κοντά, είναι το μόνο μέσο στο οποίο είμαστε αγκαλιά με τον οδηγό. Όνειρο ζωής; Να γυρίσω την Ευρώπη με μηχανή.
Μην ξεχνάτε ότι η ζωή είναι ρόδα που γυρίζει, ή θα σε πάει ασφαλή βόλτα στο Σούνιο ή θα σε στουκάρει. Διαλέξτε τους κατάλληλους «οδηγούς» λοιπόν.
Ευχαριστούμε την αναγνώστρια μας Χριστίνα Πίκουλα
galsnguys
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου