Ημέρα αναχώρησης για το νησί. Τι ευτυχία Θεέ (όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν κάνεις εσύ διακοπές). Τίποτα δεν μπορεί να σου χαλάσει αυτή τη μέρα εκτός από το πολύ πρωινό ξύπνημα γιατί η Νικολέττα επέμενε να φύγετε με το πρωινό δρομολόγιο, το τηλέφωνο του ιδιοκτήτη του ενοικιαζόμενου που φοβάται την πιστόλα, την κίνηση φτάνοντας στο λιμάνι, τον “εμένα κοίτα, κόψ' το δεξιά, δέσε” παρκαδόρο και εσχάτως το αγαπημένο σαλόνι της οικονομικής.
Όχι δεν έκλεισες πρώτη θέση. Πρώτον γιατί δεν χρειάζεται για 3 ώρες ταξίδι και δεύτερον γιατί ήταν πανάκριβα. Όχι ότι εκεί δεν συναντάς τις ίδιες φάτσες που συναντάς στο σαλόνι της οικονομικής. Αλλά το σαλόνι πρώτης θέσης καμιά φορά δεν έχει πλάκα. Και τι να το κάνεις το πλοίο και το σαλόνι αν δεν έχει ωραίους τύπους να σχολιάσεις.
Για να θυμούνται αυτοί που ταξίδεψαν πρόσφατα και να προετοιμάζονται αυτοί που θα ταξιδέψουν τις επόμενες ημέρες, ιδού οι κλασικές και συνάμα γραφικές φιγούρες στο σαλόνι του πλοίου:
Ο ύπαρχος/πλοίαρχος/ό,τι είναι
Μιλώ για τον κύριο που συναντάς αφού ανέβεις τα σκαλιά του πλοίου και φτάσεις στην υποδοχή. Λευκό πουκαμισάκι, μπαμπαδίστικη κοιλιά, ενίοτε μουστάκι και μερικά γαλόνια στο πέτο. Μόνο που αν φορούσε αυτά τα γαλόνια στο Πολεμικό Ναυτικό, θα είχε μερικά στραβάδια να του βαράνε προσοχές και να τον σέβονται. Τώρα είναι μια απλή εξυπηρέτηση πελατών. Όχι, όχι δεν μας ενδιαφέρει ποια είναι η θέση του, πόσα χρόνια έχει περάσει στην εμποροπλοιάρχων και πόσα μίλια έχει γράψει το ναυτικό του κοντέρ. Μας νοιάζει “σε πόση ώρα φτάνουμε”, “πού είναι το σαλόνι της οικονομικής” (ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ) και άλλα τέτοια χρήσιμα. Δεν το φανταζόταν μικρός αυτό το πράγμα, είναι σίγουρο.
Η γιαγιά που απλά θέλει να κάτσει
Η συγκεκριμένη επικότατη γιαγιά ήταν στο πλοίο της επιστροφής από Κύθνο, όπου είχα πάει πριν μερικά Σαββατοκύριακα (Βασίλη, Βάλια, να ζήσετε και τέτοια). Βλέπεις οι γιαγιάδες δεν έχουν ανάγκη πολλά. Δεν θέλουν να πολυβολευτούν. Δεν θέλουν να ξαπλώσουν. Επί τέσσερις ώρες πριν τον απόπλου αγχώνονται για το αν θα βρουν να κάτσουν. Και με το που βρίσκουν μια θέση την καπαρώνουν και δεν σηκώνονται ποτέ. Δεν είναι πολύ εμφανές αλλά η συγκεκριμένη γιαγιά αδιαφόρησε για το ότι ήταν 4-5 καρέκλες στοιβαγμένες σε μία, πήδηξε πάνω και βολεύτηκε με τα πόδια στον αέρα.
Η ωραία 23χρονη που κοιμάται φαρδιά πλατιά
Την ξυπνάς; Γενικά ναι, αλλά είναι πολύ ωραία που έχει απλώσει έτσι τα ποδαράκια της που γυαλίζουν ωραία από την κρέμα. Και την βλέπεις να κοιμάται τόσο γαλήνια με γυαλιά ηλίου και καπέλο για να μην την ενοχλήσει κανείς. Εσύ δεν πρόκειται να την ξυπνήσεις. Γιατί είναι πολύ ωραία, τι δεν καταλαβαίνεις; Αλλά πρέπει να σηκωθεί για να κάτσει και κανένας άλλος. Οπότε τη δύσκολη δουλειά θα την κάνει άλλος. Α) Η κοπέλα σου και με τρελό ύφος, Β) μια σαραντάρα τύπισσα που απλά θέλει να κάτσει και θα πετάξει και “άσε μας κουκλίτσα μου”. Καλά, αν συνοδεύεται από κάποιον η 23χρονη τους σηκώνεις όπως είναι.
Το κακομαθημένο που κλαίει
Ω ναι. Δεν του πήραν πατατάκια. Και φυσικά πρέπει να γίνει χαμός που το βλαμμένο δεν θα φάει τα πατατάκια του. Ξεκινάει από γκρίνια. Σχετικά ήρεμη. Αλλά ποιον κοροϊδεύω. Το κλάμα έρχεται πολύ γρήγορα και το θέατρο του παραλόγου ξεκινά. Με την μαμά να είναι συνήθως η αυστητή της φάσης και να επιμένει ότι δεν θα πάρει πατατάκια, τον πατέρα να λέει στο παιδί ότι ενοχλεί τους τριγύρω (λες και ένοιαξε ποτέ κανένα παιδί το ότι ενοχλεί τους τριγύρω. Αλλά τους ενοχλεί. Έχω δει μέχρι και κύριο από διπλανό τραπέζι να φέρνει πατατάκια σε παιδί για να πάψει. Το μόνο που λείπει από κάθε τέτοιο σκηνικό είναι η Μάρθα Φριντζήλα να τραγουδάει “Γιατί γλυκιά μου κλαις”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου