Το Facebook, οι διακοπές και η ζωή μας.

                  

Μην το σκέφτεσαι. Κάν’ το share..!

Όλο το καλοκαίρι δεν σταμάτησα να βλέπω στο wall μου εικόνες με πρωινά, χταπόδια να λιάζονται στον ήλιο, κουβαδάκια παραχωμένα στην άμμο, ηλιοκαμένους κώλους με βραζιλιάνικα μαγιό, βουτιές σε πισίνες, ήλιους να ανατέλλουν και να δύουν, φιλιά, χάδια, αγάπες, μπύρες, ούζα και καράβια να φτάνουν σε λιμάνια.

Σε άλλα νέα της μέρας ένας, κάπου στην άλλη άκρη του κόσμου, σκότωσε τη γυναίκα του και ανέβασε το πτώμα στον λογαριασμό του. Εμείς, φυσικά, νιώθουμε καλύτεροι από αυτόν γιατί δεν έχουμε σκοτώσει κανέναν για να ανεβάσουμε το πτώμα του.

Εμείς, απλώς, εκθέτουμε τις ζωές μας, τα παιδιά μας και τα συναισθήματα μας φόρα παρτίδα και με τρόπο εντελώς μηχανικό.

Το Facebook εξάλλου μας δίνει και τη δυνατότητα με ένα κλικ να εκφράσουμε τα συναισθήματαμας ή τις ανάγκες μας ή τις δραστηριότητες που κάνουμε κάθε στιγμή. “Νιώθω εξαντλημένος, πεινασμένος, κακοπηδημένος και ηλίθιος”. “Διαβάζω, τρώω, κοιμάμαι, είμαι άρρωστος, είμαι ερωτευμένος ή είμαι κολλημένος με την Πανάθα”.

Από το πρωί παρακολουθώ πως περνάνε γνωστοί και φίλοι μακριά από την πόλη που εγώ ξανά επέστρεψα. Πάντα θεωρούσα μέρος των διακοπών και τη στιγμή που επιστρέφουμε όλοι στη πόλη, μαζευόμαστε και μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας. Τώρα πια δεν έχω καμιά ανάλογη ανάγκη γιατί έτσι και αλλιώς γνωρίζω τα πάντα που κάνουν οι φίλοι μου.

Επιπλέον, ξέρω καθημερινά που βγαίνει η μικρή που γουστάρω αυτό το διάστημα αφού το check in είναι πλέον μια από τις αγαπημένες της συνήθειες. Μέχρι και στο σπίτι της κάνει check in:«Η Χ είναι στο sugar home”. Πόσο ηλίθιο μπορεί να είναι αυτό; Έτσι, σιγά σιγά μπαίνω σε κατάσταση ντεκαβλέ μαζί της καθώς αν η ιστορία δεν έχει το ενδιαφέρον της είναικαταδικασμένη να τελειώσει γρήγορα και οριστικά.

Εδώ και καιρό προσπαθώ να καταλάβω πως μια μαλακία μας έχει πείσει να γίνουμε η ρουτίνα του άλλου.

Το Facebook καταστρέφει τη μαγεία που υπήρχε στη ζωή μας. Τη γλυκιά αγωνία. Την αναμονή. Τη διάθεση να συναντήσουμε ο ένας τον άλλον. Την ανάγκη μας να κοιταχτούμε στα μάτια, να αγγιχτούμε, να ερωτευτούμε από κοντά και αληθινά.

Ποστάρουμε, αποκαλύπτουμε, ενημερώνουμε.

Δε χανόμαστε ποτέ από το προσκήνιο. Είμαστε εκεί για να πετάξουμε ένα like ή μια εξυπνάδα. Νομίζουμε ότι ζούμε και απλώς κλικάρουμε. Αξιολογούμε τον άλλο από τα likes, το πλήθος των φίλων του και το album των φωτογραφιών του. Βγάζουμε άτσαλα συμπεράσματα για προσωπικότητες και ζωές. Δίνουμε λάθος εικόνα για την προσωπικότητα και την ζωή μας. Μπερδευόμαστε. Χανόμαστε. Γινόμαστε συνηθισμένοι. Αδιάφοροι. Βαρετοί.

Από το πρωί πάλι τα ίδια και τα ίδια.

Βυζάκια, μαγιουδάκια, καλαμαράκια και ακρογιαλές δειλινά. Τους βαρέθηκα όλους και όλα. Αλλά απο την άλλη δεν μπορώ να ξεκολλήσω και να μη κοιτάω. Ηδονοβλεψίας κατάντησα ρε. Ένας μαλάκας ματάκιας. Γιατί ρε παιδιά δε συναντιόμαστε από κοντά να τα πούμε; Να έτσι, όπως παλιά. Να πιούμε μπύρες, να τις ανακατέψουμε με τεκίλες, να μας βρει το πρωί κλασμένους από το γέλιο και να μην ποστάρουμε ούτε μια φωτογραφία;

Τι λέτε ρε guys, θα κλείσουμε για πέντε μέρες τα κινητά; Πάλι ξεχάσατε ότι η ζωή είναι εκεί έξω;

 galsnguys